A Nightmare On Elm Street (2010)
Regie: Samuel Bayer | 98 minuten | horror, thriller, fantasie | Acteurs: Jackie Earle Haley, Katie Cassidy, Kyle Gallner, Rooney Mara, Thomas Dekker, Kellan Lutz, Clancy Brown, Connie Britton, Lia D. Mortensen, Charles E Tiedje
In 1984 werd er een icoon geboren. Toen maakte de sadistische kindermoordenaar Freddy Krueger voor het eerst de dromen van zowel zijn slachtoffers als het filmpubliek onveilig. De killer bleek een succes, want gedurende de jaren 80 en 90 was de man niet weg te slaan uit de bioscoop. Na vele sequels, spin-offs, t-shirts, soundtracks en wat al niet meer is het dan in 2010 tijd voor een remake… want die hadden we nog niet.
Een remake dus en dat klink leuker dan het is, want niet alleen is dit een productie van spektakelkoning Michael Bay, tevens werd Samuel Bayer aangetrokken als regisseur. Waarom dat een probleem is? Wel… Samuel Bayer regisseerde tientallen videoclips alvorens zijn filmdebuut te maken en de overstap van 5 naar 90 minuten blijken er 85 te veel. ‘A Nightmare on Elmstreet’ heeft nog het meeste weg van een muziekclip en dus gaat het mis op al die punten die in videoclips niet van belang zijn: dialogen, spanningsopbouw, geloofwaardigheid en bovenal inhoud. ‘A Nightmare on Elmstreet’ is dan ook geen film, maar een reclamecampagne met een verhaallijntje erin.
De ergernis begint al bij de totaal mislukte casting. Schijnbaar was de noodzaak naar aantrekkelijke modellen te kijken zo hoog, dat men bereid was de gehele geloofwaardigheid van de film op het spel te zetten. Niet alleen ogen de acteurs geen zestien, ze spelen hun rol tevens met dezelfde eentonigheid waarmee ze waarschijnlijk elke andere rol spelen. Je hoeft immers alleen maar mooi te zijn, toch? En dus kijken we anderhalf uur lang naar het oninteressante gewauwel van de modelletjes die zich veel te serieus nemen als acteur en waar de arrogantie al vanaf druipt voordat ze hun mond geopend hebben. Tussendoor duikt dan nog even Freddy op in flauwe schrikmomenten, waarna de verveling weer terugkeert.
Nu speelt Jackie Earle Haley de rol van Freddy redelijk goed, maar erg veel kans om zijn talent te ontplooien krijgt de man niet. Freddy fungeert in deze film slechts als boeman en Bayer is te onsubtiel om een degelijke spanning op te bouwen. Wes Cravens origineel was eng, omdat hij erin slaagde een onheilspellende sfeer neer te zetten die ook zonder Freddy al mysterieus was en die aardig wat aan de verbeelding overliet. Bayer laat echter niets aan de fantasie over en wil alles graag verklaren. Daarom wordt ook de voorgeschiedenis van Freddy uitgemolken en komen we van begin tot eind te weten hoe hij een droomdemoon is geworden, iets waar in het origineel alleen over verteld wordt. Dat Bayer daarbij niet over de grens durft te gaan door van Freddy een echte smeerpijp te maken, iemand van wie we echt ongemakkelijk zouden worden om naar te kijken, tekent de man’s oppervlakkigheid. Het moet immers wel mooi blijven, niet?
Heel veel nieuws hoeven fans van het origineel ten slotte ook niet te verwachten. Bayer jat en steelt alsof het een lieve lust is en maakt daarbij ook nog eens gebruik van gemakzuchtige CGI. Dit jatwerk resulteert er bovendien in dat je ontwikkelingen al mijlenver ziet aankomen. Een totaal overbodige remake dus, die het sfeervolle origineel verkracht voor de videoclip-generatie van nu. En dat is pas echt een nachtmerrie…
Sander Colin
Waardering: 1
Bioscooprelease: 20 mei 2010