9mm (2008)

Regie: Taylan Barman | 95 minuten | drama | Acteurs: Serge Riaboukine, Filip Peeters, Anne Coesens, Morgan Marinne

Een schot. Een moord. Een slachtoffer. Een dader. In ‘9mm’ vormt een moord het startschot van een drieluik waarin een zoon, vader en een moeder worden gevolgd. Wie het slachtoffer is, kom je pas bij de aftiteling te weten. Ook de identiteit van de schutter wordt pas op het einde van de film prijsgegeven. ‘9mm’ is geen detective, maar een karakterstudie van een familie die uit elkaar valt. Het gezinsdrama wordt vanuit drie standpunten belicht. Verwacht een hoop ellende en een ongemakkelijk gevoel na afloop van de film.

In ‘9mm’ draait het om de levens van drie mensen. Mensen die direct met elkaar te maken hebben en zich gevangenen van elkaar voelen. Laurent (ingetogen geportretteerd door Morgan Marrine, de moordenaar uit ‘Le Fils’ van de gebroeders Dardenne) zet zich af tegen zijn ouders en flirt met kleine criminaliteit. Moeder Nadine (glansrol van Anne Cloessens) werkt bij de drugsbrigade en heeft gevoelens voor een collega. Vader Roger (een erg sterke Filip Peeters) is arbeidsongeschikt en wordt verteerd door zelfhaat. Hoewel het gezin in een ruimte woont, kunnen ze niet verder van elkaar verwijderd zijn. Onderlinge spanning en miscommunicatie rijt de familie uiteen. De situatie is gespannen en het is nog maar een kwestie van tijd voordat de bom barst. De explosie heeft catastrofale gevolgen…

Regisseur Taylan Barman schotelt je zware materie voor. De inhoudelijk is ‘9mm’ al geen gemakkelijke film, maar ook visueel gezien is deze productie ook geen eenvoudige kost. Het vale, uitgewassen kleurgebruik en de statische cameraopstelling maken het de kijker moeilijk. Barman laat de camera vaak minutenlang op een bepaald punt staan. Soms zijn de hoofdrolspelers zelfs amper te zien, door deze gewaagde manier van filmen. De afstandelijke manier van filmen roept een ongemakkelijk sfeertje op dat goed bij de film past, maar Barman past dit trucje net iets te vaak toe. Op een gegeven moment gaat de montage irriteren, omdat het nu eenmaal vermoeiend is om van het ene statische shot naar het andere te gaan. Iets meer lef was geen overbodige luxe geweest.

‘9mm’ is een depressieve film die je direct bij de keel grijpt. Vanaf de eerste minuut besef je dat dit fatalistische verhaal je verdoofd achter gaat laten. De sombere kleuren en in zichzelf gekeerde hoofdpersonen met hun zware problemen, gaan je niet in de koude kleren zitten. Hoewel de personages geen van allen overwegend sympathiek zijn, leef je toch met ze mee. De problemen zijn herkenbaar en confronterend. Laurent is op zoek naar een eigen identiteit en geborgenheid, maar zoekt die op de verkeerde plaatsen. Nadine wil steun en liefde, maar verbergt haar behoeften achter een hard en afstandelijk pantser, terwijl Roger zwelgt in zelfmedelijden en zich van de wereld afsluit. Iedereen probeert aansluiting bij elkaar te vinden, maar slaagt daar niet in. Botsende ego’s, communicatiestoringen en apathie voorkomen dat de toenaderingen lukken.

Als je na het lezen van bovenstaande alinea’s nog steeds geïnteresseerd bent in deze film, dan moet je ‘9mm’ zeker gaan zien. Dit zware filmhuisdrama is niet voor iedereen en zeker wanneer de blaadjes van de bomen vallen en de duisternis steeds vroeger zijn intrede doet, komt Barmans productie extra hard aan. Dit is geen film die je direct na afloop vergeet. De liefhebber van oprechte, intense films mag dit vertelsel echter niet missen.

Frank v.d. Ven