Art of the Devil 3 – Long Khong 2 (2008)

Regie: Pasit Buranachan | 100 minuten | horror | Acteurs: Napakpapah Nakprasit, Suppakorn Kitsuwan, Namo Tonggumnerd, Caroline Supalak Nemayothin, Paweena Sharifsakul

Karma, karma en nog eens karma… Dat is zo ongeveer de boodschap van ‘Art of the Devil 3’, het zoveelste Aziatische martelwerktuigje dat de duimschroeven mag aandraaien op de Nederlandse horrorfan. Als deze niet al eerst buiten westen raakt van verveling in ieder geval.

Een magere oude man hangt in de kettingen. Een tweede man- ruig type met lang haar en peuk in de mond – staat erbij en wil van de oude man zoiets als de drieogige demon hebben. Schijnbaar bevindt deze zich in het hoofd van de oude man, want de stoere bink besluit met behulp van een cirkelzaag hiernaar op zoek te gaan. Met veel bloedvergiet zien we vervolgens de hersenen van de oude man blootgelegd worden en dit allemaal in de eerste minuten van de film. De toon is gezet: ‘Art of the Devil 3’ is het zoveelste direct op dvd uitgebrachte voorbeeld van de modetrend die martelhorror heet.

Hoe veelbelovend bovenstaande wellicht ook klinkt, de kijker zal zich eerst door vele minuten van bovennatuurlijk gewauwel moeten worstelen alvorens weer aan te komen bij wat bloedvergieten. Hierin toont ‘Art of the Devil 3’ zijn grootste mankement, want voor een film die tracht te choqueren met misselijk makende martelscènes wordt er wel erg veel moeite gedaan de film te voorzien van de illusie van diepgang. Alle volgesproken minuten over karma en demonen zijn uiteindelijk niets anders dan een excuus om weer wat teennagels eruit te rukken. Martelhorror moet het hebben van een nihilistisch wereldbeeld. Dit proberen te verhullen maakt niet alleen een ongeloofwaardige indruk, maar maakt de film in dit geval ook tergend langzaam.

Daarnaast zijn de martelscènes in ‘Art of the Devil 3’ helemaal niet zo choquerend als de hoes je wil doen geloven. Een paar pijnlijke close-ups en overdreven abortusscènes moeten ons overtuigen van het gewelddadige karakter van de film, maar zijn te geforceerd om werkelijk pijn te doen. Daarnaast moet je tegenwoordig van erg goede huize komen wil je nog iets bedenken dat de kijker met een moker raakt. Het ontbreken van een degelijk verhaal of interessante invalshoek zorgt er tevens voor dat de film alleen op deze kwaliteiten beoordeeld kan worden en het aflegt ten opzichte van de grote concurrentie.

Wat dat verhaal betreft, daar kunnen we kort over zijn. Een simpel wraak-motiefje weet niet erg te boeien. Zeker niet als elke variatie hierop de afgelopen dertig jaar al is geprobeerd. Wat overblijft is een stel slechte acteurs dat van ‘Art of the Devil 3’ een soort satanische ‘Bold & The Beautiful’ maakt, vol met verraad en jaloezie. Tenminste… voor zover je als kijker het verhaal weet te volgen. De makers van de ‘Art of the Devil’ reeks – het zogeheten Ronin team – gaan er vanuit dat iedereen de eerste twee delen uit zijn hoofd kent, want er wordt geen moeite gedaan om een coherent verhaal te vertellen. Karakters worden niet geïntroduceerd en de vragen van de kijker worden niet beantwoord. Het maakt allemaal een erg afgeraffelde indruk.

‘Art of the Devil 3’ laat zien dat de martelhorror zo langzamerhand wel is doodgebloed. Het succes van de Aziatische horrorfilm is de kwaliteit van de films niet ten goede gekomen. Met een fabrieksmatige routine wordt de ene na de andere middelmatige variant over ons uitgestort. Wat ooit veelbelovend begon met ‘Ring’ en ‘The Eye’ heeft inmiddels geresulteerd in een plat en vertekend beeld van de Aziatische filmindustrie, welke steeds minder de kans krijgt zijn diversiteit ten toon te stellen. Of zou dat het karma van succes zijn?

Sander Colin