After the Sunset (2004)
Regie: Brett Ratner | 97 minuten | actie, thriller, komedie, avontuur, misdaad | Acteurs: Pierce Brosnan, Salma Hayek, Woody Harrelson, Naomie Harris, Don Cheadle, Chris Penn, Troy Garity
Ratner is misschien geen briljante regisseur, maar hij heeft toch laten zien aardig uit de voeten te kunnen in verschillende genres, zoals we hebben kunnen zien in de actiekomedie ‘Rush Hour’, het feelgood-drama ‘The Family Man’, en de thriller ‘Red Dragon’. Voor ‘After the Sunset’ heeft Ratner verschillende elementen door elkaar gehusseld, met als resultaat een film die vlees noch vis is.
De hele film lang wacht je als kijker op iets boeiends of spectaculairs dat lijkt te gaan gebeuren, maar nooit komt. Het is een honderd minuten durend, onbevredigend voorspel. In de basis is ‘After the Sunset’ een zogenaamde ‘heist’ film, oftewel een film waarin het draait om een (grootse) diefstal. Het plezier van dit soort films zit hem in verschillende dingen: in de originele of ingenieuze wijze waarop de diefstal wordt voorbereid en uitgevoerd, het uitvinden of de dieven ermee wegkomen, en de vraag wie er door wie wordt belazerd. Wanneer de film zich (ook) richt op de relatie tussen de achtervolgende agent of rechercheur en de dief, zoals in deze film het geval is, is verder de motivatie van, en spanning tussen deze twee figuren erg belangrijk. ‘After the Sunset’ slaagt op (bijna) geen enkel front.
Wanneer de film begint heb je nog de hoop dat het een aardige genrefilm kan worden. Over de begintitels horen we een jazzy basloopje dat herinneringen oproept aan de rechtlijnige, maar sfeervolle heistfilm ‘The Score’. Helemaal wanneer we even later de uit die film afkomstige acteur Edward Norton in het publiek van een basketbalwedstrijd zien zitten. Een andere cameo is er voor Chris Penn die een relletje veroorzaakt om de aandacht van meesterdief Brosnan af te leiden die een diamant wil stelen en op zijn hielen wordt gezeten door de politie.
De eerste tien minuten, waarin we Brosnan de tweede Napoleondiamant zien stelen, zijn nog wel vermakelijk, op een campy, b-film-achtige manier. We zien leuke, over-de-top actiescènes, grappige vermommingen, en gewoon een algehele aantrekkelijke sfeer. Een sfeer die beantwoordt aan de verwachtingen die we bij zo’n soort film hebben. Na de openingssequentie gaat het echter bergafwaarts. De persmap stelt dat de film “begint waar een normale film zou eindigen”, maar dit gegeven wordt niet echt geslaagd uitgewerkt.
Het is gedurfd van Ratner om te pogen het verhaal niet echt over de mogelijke diamantenroof op de Bahamas te laten gaan, maar over de personages. Het is alleen jammer dat hij niet de moed heeft gehad om dit idee verder en serieuzer door te zetten. Doordat het van alles wat is geworden, is het eigenlijk van alles niets. Aan de ene kant is het verfrissend dat de uiteindelijke roof geen gebruikelijk gevoel van euforie bij de kijker teweeg brengt, maar een gevoel van schuld en teleurstelling, omdat we willen dat Brosnan een eerlijk leven gaat leiden en bij Hayek blijft. Echter, dit dramatische aspect is te summier behandeld om echt te gaan leven. De personages zijn niet genoeg uitgediept, en de mentale dilemma’s en relationele conflictsituaties zijn slechts oppervlakkig geschetst. Ratner kan vaak niet wachten om na een “dramatisch” moment weer naar een scène te gaan met (meestal flauwe) slapstick of sit com humor. Wat overblijft is een film met een weinig vermakelijke opzet tot- en uitvoering van een diamantenroof.
Er wordt geprobeerd een komedie van de film te maken door achtervolgende agent Harrelson praktisch een “buddy” te laten worden van Brosnan. Ze gaan samen vissen – wat wel een amusante scène met een haai oplevert – nemen een drankje, en belanden zelfs bij elkaar in bed. Dit alles terwijl Harrelson hem “verleidt” met de derde Napoleondiamant die in een cruiseschip op hem “ligt te wachten”. Brosnan gaat natuurlijk kijken naar het juweel, achtervolgd door Harrelson. Echter, deze achtervolgingen zijn ontdaan van elke spanning door het vervelende oude jongens krentenbrood karakter van de verhouding tussen agent en dief. Er gaat totaal geen dreiging van Harrelson uit. De schurkenrol van Don Cheadle biedt enige uitkomst, maar hij wordt zwaar onderbenut en kan vaak weinig doen met de tamme dialoog die hij voorgeschoteld krijgt. Brosnan zelf doet zijn best en weet zijn rol wel enige meerwaarde te geven, maar hij was genietbaarder als dief in ‘The Thomas Crown Affair’.
De grootste geneugten van de film worden geboden door de vrouwelijke actrices in de film. Naomie Harris is sexy en pittig als Sophie, de plaatselijke agente die geen blad voor de mond neemt, en Hayek is weer eens een ouderwets lustobject geworden. Een hoedanigheid waar ze zelf plezier in lijkt te hebben. De soms overdreven voyeuristische shots van Hayek in haar weinig verhullende outfits laten haar lijnen en décolleté in al hun glorie zien. Als ze terugkomt van een tennismatch en zegt gecomplimenteerd te zijn met haar “backside”, terwijl ze heupwiegend voorbijloopt, kunnen de (vrouwenminnende) toeschouwers alleen maar “Amen” denken.
Bart Rietvink
Waardering: 2
Bioscooprelease: 14 april 2005