A Thousand Pleasures (1966)

Regie: Michael Findlay | 69 minuten | drama, erotiek | Acteurs: Marie Brent, Uta Erickson, Michael Findlay

Als er binnen de eerste vijf minuten al iemand is doodgestoken en de eerste naakte vrouw door het beeld danst, dan weet je al met wat voor film je te maken hebt. Zet je schrap voor een flinke portie naakt, geweld en perversiteit van seksexploitant Michael Findlay.

Oh, oh, oh… Wat is het toch weer heerlijk slecht allemaal. ‘A Thousand Pleasures’ is op het moment van schrijven de nieuwste uitgave in de ‘American Grindhouse Untamed Film Collection’. Dit label heeft behalve een lange naam inmiddels ook een reputatie opgebouwd in het uitbrengen van het ene na het andere misbaksel uit de Amerikaanse filmgeschiedenis, waarbij het werk van regisseur Michael Findlay ruim aan bod komt. En één ding wordt duidelijk: Findlay had een zeer, maar dan ook zeer eigenzinnige kijk op de wereld.

Wie anders dan Michael Findlay kan bijvoorbeeld een scène bedenken waarin een vrouw aandringt op het oraal bevredigen van een man door te zeggen: “And besides, I haven’t had lunch yet.” Om nog maar te zwijgen over het hele concept van de film: een lesbisch koppel ontvoert een man voor zijn zaad en houdt er ondertussen een volwassen vrouw in een luier op na dat tijdelijk als kind moet dienen. Je moet het maar verzinnen…

De kijker wordt in ‘A Thousand Pleasures’ totaal murw geslagen met de ene na de andere perversiteit. Tegen de tijd dat Findlay een karakter introduceert met de naam Boobarella kun je alleen nog maar hoofdschuddend in lachen uitbarsten om de absurditeit van het hele gebeuren. Wat een grandioos voorbeeld van wansmaak is deze film. Zoals een hond met zijn neus in zijn uitwerpselen wordt gedrukt om hem manieren te leren, zo duwt Findlay ons met de neus op de feiten, alleen worden we er niet veel wijzer van. Er is geen moraal, geen thematiek, geen happy end, slechts een gitzwart nihilistisch wereldbeeld.

Als we meneer Findlay moeten geloven waren de jaren 60 namelijk maar een decadent gebeuren. De film wordt bevolkt door types die de seksuele revolutie wel héél ver doorvoeren en daar voor het gemak wat moord en mishandeling aan toevoegen. De individualisering van de maatschappij op z’n slechtst dus. Overigens wordt de hoofdrol in deze orgie van slecht acteerwerk, loze dialogen en disfunctioneel naakt gespeeld door Michael Findlay zelf. Onder het pseudoniem Robert Wuesterwurst laat hij zich gretig bespringen door de ene naakte vrouw na de andere, waarbij hij af en toe vergeet dat hij een film aan het maken is. Het resultaat is als een dronkelap: hilarisch om naar te kijken en vol met ideeën, maar totaal onnavolgbaar, stuurloos en bezopen.

Zoals gezegd is dat vermakelijk om te zien, alleen vraagt het wel wat uithoudingsvermogen. 69 minuten blijkt wel erg lang voor een film die niets te melden heeft en de kijker slechts wil onderdompelen in een roes van lust en agressie. Met een beetje meer… Laat ook maar, je weet best waarom je deze film moet kijken en met kwaliteit heeft het niets te maken. Het heeft niet eens zin om in te gaan op het camerawerk, de montage of de immer door denderende muziek. De film is zo low-budget als maar te vinden is en moet het puur hebben van de doorgedraaide ideeën die Findlay op film heeft durven zetten. Voor alle filmkijkers die graag graaien in de vuilnisbak van de filmgeschiedenis.

Sander Colin