69 Sixty Nine (2004)

Regie: Lee Sang-Il | 114 minuten | komedie | Acteurs: Satoshi Tsumabuki, Masanobu Ando, Yuta Kanai, Asami Mizukawa, Rina Ohta, Yoko Mitsuya, Hirofumi Arai, Hideko Hara, Ittoku Kishibe, Jun Kunimura, Kyohei Shibata

1969: de tijd van Vietnam, hippies, communisme, grote festivals en rebellen. Zelfs in Japan. Tiener Ken is flink onder de indruk van al deze zaken die vooral overzees lijken te plaatsvinden. De enige Amerikanen die hij in Japan ziet, zijn Amerikanen in uniform, klaar om verscheept te worden naar Vietnam. Maar meer nog dan de tijdgeest, spelen de hormonen arme Ken parten: de foto’s van de grote popfestivals maken vooral indruk op hem omdat vrouwen op dat soort feesten blijkbaar spontaan uit de kleren gaan! Bovendien heeft hij een oogje laten vallen op Matsui, het mooiste meisje van school. Zij houdt van Bob Dylan en Simon & Garfunkel (of zoals zij het noemt: Simon or Garfunkel), en ze is tegen de oorlog in Vietnam. Samen met zijn vrienden besluit de rasopportunist Ken dan maar zelf een festival te organiseren, en later om de school te barricaderen, zelfs als hij daarvoor de hulp moet inroepen van een groepje oersaaie communistische schoolgenoten.

‘69 Sixty Nine’ is een totaal pretentieloze film, slechts bedoeld voor vermaak, en als je je daartoe beperkt, heb je aan deze film een goede. Geen grote thema’s, geen doorleefde emoties, geen uitgebreide karakterstudies, geen typisch Aziatische stiltes, zelfs geen vernieuwende vormen van humor. Gelukkig maar. ‘69 Sixty Nine’ is niets meer en niets minder dan een grappige, charmante en energieke film over een groepje volwassen wordende tieners. Ken is de rebelse grappenmaker, komt nogal eens in de problemen, maar redt zich er ook altijd weer uit. Natuurlijk zijn er de meer verstandige type en de sulletjes om Ken te hulp te schieten, of alleen maar om als sidekick te fungeren. Niet elke grap of elke scène is even grappig of doeltreffend, maar de film kent genoeg hilarische momenten en hoogtepunten om van een geslaagde film te spreken.

Een voorbeeld van een geslaagde scène is die waarin Ken aan zijn vader, kunstenaar van beroep, toestemming vraagt om een lp van Simon & Garfunkel te kopen, om indruk te maken op Matsui. Zijn vader trapt niet in Kens charmeoffensief, terwijl hij door blijft gaan met schilderen, waarbij een pootje van de kat dient als merkwaardig soort kwast. “Jij bent de ware kunstenaar”, zegt vader terwijl hij de kat liefdevol vasthoudt…Regisseur Lee Sang-Il, een Japanner van Koreaanse afkomst, houdt de vaart er goed in, met behulp van grappige dialogen, veel kleur, en scènes waarin de fantasie van vooral Ken alle ruimte krijgt. De acteurs, en dan vooral Satoshi Tsumabuki als Ken, spelen hun rol met plezier, en dat dat overkomt is natuurlijk niet onbelangrijk voor een film waarin plezier centraal staat.

‘69 Sixty Nine’ is geen bijzonder goede film, maar slaagt op een aanstekelijke manier in haar opzet: 114 minuten puur vermaak.

Daniël Brandsema