After.Life (2009)

Regie: Agnieszka Wojtowicz-Vosloo | 103 minuten | drama, thriller | Acteurs: Christina Ricci, Liam Neeson, Justin Long, Chandler Canterbury, Josh Charles, Celia Weston, Shuler Hensley, Laurel Bryce, Laurie Cole, Mark Gerrard, Anna Kuchma, Malachy McCourt, Rosemary Murphy, Bill Perkins, Luz Alexandra Ramos, Barbara Singer

Oprah Winfrey hamert er nog zo op in haar talkshow: niet sms’en achter het stuur! Onderwijzeres Anna (Christina Ricci) doet het toch en wordt wakker op de preparatietafel van Eliot (Liam Neeson). Die vertelt haar dat ze is overleden en zich in de overgangszone tussen het rijk der levenden en het rijk der doden bevindt. Anna kan het maar niet geloven. Dat is ook niet zo vreemd, als je een gesprek aan het voeren bent en je volledig bewust bent van je omgeving. Hoezeer Eliot Anna er ook van probeert te overtuigen dat ze toch echt morsdood is en alleen met hem kan praten omdat hij een bijzondere gave heeft, de twijfel blijft. “Jullie doden zijn ook allemaal hetzelfde”, moppert de begrafenisondernemer.

Dan is er nog Anna’s vriend Paul (Justin Long). Geplaagd door visioenen en overmand door schuldgevoel over hun laatste ruzie heeft hij moeite om de dood van zijn geliefde te accepteren. Als een van Anna’s leerlingen (Chandler Canterbury) dan ook nog beweert dat hij haar in levenden lijve heeft gezien, raakt Paul ervan overtuigd dat er iets vreemds aan de hand is. Helaas is er niemand die naar hem wil luisteren. Afscheid nemen van Anna’s lichaam zit er overigens niet in, want “dat is alleen voor naaste familie”. Je leest het goed, als partner heb je geen rechten en moet je maar tot de uitvaart wachten. Zelfs bevriende politieagenten vinden dat, maar bij zo’n plotgat legt Paul zich natuurlijk niet neer. Hij moet en zal weten of Anna nog leeft.

Regisseuse Wojtowicz-Vosloo had volgens eigen zeggen als kind al een morbide fascinatie voor de dood. Dat verbaast je niets als je ‘After.Life’ ziet. De film speelt zich grotendeels af in een uitvaartcentrum en alle technieken om een lijk toonbaar te maken voor de nabestaanden passeren de revue, van het dichtnaaien van de mond tot het camoufleren van verwondingen. Arme Christina Ricci! In ‘Black Snake Moan’ lag ze aan de ketting, in ‘After.Life’ ligt ze naakt op een tafel met een bloedgootje. Voor een actrice een uitgelezen mogelijkheid om emotioneel tot het gaatje te gaan, zou je denken, maar dat gebeurt niet. Gezien de omstandigheden neemt Anna het allemaal nog goed op. Daarom is het vooral Liam Neeson die als toegewijde doodgraver de aandacht naar zich toetrekt.

Het thema van ‘After.Life’, dat we hier niet zullen verklappen, vereist dat de hoofdpersonen niet al te bruisend in het leven staan. De schaduwkant daarvan is dat het je niet zoveel kan schelen wat er met hen gebeurt. De afstandelijke karakterschetsen, de steriele setting en de lugubere beelden maken ‘After.Life’ tot kil kijkvoer, dat bij veel mensen een ongemakkelijk gevoel zal oproepen. Maar zelfs als je dat duistere sfeertje juist wel kunt waarderen, dan nog stelt de thriller teleur. Het is duidelijk dat Vosloo hier een zelfgeschreven verhaal verfilmt en teveel losse ideetjes voor scènes in één film heeft willen proppen. Daardoor gaat ‘After.Life’ ondanks het intrigerende uitgangspunt ten onder aan een gebrek aan samenhang. Wat knip- en plakwerk kan soms wonderen verrichten. Daar kunnen Eliots cliënten over meepraten.

Paula Koopmans

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 26 augustus 2010