12 Twelve – Underground (2007)

Regie: Chee Keong Cheung | 88 minuten | actie | Acteurs: Mark Strange, Nathan Lewis, Joey Ansah, Leon Sua, Glenn Salvage, Beau Fowler, Shane Steyn, Liang Yang Zara Phythian, William Mickleburgh, Scott Houston, Chris Smith, Fidel Nanton, Danny John-Jules, Gary Webster

Het moet ’12 Twelve’ nagegeven worden: de film weet wat hij wil en gaat recht op zijn doel af. Dit is een knokfilm pur sang. Het is het soort film dat ‘Street Fighter’ had moeten zijn als deze echt op de videogame had willen lijken waar deze op was gebaseerd. In ’12 Twelve’ zijn alle vechters stereotiepen (de soldaat, het bendelid, de “buitenlander”, het model, de lerares) en ze hebben altijd hun herkenbare outfit aan. Er wordt ook geen moeite genomen om een of ander onzinnig verhaal om de gevechten heen te bedenken, met de verplichte wendingen en confrontaties met grote schurken. Nee, dit is gewoon een toernooi met twaalf strijders waarbij er, na een aantal duels, maar één winnaar kan overblijven. In de “inleiding” worden alleen even de regels uitgelegd en dan is het tijd om de ring in te stappen. Het is op zijn minst eerlijk en verfrissend te noemen.

De bijna kinderlijke eenvoud van de film is, nadat het overduidelijk lage budget van de film door de kijker verwerkt is (simpel camerawerk, fletse kleuren, slecht contrast, en vrijwel niet bestaand acteerwerk), één van de meest positieve punten van de film. Immers, iedereen die een dergelijke film gaat bekijken is uit op goede knokpartijen, dus waarom om de hete brei heen draaien? En de gevechten blijken, wonder boven wonder, lange tijd nog best de moeite waard te zijn. Zoals gewoonlijk in dit soort films vindt de cameraman het weer eens nodig om regelmatig met de camera te schudden of om op benen en armen in te zoomen, wat de overzichtelijkheid niet ten goede komt, maar de gevechten zelf ogen toch vaak ruig en realistisch. Uiteraard komt er enige theatraliteit bij kijken in de vorm van onnodige salto’s en sprongen, maar de klappen en trappen raken meestal goed hun doel en de gevechten hebben dikwijls het brute karakter van echte straatgevechten.

Het is meegenomen dat alle twaalf vechters op zijn minst een achtergrondverhaal krijgen, al is dit dan erg summier en komt het meestal op hetzelfde neer: bijna elke deelnemer doet mee voor het geld, om zo zijn arme moeder de juiste zorg te kunnen geven, of zijn dochtertje vaker te kunnen zien. Dialoog hebben de deelnemers nauwelijks, met uitzondering van de Kid (Scott Houston) en de Buitenlander (Liang Yang) die enkele woorden met elkaar wisselen en een vriendschapsband opbouwen. Alleen bij deze twee strijders is sprake van enige uitdieping, als dit woord al te gebruiken is. Het zorgt natuurlijk voor extra drama wanneer ze elkaar tegenkomen in een duel. Helaas blijft het bij deze korte aanzet tot ontwikkeling en komt het bij de overige personages ook niet verder dan dat.

Zoals gezegd zijn de gevechten vaak de moeite waard, maar in de tweede helft van de film wordt het toch allemaal wat eentonig, met meer van hetzelfde of, nog erger, met minder dynamiek dan daarvoor. Het gebrek aan diepgang of interessante verhalen breekt de film dan ook op.

De film heeft een in potentie intrigerende, maatschappelijk bewuste invalshoek, waarbij de bloedlust van de (tv- en internet-)consument te gelde wordt gemaakt in een online programma, en rijke geldschieters als persoonlijke sponsoren van de vechtersbazen fungeren. Dit geeft de film wel een interessante dimensie omdat de strijders niet meer dan schaakstukken zijn in een decadent, moreel verwerpelijk spel. Echter, wanneer de “spelers” zich zelf van de dubieuze aard van hun spel gewaar worden – wanneer een gevecht zelfs een dodelijke afloop heeft – en ook de film zich (schijn)heilig gaat gedragen door de afgevallen vechters (die nu toeschouwers zijn) tijdens de finale hun hoofd te laten afkeren, wordt er een morele positie ingenomen die de film niet verdient.

Kortom, het had veel slechter gekund voor een film met zulke lage productiewaarden en praktisch niet-bestaand verhaal. De knokpartijen zijn vaak bruut, en soms opwindend of spannend. Maar uiteindelijk weet de film de gevechten niet spannend of afwisselend genoeg te houden en zijn de achtergrondverhalen te schetsmatig om meerwaarde te kunnen geven. Een aardige poging dus, deze ’12 Twelve’, maar helaas net niet geslaagd genoeg om nog een keer te willen bekijken.

Bart Rietvink