Anamorph (2007)

Regie: Henry Miller | 103 minuten | thriller | Acteurs: Willem Dafoe, Scott Speedman, Peter Stormare, Clea Duvall, James Rebhorn, Amy Carlson, Yul Vasquez, Don Harvey, Paul Lazar, Edward Hibbert, Dennis Albanese, Amir Arison, Michael Buscemi, Desiree Casado, Jordan Charney, Tandy Cronyn, Monique Curnen, Stephen Daniels, Paz de la Huerta, Mick Foley, Lolita Foster, Edwin Freeman, Robin Goldsmith, MalcolmGoodwin, Deborah Harry, Marcia Haufrecht, Alison Hope, Robert C. Kirk, Tim Lamendola, Samantha MacIvor, Lucy Martin, David McDaniel, Robert McKay, Rocco Parente, Martin Pfefferkorn, Sharrieff Pugh, Nicolas Quilter, Gary Ray, Cassandra Seidenfeld, Barbara Sicuranza, Ashley Springer, Paul Sutt, Elizabeth West, Billy Wheelan, Virginia Wing

‘Anamorph’ betekent ‘vertekend’; dat is dan ook het sleutelwoord in deze gelijknamige thriller, die sterk doet denken aan David Finchers ‘Se7en’. Net als in deze absolute topper moet een rechercheur een aantal gruwelijke en zeer bizarre moorden zien op te lossen. In ‘Se7en’ kwamen de slachtoffers om het leven door de zeven hoofdzonden. In ‘Anamorph’ worden zij tot heuse, vertekende kunstvoorwerpen geordend. Daarnaast dienen de doden, evenals in ‘Se7en’, een hoger doel en de titel heeft dus ook nog betrekking tot iets anders. In ‘Anamorph’ is de ‘kunstenaar’ (mag je deze man wel zo noemen?) geobsedeerd door Stan Aubray (Willem Dafoe), de rechercheur in kwestie, en wil met zijn vertekende kunst een andere versie van zijn verleden blootleggen. Althans, dat is wat de titel ‘Anamorph’ en de film zelf ons duidelijk willen maken…

We komen nu meteen aan bij het eerste grote minpunt van deze film, want is er wel een andere versie van het levensverhaal van Aubray? Er is haast geen twijfel mogelijk over zijn verleden. We krijgen door de nodige flashbacks en een aantal verwijzingen te weten dat er iets van een andere waarheid zou moeten zijn, maar opgehelderd wordt het nooit, hoe je het ook tracht te vinden. Alleen al wat dat betreft verdient ‘Anamorph’, waarvan de titel toch zeker dubbelzinnig bedoeld is, eigenlijk geen voldoende…

De plot van de film is aardig, maar tegelijkertijd niet bijster origineel. Er bestaan immers meer films waarin de simpele wijze van liquideren niet genoeg is: het moet op een meer bizarre manier, een hoger doel dienend. Denk dan bijvoorbeeld aan ‘The Bone Collector’, ‘Resurrection’ of ‘Se7en’. De plot en de sfeer van ‘Anamorph’ zijn goed te vergelijken met die van de laatstgenoemde titel. Schrijver en regisseur Henry Miller heeft hiermee absoluut de schijn tegen zich. Het lijkt er verdacht veel op dat hij het zeer succesvolle ‘Se7en’ als voorbeeld heeft genomen voor zijn eigen thriller, misschien wel in de veronderstelling hiermee hetzelfde succes te bereiken. Of hij hier zijn voordeel mee doet is de vraag. Doordat zijn film zoveel wegheeft van ‘Se7en’, ontbreekt het ‘Anamorph’ aan een eigen identiteit. Je hebt zo het gevoel dat je naar ‘hetzelfde’ zit te kijken en dat is niet prettig.

Hoe Miller zijn best ook gedaan zal hebben, wat uitwerking betreft haalt deze productie het absoluut niet bij zijn grote ‘voorbeeld’. Waar in ‘Se7en’ alles piekfijn in elkaar past, bungelt ‘Anamorph’ van toevalligheden, overbodigheden en losse eindjes aan elkaar. We hoeven niet heel diep in te gaan op het eerste punt: het verhaal wekt soms vraagtekens op, omdat het hier en daar niet waterdicht is. De toevalligheden zijn eigenlijk nog niet zo heel ernstig. Nee, meer storend zijn de overbodigheden en bepaalde zaken die nooit duidelijk worden. Zo wordt er op een gegeven moment een journaliste geïntroduceerd, die de indruk wekt een belangrijke rol te gaan spelen. Je ziet haar nog één keer heel kort en daarna verdwijnt ze voorgoed. Overbodig. Ook de scène waarop Aubray een restaurant instapt en ‘eggs Florentine’ bestelt, is nietszeggend en daarmee pure tijdrekking. En zo vallen er nog wel meer nutteloze zaken te ontdekken. Datzelfde geldt in een misschien nog wel grotere mate voor de losse eindjes…

Valt er misschien ook nog iets positiefs te melden? Vooruit, het spelletje dat de artistieke beul speelt met Aubray is goed en de kunstzinnige maniertjes van onze beul zijn wellicht inhumaan, maar wel aardig gevonden. Daarnaast is ‘Anamorph’ bij vlagen ook een intelligente film, eentje die overigens wel goed te volgen blijft. Toch wegen deze paar goede punten niet op tegen de zwaardere minpunten. Daar doet ook het prima acteerwerk van de gerenommeerde Willem Dafoe niets aan. Wat uitdieping betreft had zijn personage, de dwangneurotische, antiekgekke einzelgänger Stan Aubray, meer verdiend, maar daar kan Dafoe met zijn puike werk natuurlijk ook niets aan doen. Direct naast Dafoe zien we de betrekkelijk onbekende Scott Speedman, die gewoon keurig werk levert als Aubray’s ambitieuze en licht arrogante collega Carl Uffner. Verder is er weer een opmerkelijke rol weggelegd voor Peter Stormare als antiekhandelaar. Helaas hebben diegenen die verantwoordelijk zijn voor de haardracht hem hetzelfde kapsel aangemeten als in ‘Prison Break’; hierdoor lijkt het net John Abruzzi (zijn personage in deze serie) ook maar even is komen overwaaien.

Nee, ‘Anamorph’ verdient geen voldoende. De film is weliswaar redelijk vermakelijke kost, zeker voor liefhebbers van dergelijke films, maar lijkt toch echt gemaakt te zijn in de geest van ‘Se7en’. Daardoor bezit ‘Anamorph’ geen zelfstandig karakter, en dat kijkt gewoon niet prettig. Maar als dat nu het enige zou zijn… ‘Anamorph’ heeft verder veel te lijden aan zijn vele overbodigheden en de film barst haast uit zijn voegen door onduidelijkheden: de gevolgen van een slechte uitwerking. Jammer…

Arian Schouten