After the Thin Man (1936)

Regie: W.S. Van Dyke | 112 minuten | komedie, romantiek, misdaad | Acteurs: William Powell, Myrna Loy, James Stewart, Elissa Landi, Joseph Calleia, Jessie Ralph, Alan Marshal, Teddy Hart, Sam Levene, Penny Singleton, William Law, George Zucco, Paul Fix, Edgar Dearing, Will Aubrey, Harlan Briggs, William Burress, Joe Caits, John Kelly, Edith Kingdon, Thomas Pogue, Zeffie Tilbury, Tom Ricketts

‘The Thin Man’ was een leuke film waar we geïntroduceerd werden aan Nick Charles (William Powell) en zijn vrouw Nora (Myrna Loy). De film was een succesvolle combinatie van een whodunit met een dosis humor. Vervolgens was een serie vervolgen uitgekomen waarvan ‘After the Thin Man’ de eerste was.

‘After the Thin Man’ begint zeer langzaam. Het introduceren van de rollen en conflicten neemt minstens de helft van de film in beslag. Nu is dat niet zo’n probleem als de film ook interessant zou zijn.
Het eerste wat je zal opvallen als je de film bekijkt, is dat de film zich als een grote déjà-vu aandoet. Niet alleen de hoofdlijn van het verhaal is een directe één-op-één kopie van ‘The Thin Man’, ook de rollen lijken alleen maar een andere naam te hebben gekregen. Als dan ook de ontknoping van de whodunit op precies dezelfde manier tot stand komt, heb je sterk het gevoel dat de makers een snelle cash-in wilden.

Een één-op-één kopie hoeft niet per definitie verkeerd te zijn. Het probleem is alleen dat meestal de goede aspecten van het origineel vrijwel teniet worden gedaan. Zo ook met ‘After the Thin Man’.
Waar het origineel uitblonk in humor, weet ‘After the Thin Man’ maar één of twee keer een lach op je gezicht te brengen. Nee, het merendeel van de humor varieert van zeer simplistisch tot ronduit irriterend. Vooral de scènes met het hondje Asta voelden nodeloos aan. Een goed voorbeeld is het gedeelte van de film waar Nick en Nora achter de hond aan moeten rennen omdat die een belangrijke hint in z’n bek heeft. Als dit voor humor doormoest, hadden de makers toch maar eens nog een keer naar de voorganger moeten kijken.

Ook de rollen zijn niet om naar huis te schrijven. Het leuke gekibbel tussen Nick en Nora is vrijwel verdwenen en de clichés van het genre zoals de norse inspecteurs, de locale criminelen en natuurlijk de krantenjongetjes, zijn nog sterker aanwezig.

Daarnaast zijn de acteerprestaties matig. ‘The Thin Man’ had al te kampen met acteurs die zich te veel naar hun stereotype speelden, ‘After the Thin Man’ heeft alleen máár mensen die naar hun type spelen. Het is dan ook erg jammer dat het leuke acteerwerk van William Powell en Myrna Loy ondergesneeuwd wordt door ronduit amateuristische medespelers.

‘After the Thin Man’ is ronduit een zwak vervolg. Het is in feite dezelfde film als ‘The Thin Man’, maar met minder humor, minder vaart en meer clichés. Het is dan ook niet te begrijpen waarom deze film ooit voor een Oscar genomineerd is.

Bertine van Hövell