A Nocturne (2007)

Regie: Bill Mousoulis | 70 minuten | drama, horror | Acteurs: Vanessa de Largie, Alex Spears, Patrick Boyle, HaiHa Le, Jennifer Levy

De Australische indie-regisseur Bill Mousoulis is een zelfverklaard hater van Amerikaans popcornvermaak. Holywoodspektakelstukken zijn niet besteed aan de beste man. De films van de cineast lijken dan ook in niets op licht verteerbare actiefilms waar Tinseltown patent op heeft. Als Mousoulis een horrorfilm over vampieren maakt, wil dat dus niet zeggen dat je een geijkt verhaal over bloedzuigende ondoden voorgeschoteld krijgt. Integendeel. ‘A Nocturne’ heet een griezelfilm te zijn, maar die term dekt de lading niet. De cineast heeft een tegendraadse, moeilijke rolprent ingeblikt die een select publiek zal aanspreken.

‘A Nocturne’ draait on het koppel X (De Largie) en Z (Spears), twee verschoppelingen. Het duo leeft van het bloed van ‘onschuldigen’ en zwerft doelloos rond in het desolate Melbourne. Om de verveling te verdrijven, sluit het tweetal een pact met kannibaal Seers (Boyle). Dan beginnen de problemen pas echt.

Waar te beginnen? ‘A Nocturne’ is een moeilijke film. Taai en erg lastig om te peilen. Je zult de film een paar keer moeten zien om te begrijpen waar het over gaat. Er zitten diepere lagen in het vertelsel over twee eenzame, verbitterde mensen die proberen hun draai te vinden in een vijandige wereld. De term ‘nosferatu’ wordt nergens gebezigd en op één paar scherpe hoektandjes na, is er geen enkele aanwijzing dat je naar een vampierenfilm aan het kijken bent. Mousoulis legt niets uit en gooit de kijker in het diepe. Je moet zelf maar uitzoeken waar het overgaat. ‘A Nocturne’ is taaie kost en bij vlagen zelfs onkijkbaar, omdat de puzzel zo warrig en onduidelijk is.

Pas na een paar kijkbeurten, valt alles op z’n plek. Je moet echt tijd investeren in deze rolprent. De beloning is groot als je merkt hoe het verhaal zich ontvouwd en welke filosofische thema’s over de staat van de menselijke natuur er worden aangesneden. Toch knaagt er iets. ‘A Nocturne’ is wel erg artyfarty en de pretenties zijn torenhoog. Dat geen enkel personage sympathiek is en er weinig dialoog is (op een aantal, tergend lange monologen van Boyle’s personage na), maakt het er niet gemakkelijker op. De film is deels geschreven door een filosoof en dat is duidelijk merkbaar aan de statische volzinnen.

‘A Nocturne’ is koud en donker. Er is geen romantiek of een heldere scheidslijn tussen goed en kwaad. Ook zijn er geen special effects of hippe bands op de soundtrack te horen. Dit is geen film om het publiek mee te plezieren, maar een persoonlijke film over eenzaamheid, wanhoop, isolatie en andere levensvragen over het menselijk bestaan. Dat Mousoulis de kijker aan het werk wil zetten, is een nobel streven maar iets meer handvaten waren wenselijk geweest. De drijfveren van de personages worden nooit hardop uitgesproken en het is aan de kijker om chocola te maken van de gebeurtenissen die zich langzaam voltrekken. Gelukkig maakt het sterke spel van De Largie en Spears veel goed. Ook de depressieve sfeer geeft de film een eigen smoel.

‘A Nocturne’ is ambitieus en prikkelt, maar tegelijkertijd is de film taai en pretentieus. Een moeilijke combinatie. Fans van diepe no budgetfilms kunnen hun hart ophalen dus. Voor een select publiek.

Frank v.d. Ven