Alberta (2016)

Regie: Eddy Terstall, Erik Wünsch | 96 minuten | komedie, drama | Acteurs: Jamie Grant, Daniël Boissevain, Eva Duijvestein, Marnie Baumer, Chip Bray, Poal Cairo, Jamie Grant, Bill Monsour, Roelant Radier, Lee M. Ross, Cherise Silvestri, Vastert van Aardenne, Marvin Wan

Regisseur Eddy Terstall vindt de onderwerpen voor zijn films de laatste jaren voornamelijk in het buitenland. Door mensen, in dit geval onze landgenoten, in een ongewone situatie te plaatsen, zullen ze zich open moeten stellen om zich aan te passen aan hun omgeving. Of ze sluiten zich af, met botsingen en onvrede als gevolg. Kortom, het gedrag van de Nederlander wordt onder een vergrootglas gelegd. Bovendien, en daar slaagt Terstall behoorlijk goed in, zijn personages altijd in beweging. De reis die ze maken is niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Groei wordt duidelijk waarneembaar. Ook Terstalls nieuwste, wederom in samenwerking met Erik Wünsch, speelt zich af buiten onze landsgrenzen: het Canadese Alberta vormt het decor van de film.

De notie van beweging komt al meteen in de eerste scène visueel tot leven. Vanuit het zijraam van een auto schuiven de Canadese bossen en bergen aan de toeschouwer voorbij. Op de achtergrond zijn twee Mounties, de typische rood geuniformde politie van Canada, te horen. Ze discussiëren gemoedelijk over waarheden binnen getuigenverklaringen. Hun dagdienst zit er net op. En dan zien ze, vanuit het niet, de Nederlandse Freek (Daniël Boissevain) tekeer gaan langs de weg. Hij is druk bezig om enkele schilderijen stuk te slaan tegen een spar. De aanleiding van zijn waanzin? Een vrouw.

De twee agenten pakken hem op. Niet omdat zijn vergrijp zo zwaar is, maar meer uit interesse voor zijn verhaal. Ze nemen Freek mee naar een bar. Iemand die er zo aan toe is, heeft vast behoefte aan een borrel. Net als zijzelf na een lange werkdag. Het is een wat omslachtige manier om het verhaal op gang te brengen. Maar niet zonder reden. De discussie over getuigenverklaringen was niet toevallig. Want is Freek wel het echte slachtoffer in zijn verhaal?

Freek blijkt, samen met zijn vrouw Iris (Eva Duijvestein), in de reclame te werken. Een wereld van schone schijn, dromen die werkelijkheid worden en vrije seks. Ook Freek doet er lustig aan mee. Hij verslijt vrouwen bij de vleet. Totdat hij de jonge muze Alberta (Jamie Grant) ontmoet, met wie hij onder het mom van een nakende burn-out tijdelijk naar Canada vliegt. Zijn maîtresse wil echter van tijdelijkheid niets weten. Ze wil er voor altijd blijven. Er samen oud worden. En samen een kind grootbrengen. Maar niets zo wispelturig als een jonge vrouw. Wanneer Alberta een andere man ontmoet, lijkt ze Freek te willen verlaten. Freeks zekere bestaan valt als een kaartenhuis ineen.

Is Freek het slachtoffer van de keuzes van een vrouw die haar toekomst nog voor zich heeft? Of kan hij als schuldige worden gezien, omdat hij met zijn laffe en in zijn ogen consequentieloze geslachtsdrift zijn vrouw vele malen hetzelfde heeft aangedaan? Het antwoord op die vragen komt als niet alleen Alberta terugkeert, maar ook zijn vrouw Iris de oceaan is overgestoken om een teken van leven van haar echtgenoot te krijgen.

Dat de twee amicale agenten makkelijk mee gaan in het slachtofferschap dat Freek zichzelf toeëigent, bewijst hoe dat geen individuele eigenschap van een reclameman is, maar een universeel mannelijke. Het verder vrij luchtige ‘Alberta’ toont in de typisch Nederlandse, maar heerlijk knotsgekke climax echter dat vrouwen wel degelijk het heft in handen kunnen nemen, zonder slaafs achter hun zondige man aan te lopen. En dat mannen zo belangrijk nog niet zijn. Maar bovenal dat er met de kracht van oprechte liefde niet te spotten valt.

Wouter Los

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 9 maart 2017