Airplane II: The Sequel – Flying High II (1982)
Regie: Ken Finkleman | 80 minuten | komedie, romantiek, science fiction | Acteurs: Robert Hays, Julie Hagerty, Lloyd Bridges, Chad Everett, Peter Graves, Chuck Connors, William Shatner, Raymond Burr, John Vernon, Stephen Stucker, Kent McCord, James A. Watson Jr., John Dehner, Rip Torn, Sonny Bono, Al White, Craig Berenson, Laurene Landon, Wendy Phillips, Jack Jones, Art Fleming, Frank Ashmore, Richard Jaeckel, Lee Bryant, John Larch, John Hancock, Oliver Robins
Met het succes van de persiflagefilm ‘Airplane!’ in 1980 kon een vervolg bijna niet uitblijven. Schrijvers en co-regisseurs Jim Abrahams en David en Jerry Zucker bedankten, ondanks de druk van filmstudio Paramount, voor de eer. In plaats van hen werd de Canadees Ken Finkleman, die nog maar weinig ervaring had in de filmwereld, aangetrokken. En hoewel de film zeker zijn geestige momenten heeft, mist het vervolg de sprankeling van het eerdere trio filmmakers.
Wellicht heeft dit te maken met het feit dat de plot weinig ingenieus is en vooral een herhaling is van de grappen uit ‘Airplane!’. Soms zelfs letterlijk, omdat er een aantal flashbacks naar de eerste film voorkomen. Met een looptijd van 80 minuten, waarbij ook nog een aantal minuten aan ouder materiaal wordt besteed, lijkt het wel alsof de makers wel heel snel door hun grappen heen waren. Ook wordt het grootste deel van de verhaallijn regelrecht gekopieerd: Ted Striker durft niet meer te vliegen en zit in een inrichting, terwijl de relatie met vriendin Elaine Dickinson is stukgelopen. De variatie hier is dat Striker als testpiloot een prototype van de nieuwe maanshuttle heeft laten crashen (naar eigen zeggen omdat er fouten in het ontwerp zitten). Hij gaat aan boord van de vlucht van Elaine (die in plaats van stewardess nu verantwoordelijk is voor de boordcomputer ROK van de ‘Mayflower One’), niet alleen om haar terug te winnen, maar om te waarschuwen voor de gevaren. En er blijkt nog meer gevaar te zijn dan Striker dacht: een berooide en depressieve passagier (zanger en later Congreslid Sonny Bono) heeft in de souvenirshop een bom aangeschaft, die hij tot ontploffing wil brengen. Deze verhaallijn is afkomstig uit ‘Airport’ (1970), één van de films die op de hak wordt genomen.
Hoewel ‘Airplane II: The Sequel’ zich vooral afspeelt rondom een reis naar de maan om de draak te steken met science fiction films als ‘Star Trek’, ‘Star Wars’, ‘2001: A Space Odyssey’ en ‘E.T.’, zijn de grappen over die films eigenlijk maar dun gezaaid. Wat dat betreft biedt de melige Mel Brooks film ‘Spaceballs’ meer en betere grappen over het genre.
Robert Hays en Julie Hagerty keren terug in de rollen van Striker en Elaine en zien er natuurlijk totaal niet ouder uit, ook al speelt de film zo’n twintig jaar later dan ‘Airplane!’ aan het einde van de twintigste eeuw. Dit geldt overigens ook voor de verdere aankleding, wat futuristische elementen hier en daar daargelaten. De ongelukkige gezagvoerder is wederom Clarence Oveur (Peter Graves) en ook Lloyd Bridges keert terug als Steve McCroskey. Beiden krijgen minder ruimte om hun komische talent te laten zien. Eén van de aanwinsten is William Shatner, kapitein Kirk zelve, die Striker’s oude oorlogsmakker Buck Murdoch speelt. Uiteraard hield hun vriendschap op na het mislukte bombardement op “Macho Grande”. Shatner krijgt een aantal grappige momenten, waarvan het komisch effect vergroot wordt door zijn unieke spraaktrant.
Het aantal grappen dat per minuut wordt afgevuurd, ligt ook wat lager dan in ‘Airplane!’. Het is moeilijk om deze film op zijn eigen merites te beoordelen, omdat het niet alleen een rechtstreeks vervolg is, maar ook omdat de verhaallijn maar nauwelijks iets nieuws toevoegt. Hierdoor is een vergelijking onvermijdelijk en die vergelijking valt dan in het nadeel van ‘Airplane II: The Sequel’ uit. Dat wil echter niet zeggen dat het een slechte film is: beter goed gejat dan slecht bedacht en hoeveel veel grappen uit het eerste deel in de recycling gaan, blijft het een amusant geheel.
Hans Geurts