AC/DC: Let There Be Rock (1980)
Regie: Eric Dionysius, Eric Mistler | 97 minuten | muziek, documentaire | Met: Phil Rudd, Ronald Belford Scott, Cliff Williams, Angus Young, Malcolm Young
Het blijft natuurlijk een wat vreemd gezicht: al headbangend met een krat bier op de bank. Dat is echter wel precies wat de concertfilm ‘Let There Be Rock’ losmaakt. Nodig dus wat vrienden uit en neem plaats op de eerste rij bij AC/DC, want dichter bij een herbeleving van het concert in Parijs zul je niet komen!
‘Let There Be Rock’ is opgenomen in december van 1979, tijdens een wereldtournee van de band. Achteraf gezien zou het de laatste tour worden voor zanger Bon Scott, die ongeveer twee maanden later al zou sterven na een avondje te ver door zakken (Scott werd dood in een auto gevonden, gestikt in zijn eigen kots en met een forse alcoholvergiftiging). Dat maakt deze film natuurlijk des te meer bijzonder en het moet gezegd worden: er is nauwelijks een beter concert denkbaar om Scott mee te herinneren. De band geeft hier een van de meest energieke optredens uit hun carrière en ondanks dat je veilig achter je televisie zit voel je bijna het zweet vanaf het podium op je spatten en het publiek tegen je aan drukken.
De makers hebben er voor gekozen de band dicht op de huid te gaan zitten en bijna het gehele concert is gefilmd vanaf het podium. Dat betekent weliswaar dat het publiek soms wat afwezig lijkt, maar het geeft je ook een perspectief dat je niet zult hebben wanneer je op afstand naar dit muzikale geweld staat te kijken. Vooral de capriolen van gitarist Angus Young, die vergroeid met zijn gitaar lijkt in deze film, komen hierdoor goed tot zijn recht. Of het nu krioelend op de grond is of rondrennend op het podium, Angus toont zichzelf een bonk energie. Hij en Bon Scott mogen dan ook gerust als de publiekstrekkers beschouwd worden, want zij zijn het die iedereen weten op te zwepen en die moeiteloos iedereen anderhalf uur lang doen doorbeuken. Waarmee overigens geen slecht woord gesproken is over de overige bandleden, het is slechts dat hun kracht vooral op de achtergrond lijkt te liggen. Zij zijn de motor die Angus en Scott draaiende houden. En een strak spelende motor overigens, want de band valt nauwelijks op een gemiste noot te betrappen.
Naast het concert presenteert de film ook nog enkele, enigszins vreemde, interviews met de band. Er lijkt niet echt een lijn te zitten in de vragen en de invalshoek ontbreekt soms. Waarom de bandleden bijvoorbeeld gevraagd wordt of zij vrezen voor een derde wereldoorlog blijft onduidelijk, evenals de vraag aan Scott of hij wellicht ook met mannen naar bed gaat. De interviews weten daardoor niet onder de oppervlakte te komen. Het zijn vooral vluchtige impressies van de persoonlijkheden achter de band, maar weinig meer. Dat doet echter niets af aan de film. Het was leuk geweest als de interviews wat verrassingen hadden bevat, maar meer dan een gemiste kans is het niet. Het concert lijdt er niet onder en dat is natuurlijk wat telt.
Het moge duidelijk zijn: ‘Let There Be Rock’ beukt, stamt, zweet, raast en knalt bijna je dvd-speler uit. De buren van tevoren informeren dat deze film gekeken gaat worden kan daarom ook geen kwaad. Gegarandeerd dat het volume een paar keer flink omhoog wordt gedraaid!
Sander Colin