Amateur Porn Star Killer 2 (2008)

Regie: Shane Ryan | 80 minuten | drama, thriller, erotiek | Acteurs: Shane Ryan, Kai Lanette

‘Amateur Porn Star Killer 2′ klinkt misschien als een goedkope pornofilm zonder enige inhoudelijke kwaliteit, maar niets blijkt minder waar. Afgezien van het budget is er weinig goedkoops aan regisseur hoofdrolspeler Shane Ryans uiterst kijkbare semi-snuff film. En ook al zijn het naakt en de seks uiteindelijk net zo expliciet als in de gemiddelde pornofilm, deze elementen worden met verrassend veel terughoudendheid ingezet, wat ook geldt voor de geweldsdaden in de film. Dit lijkt geen film te zijn die gemaakt is vanuit een exploitatiegedachte; het is geen pure snuff-film, maar een productie die daadwerkelijk een verhaal wil vertellen of in ieder geval oog heeft voor zijn personages en zich bedient van dramatische opbouw.

‘Amateur Porn Star Killer 2′ is een film die zonder de expliciete beelden niet zou misstaan tussen meer mainstreamfilms over stalkers en seksmisdadigers. Colin Hanks is in ‘Alone With Her’ bijvoorbeeld niet veel perverser dan Ryans personage en de film heeft inhoudelijk niet méér te bieden.

Wat het dan precies is dat ‘Amateur Porn Star Killer 2′ wil communiceren is misschien niet direct duidelijk, maar er zitten wel degelijk interessante en spannende dimensies in de film. Wat vooral intrigeert is de scheidslijn tussen spel en gevaar en het omslagpunt in het gedrag van de killer, waarbij hij definitief zijn ware aard en bedoelingen laat zien. Enerzijds komt dit doordat het meisje hier ook wel van ruige seks houdt en ze er dus geen alarmbellen afgaan wanneer Christian (of Brandon of hoe de killer zich ook wenst te noemen) haar herhaaldelijk op de billen slaat of haar ruw met haar armen tegen het bed drukt. Ze is zelfs niet vies van wat wurgseks. Dit maakt dat het er toch nog vrij lang de schijn van heeft dat alle seks in het appartementje acceptabel en “onschuldig” is. Maar langzaam maar zeker verandert de “stoute” glimlach van het meisje in een ernstig, geïrriteerd gezicht. Wanneer hij steeds zijn hand – tegen haar wens in – tegen haar gezicht drukt en zelfs in haar gezicht spuugt, is de maat vol. Ze is duidelijk “not amused” meer en pakt haar biezen. Wat dan echter zo frustrerend is, voor de kijker, is dat ze nu nog steeds ontvankelijk blijkt voor de gladde praatjes van Christian. Want, hoe kon hij nu weten wat ze precies lekker vindt en wat niet wanneer het om ruige seks gaat. Ja, ze zegt dan wel “Nee”, maar dat is toch onderdeel van het spel?

De geloofwaardigheid wordt wellicht enigszins opgerekt wanneer het meisje hier niet gewoon snel maakt dat ze wegkomt (en blijft) wanneer voor haar het breekpunt is bereikt, maar het zorgt wel weer voor welkome dramatische dynamiek, en het argument is een interessante. Misschien is het toch maar het beste om goede afspraken te maken bij dit soort spelletjes of om dit soort dingen alleen te doen met mensen die je een beetje kent. Natuurlijk maakt het onbekende en het gevaarlijke de seks juist extra spannend, maar wanneer je met een jongen meegaat die je net een dag kent en toestaat dat hij je wurgt en ruw behandelt, vraag je om problemen.

Een deel van de reden dat Christians opzet zo goed werkt, is dat hij lange tijd geen opdringerige rol inneemt en zichzelf op een gelijk niveau stelt als zijn potentiële slachtoffer. Ze praten heel natuurlijk, als vrienden, hij houdt haar niet gevangen en laat haar bijvoorbeeld even alleen in de auto om drank te halen, en laat haar zelfs soms even de leiding overnemen. Dan pakt zij de camera om hem te filmen – terwijl hij verlegen lacht – of draagt ze hem op zijn shirt uit te trekken. Hij komt gewoonweg niet heel intimiderend over. En het slachtoffer is ook geen kwetsbaar meisje, zoals bijvoorbeeld wel in de eerste ‘Amateur Porn Star Killer’ het geval was. Zo zegt ze tegen Christian – wanneer deze haar dwingend vertelt haar benen te spreiden – dat hij haar niet mag vertellen wat ze moet doen. Hij moet háár gehoorzamen (niet dat ze de daad bij het woord voegt, maar dat terzijde). Tegelijkertijd zouden dit soort opmerkingen hem ook extra fel kunnen maken. Ook het belachelijk maken van zijn “kleine camera” waar hij constant mee aan het filmen is, lijkt misschien onschuldig is misschien niet heel verstandig, gezien de toespeling die er misschien uit opgemaakt kan worden.

In ieder geval lijkt het dus lange tijd goed te gaan. Het grootste gedeelte van de film bestaat ook verrassend genoeg uit verbale interacties en plagerijtjes tussen het tweetal. De spanning blijft vooral psychologisch. Het gaat dan om verschillende soorten spanning: de spanning die de kijker voelt omdat hij weet wat het meisje boven het hoofd hangt via invoegingen in de film die beelden tonen van en informatie geven over vroegere misdaden van Christian. Deze informatie voegt een onheilspellende sfeer aan de film toe. Hoe “gezellig” het samenzijn ook lijkt te zijn, de kijker weet voor bijna honderd procent zeker dat het meisje het onderspit zal delven. Of in ieder geval dat ze flink toegetakeld zal worden, gezien de aanduiding bij haar introductie in de film als “Slachtoffer #12”. Het is net als het in omgekeerde chronologie vertelde ‘Irréversible’, waarbij de toeschouwer eerst getuige is geweest van een moord en verkrachting en vervolgens ziet hoe rooskleurig de beginsituatie was.

Daarnaast is er een langzaam toenemende erotische spanning, die lange tijd puur door plagende blikken, gesprekken, en lichte aanrakingen wordt opgewekt. Pas na zo’n drie kwartier worden er kleren uitgetrokken en vindt er daadwerkelijk seks plaats in de film. En als toeschouwer ga je mee in het spel tussen de twee personages. Het is gewoon opwindend en je hoopt ook ergens nog – tegen beter weten in – dat Christian niet tot zijn gruweldaden zal overgaan. Gruweldaden die overigens niet op een sensationele manier verbeeld worden.

De seks is, hoewel niet veelvuldig aanwezig, expliciet maar aangezien de seks – en in sommige gevallen, de geslachtsdelen – een essentieel onderdeel vormt van het machtsspelletje in de film, is het alleen maar logisch dat deze op een open en directe manier getoond wordt in de film. De film zou op zijn minst lichtelijk aan kracht (en realisme) inboeten als er een gecensureerde versie zou verschijnen.

Toch zou deze filmversie al als gecensureerde versie opgevat kunnen worden, want deze wordt tegelijkertijd uitgebracht met de “snuffversie” van ‘Amateur Porn Star Killer 2′, “zoals de killer het heeft bedoeld”. In die volledig in zwart-wit, met een handheld camera geschoten film wordt niet gemonteerd en worden geen filmische trucjes gebruikt. Soms verdient deze benadering de voorkeur. Wanneer het tweetal voor het eerst seks heeft, wordt er in de filmversie bijvoorbeeld ineens via een snelle jumpcut gesprongen naar het moment dat Christian het meisje krachtig tegen zijn matras drukt. Dit zou echter effectiever en schokkender zijn wanneer dit op natuurlijke wijze getoond werd. Dan is het verrassend, terwijl de kijker nu te erg uit de ervaring wordt getrokken en merkt dat het allemaal geconstrueerd is.

Toch werken de montage en filmische trucjes vaak goed en sfeerverhogend. Soms kleurbeelden, soms zwart-wit, dan weer een negatief-effect waardoor het gezicht van Christian er bijna duivels uitziet wanneer hij in de camera grijnst. Ook de grunge-achtige muziek is bijzonder doeltreffend. Bovendien is de keuze voor montage-scènes voorzien van muziek een goede om anderszins potentieel trage, oninteressante momenten te voorkomen.

‘Amateur Porn Star Killer 2′ is in zijn verhaal tamelijk voorspelbaar, maar doet een hoop goed . De dialogen zijn natuurlijk en de acteurs geloofwaardig. Waarschijnlijk hielp het ook dat beide hoofdrolspelers – Shane Ryan en Kai Lanette – verantwoordelijk zijn voor het script. De film komt niet zo erg als een mokerslag aan als, bijvoorbeeld, ‘Irréversible’ – en is wat minder filosofisch ingesteld, maar de relatieve subtiliteit, de aandacht voor personages, en de verontrustende gebeurtenissen in de film, die uit het leven gegrepen zijn, maken zonder meer indruk.

Bart Rietvink