A Shine of Rainbows (2009)
Regie: Vic Sarin | 101 minuten | drama, familie | Acteurs: Connie Nielsen, Aidan Quinn, John Bell, Jack Gleeson, Tara Alice Scully, Niamh Shaw, Bonnie Bollivar, Gerald Boner, Laura Doherty, Adam Downey, Gary Healy, Kieran Lagan, Shane Mahon, Joy McBrinn, Ian McElhinney, Greg McGuinness, Karl O’Neill, Fionn O’Shea, Frances Quinn, Lee Satell, Sharon Simpkins
‘A Shine of Rainbows’ is een feelgood movie naar het gelijknamige boek van Lilian Beckwith, die soms de grens van de sentimentaliteit overschrijdt, maar erin slaagt om – ondanks al het drama – een positief gevoel over te brengen.
De film speelt zich af in Ierland, op het eiland Corrie voor de westkust, waar het echtpaar Maire (Connie Nielsen) en Alec (Aidan Quinn) een idyllisch bestaan lijken te hebben. Tot hun verdriet hebben ze echter geen kinderen. Daarom gaat Maire naar een weeshuis en haalt daar de ongelukkige Tomás (John Bell) op, die bij hen op kan bloeien en zichzelf kan ontplooien. Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot, want tragedie ligt om de hoek. Maire blijkt terminaal ziek te zijn en Tomás kan maar moeilijk overweg met de stugge Alec. Gelukkig maakt hij vriendjes met een zeehond, zodat hij troost vindt in zijn nieuwe verdriet.
‘A Shine of Rainbows’ is een effectief melodrama, waarbij de acteerprestatie van Bell met name in het oog springt. Met zijn rossige haar en grote, expressieve ogen is het moeilijk om geen zwak te hebben voor dit knulletje met alle ellende in zijn leven. Bell maakt er het meeste van en laat, naast zijn onmiddellijk sympathie opwekkende uiterlijk, ook zien dat hij ook goed en naturel kan acteren. Je zou hem zo zelf adopteren. Connie Nielsen is ook uitstekend als de gedoemde Marie. Wat haar nu precies mankeert, blijft onduidelijk, maar er echt ziek van uitzien, doet ze niet. Wellicht dat echt getrainde oren het verschil met de Ierse acteurs opmerken, maar de geboren Deense heeft een overtuigend Iers accent. Geen gemakkelijk karweitje, omdat er al talloze acteurs over die tongval zijn gestruikeld, maar Nielsen moet wel een talenknobbel hebben, omdat ze ook – onder andere – Duits, Frans en Italiaans spreekt. Quinn is prima als mopperkont Alec, maar voegt nu niets aan de rol toe, dat deze niet door een dozijn anderen gespeeld had kunnen worden.
De film is prachtig geschoten door regisseur Vic Sarin zelf (die ook een lange carrière als cinematograaf heeft) en zal zeker een stempel van goedkeuring hebben gekregen van het Iers Toeristenbureau. Wie geen zin krijgt om een vakantie naar Ierland te boeken na het bekijken van deze film, heeft een hart van steen. Om op dat laatste punt voort te borduren, de makers mikken bij de kijker sowieso sterk op het gevoel. Regisseur Sarin doet zijn best om de tranen te voorschijn te toveren bij de kijkers, waarbij hij die scènes vakkundig opbouwt, zodat de zakdoekjes alvast in de aanslag kunnen, klaar voor gebruik. Het zal in veel gevallen zeker werken, maar het is voor de wat nuchterder (mannelijke?) toeschouwer er allemaal wel heel dik bovenop gelegd. Juist die nogal drammerige manier om maar mee te zwelgen en te snotteren bij de film, gaat na verloop van tijd tegen de film werken. Desondanks weet Sarin de boel nog enigszins in het gareel te houden, zodat ‘A Shine of Rainbows’ toch de moeite waard blijft. Dat de film aansloeg bij het publiek en critici, bleek wel uit de verschillende prijzen die de film won op internationale filmfestivals.
Hans Geurts