10 to Midnight (1983)
Regie: J. Lee Thompson | 101 minuten | actie, thriller | Acteurs: Charles Bronson, Gene Davis, Lisa Eilbacher, Andrew Stevens, Geoffrey Lewis, Wilford Brimley, Robert F. Lyons, Bert Williams, Ola Ray, Kelly Preston, Cosie Costa, Paul McCallum, Jeana Tomasina, June Gilbert, Arthur Hansel
Als er één acteur het voorbeeld van typecasting is, dan is het wel Charles Bronson. Alleen al bij het horen van zijn naam, zal elke zichzelf respecterende actiefan een brede glimlach op het gezicht krijgen. Zijn gehele carrière speelde Bronson dezelfde rol: een engel der wrake. De ‘gewone man’ die het recht in eigen hand neemt, waartoe de omstandigheden hem toe hebben gedwongen. Zo ook in ’10 to Midnight’.
Bronson speelt Leo Kessler, een ervaren politieman. Ondanks zijn lange dienstjaren is Kessler nog steeds niet gewend geraakt aan het geweld en de ellende die hij in zijn vak tegenkomt. Als er echter een seriemoordenaar opstaat, Gene Davis, staat Kessler voor de moeilijke taak om deze killer staande te houden. Als de sadistische moordenaar de dochter (Eilbacher) van Kessler gaat stalken, is de maat vol. Kessler neemt het recht in eigen hand.
Het verhaal van ’10 to Midnight’ is niet het sterkste punt van de film. In dit soort films draait het om de actie. Maar regisseur Thompson wil meer met zijn film. De film bevat een smerige sfeer die het gebruik van geweld rechtvaardigd en zelfs verheerlijkt. In een film die een wel zeer eendimensionale blik op het rechtsysteem geeft, is zo’n boodschap zeer pervers.
De moordenaar is een sadistische man die de wet op zijn duimpje kent en zomaar krankzinnigheid zal gebruiken om weer op vrije voeten te komen. Met dergelijke dialogen geeft regisseur Thompson zijn mening over het rechtsysteem weer. Het getuigt wel van een wel erg bekrompen en eenzijdige kijk op de wet. De geestelijke gesteldheid van mensen is niets meer dan een ‘goedkope manier om onder straffen uit te komen’. Zo’n populistische kijk hoort niet thuis in een actiefilm als deze, waarin geweld als vermaak wordt opgevoerd. Hetzelfde geweld wordt tevens gebruikt als machtsmiddel om je doel te bereiken.
Deze nare hybride waarin geweld en agressie in ’10 to Midnight’ voorkomt werkt verwarrend. De kijker kijkt ontspannen naar een actiefilm waarin veel geslagen en geschoten wordt. Tegelijkertijd predikt de film om hard op te treden als je onrechtvaardig behandeld wordt, in de film worden problemen moeiteloos opgelost door hardhandige actie.
De consequenties die geweld heeft wordt niet vertoont in de film. Bronson’s personage is de held, de eerzame wreker zijn grove methodes worden goedgepraat. De film krijgt echter ook een nare smaak door de verering van politiemensen die hun boekje te buiten gaan. Zo bevat de prent een monoloog waarin Kessler’s collega hem de hemel inprijst om zijn verdiensten in het politiecorps. Zo heeft Kessler ruim twintig jaar in dienst gestaan van de politie, alles heeft hij opgeofferd voor zijn vak. Ga na dat deze monoloog wordt afgevuurd op Kessler’s dochter die verwaarloosd is door haar vader, omdat hij, juist ja, alleen oog had voor zijn werk en deze lofzang op de politie komt erg misplaatst over.
Maar dat is nog niet alles, later in de film gebruikt Bronsons personage nogal dubieuze methodes om iemand te veroordelen, namelijk vervalsingen van bewijs. Ook daar staat de regisseur niet bij stil, sterker nog: Thompson lijkt met ’10 to Midnight’ goed te willen praten dat werkelijk alles geoorloofd is in de strijd tegen de misdaad.
Als je nagaat dat de film ook geen relativerende luchtige momenten kent, dan komt de harde sfeer raar over. De muziek is in tegenstelling tot de toon van de film juist erg vrolijk. Foute eighties pop en rock-tracks roepen nostalgische en vrolijke gevoelens op bij een film die juist zeer donker van aard is. Zeer merkwaardig. De prent neemt zichzelf zeer serieus en lijkt Bronsons personage als een soort voorbeeldfunctie op te voeren. Ook al zijn alle karakters in de film zo eendimensionaal als maar zijn kan. De cast sjokt verloren rond in deze film, vooral Bronson speelt op de automatische piloot. Geen enkel persoon in deze prent wordt uitgediept of roept sympathie op. Wat overblijft zijn nare karakters in een nare film.
Frank v.d. Ven
Waardering: 0.5
Bioscooprelease: 11 mei 1983