A View from a Hill (2005)

Regie: Luke Watson | 40 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Mark Letheren, Pip Torrens, David Burke, Simon Lunnell, Neil Findlater

Deze ‘A View from a Hill’ uit 2005 is de eerste van twee ‘Ghost Story for Christmas’ films, door de BBC gemaakt in navolging van de gelijknamige serie spookverhalen uit de jaren 70. Hier gaat het om de jonge historicus Dr. Fanshawe die voor zijn werk naar een afgelegen landhuis afreist. Eenmaal daar aangekomen valt direct de omgeving op. Verlaten velden, de vage mistnevels die over de uitgestrekte valleien hangen, de laaghangende zon, de vallende bladeren … het is een mooie en gloedvolle maar ook ietwat mistroostige omgeving voor de dingen die komen gaan. Maar ook een setting die langzaam aan steeds duisterder van aard wordt door de vormgeving en invulling van wat niet alledaagse tot onrustbarende zaken waar Fanshawe mee te maken krijgt. Het verlaten en afgelegen landhuis van zijn gastheer, de herhaaldelijk schaars verlichte ruimtes, holle nachtelijke voetstappen, vreemde vage schaduwen, onbestemde geluiden in zowel het landhuis als in de bossen wanneer Fanshawe er alleen op uit is, het naargeestig verhaal dat de Richards’ bediende vertelt over de duistere gebeurtenissen die zich in het verleden in de omgeving hebben afgespeeld… Het zijn zaken die door regisseur Watson zodanig worden vormgegeven dat ze zich, zoals dat ook in de ‘Ghost Story’ serie van de jaren 70 veelvuldig het geval was, keurig lenen voor de totstandkoming van een sfeervol spookverhaal.

In dit verhaal echter vooral door toedoen van een oude verrekijker die Fanshawe van Richards leent en waardoor hij een al eeuwen geleden vernielde abdij zowel vanuit de verte als van dichtbij tot in detail kan zien. Een eenvoudig, maar wel intrigerend idee dat Fanshawe als historicus dan ook bijzonder aanspreekt. Minder enthousiast is hij echter over de schim die hij door de verrekijker in de abdij ziet bewegen, in de relatief langdurige vorm van onduidelijke glimpen en flitsen van wegschietende gestaltes. Geen al te expliciete beelden dus, maar door de vaagheid ervan wel des te effectiever in het oproepen van de nodige horror. Zeker wanneer de schim zich van de verrekijker al snel niet veel meer aantrekt en zich met zijn niet mis te verstane kwaadaardige bedoelingen en handelingen op willekeurige momenten steeds duidelijker aan Fanshawe openbaart. En wanneer Fanshawe de boosaardige nabijheid en handelingen van de schim aan den lijve ervaart valt ook hier de ingehouden aanpak op waar regisseur Luke Watson aan vasthoudt. Hij laat geen bloederige taferelen of aanverwant spul voorbijkomen – iets wat gezien de insteek van deze productie ook niet gepast zou zijn – maar is daardoor des te effectiever in het effect dat hij ermee bereikt.

Het is juist de ingehouden en geleidelijke opbouw van de onheilspellende gebeurtenissen, de daarbinnen steeds dichterbij komende nabijheid van de donkere schim in combinatie met de langzaam opdoemende wurgende zekerheid dat er aan diens kwaadaardige bedoelingen niet ontkomen kan worden die zorgen voor de totstandkoming van een dusdanig benauwende en duistere sfeer dat deze ‘A View From a Hill’ in termen van horror tot een effectief spookverhaal bestempeld kan worden. Een voorwaarde daarvoor is tevens het spel van de castleden. Keurig werk van Mark Letheren als de jonge historicus Dr. Fanshawe voor wie het verleden op een wel erg letterlijke en weinig benijdenswaardige wijze herleeft. En die door Letheren in achtereenvolgens zijn nieuwsgierigheid, enthousiasme, onrust, angst en tenslotte regelrechte paniek ook overtuigend wordt neergezet, niet in het minst door de bij zijn gemoedstoestand passende gezichtsuitdrukkingen die hij vertoont. Degelijk werk ook van Pip Torrens als de enigszins hautaine en gortdroge en daardoor herhaaldelijk licht humoristische overkomende Squire Richards en van David Burke als diens bediende Patten. Minpunten in het verhaal zijn wellicht de, gezien de ‘ghost story’ insteek van het verhaal de toch iets te fysiek georiënteerde climax van het verhaal en de met betrekking tot Richards en Burke, althans in vergelijking met het personage Fanshawe, toch ietwat te eenzijdige karakters. Afgezien daarvan is deze BBC-verfilming een qua sfeer en de zich daarbinnen afspelende ontwikkelingen keurig vormgegeven spookverhaal, een dat in kwalitatief opzicht doet denken aan de betere delen van de gelijknamige ‘Ghost Story for Christmas’ BBC-serie uit de jaren 70 en deze ook eer weet aan te doen.

Frans Buitendijk