Beverly Hills Chihuahua 2 (2011)
Regie: Alex Zamm | 84 minuten | actie, komedie, avontuur, familie | Acteurs: George Lopez, Odette Yustman, Miguel Ferrer, Ernie Hudson, Marcus Coloma, Morgan Fairchild, Emily Osment, Bridgit Mendler, Christine Lakin, Elaine Hendrix, Olivia Newton-John, Madison Pettis, French Stewart, Zachary Gordon, Loretta Devine, Susan Blakely, Erin Cahill
Sommige kinder- of jeugdfilms worden eigenlijk tekort gedaan door deze typering. Veel animatiefilms van Disney en Pixar, bijvoorbeeld, zijn niet alleen leuk voor kinderen, maar kunnen ook prima door de ouders worden bekeken, waardoor de term “familiefilm” een betere keuze zou zijn. Net zoals een jeugdfilm als ‘Minoes’ of, meer recentelijk, ‘Dik Trom’, films zijn waar het hele gezin wat aan heeft. Zo zitten er vaak wat diepere lagen of slimme knipoogjes in dat soort films die zelfs alleen maar door de ouders begrepen kunnen worden. Zelfs in een duidelijk voor kinderen bedoelde tekenfilmserie als ‘Spongebob Squarepants’ kun je dialogen of grappen aantreffen waar een volwassene om zal moeten gniffelen, maar waarvan de clou een kind totaal zal ontgaan. Die vindt het dan al lang mooi dat Spongebob zo’n raar gezicht trekt of er felle kleuren in beeld zijn. Toch zijn er ook echt films voor kinderen waar je een volwassene geen enkel plezier mee doet.
Een goed voorbeeld is het hilarische en originele werkje ‘Beverly Hills Chihuahua 2′. Misschien een ontzettende dijenkletser voor kinderen, maar de ouders zullen toch echt een betere manier moeten vinden om bijna anderhalf uur door te brengen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de film veel erger had kunnen zijn dan hij uiteindelijk is. Bij het horen van de titel denk je aan een en al oppervlakkigheid, “bling bling”, Paris Hilton, platte humor, hyperactieve beesten. Gelukkig is dit alles tot een minimum beperkt gebleven. De hondjes, en hun baasjes zijn, voor zover ze een persoonlijkheid hebben, sympathiek, de humor is beschaafd – veel bonter dan plassen op de uitzettingspapieren van een scrupuleuze bankier maken ze het niet -, de beestjes werken nauwelijks op de zenuwen met hun wilde kapriolen, en de boodschap(pen) zijn allemaal zeer deugdelijk en prima lesmateriaal voor de kleinsten (wees dapper, verantwoordelijk, kom op voor je vrienden etc.). Tegelijkertijd is alles ook zo verschrikkelijk tam, ongeïnspireerd en ééndimensionaal.
De grote grap van de openingsscène is dat we twee jonge mensen in een kerk liefdevol naar elkaar zien kijken, terwijl een dominee een huwelijksplechtigheid voltrekt en ineens, vlak voor het jawoord, de camera omlaag gaat en duidelijk wordt dat de plechtigheid niet voor deze mensen is maar voor hun hondjes: twee chihuahua’s! Dat zou best voor een flauw glimlachje op het gezicht van de kijker kunnen zorgen, maar de grap is al snel uitgewerkt. De dominee heeft de huwelijkse voorwaarden aangepast aan deze diersoort (“Bij droge en natte neuzen”…) en eindigt met de dubieuze uitsmijter: “U mag de bruid nu likken.”
Zodra het concept duidelijk is – de hondjes staan centraal en gedragen zich net als mensen – blijkt de film eigenlijk weinig nieuws te melden te hebben en daarnaast te weinig energie en avontuur te bevatten om de aandacht vast te kunnen houden. Net als zoveel animatiefilms waarin dieren centraal staan (vooral wanneer het vervolgfilms betreft) draait het ook hier om het gezinsleven van de beesten, en de verschillende onzekerheden en angsten (van met name de mannen) die vaak de kop opsteken. Want de hondjes Papi en zijn Chloe krijgen een nest vol puppy’s en Papi worstelt erg met het vaderschap en zijn verantwoordelijkheden hierbij. Hij gedraagt zich teveel als één van hun vriendjes en niet als hun vader.
Daarnaast – en dit argument komt wat slechter uit de verf – blijkt dat zijn verhaaltjes bij het slapengaan iets te avontuurlijk zijn en de pups juist wild maken in plaats van slaperig. Het is allemaal weinig opzienbarend. De plot van de film is – in essentie – hartverwarmend maar is te bekend en wordt te klinisch behandeld om echt enthousiast van te kunnen worden. De ouders van de baasjes van de Chihuahua’s dreigen uit hun huis gezet te worden wegens geldproblemen, maar hondjes zullen er vast wel wat op vinden om ze te helpen. Tijdens deze missie nemen ze het onder andere op tegen een onredelijke bankdirecteur en een stel boeven – allemaal dik aangezette schurken – maar eigenlijk wordt het alleen in de slotfase van dit avontuur even leuk en origineel, wanneer de hondjes besluiten mee te doen met een hondenshow, compleet met catwalk en snobistische deelnemers en juryleden.
De vorm van de film is niet nieuw. Pratende (echte) dieren zijn al veelvuldig het onderwerp van films geweest, van ‘Babe’, tot ‘Dr. Dolittle’, tot ‘G-Force’, maar waar een film als ‘Babe’ nog redelijk intelligent in elkaar zat en genietbaar was voor zowel kinderen als volwassenen – met een origineel verhaal, aansprekende of aandoenlijke personages, en veel humor en energie – draait ‘Beverly HIlls Chihuahua 2’ op de automatische piloot, zonder veel aandacht voor originaliteit of een interessante dynamiek. De film lijkt voort te borduren op andere “successen” van Disney in dit subgenre, zoals ‘Airbud’ (met een Golden Retriever in de hoofdrol) en de afgeleide films hiervan met de avonturen van zijn kleine “buddies” (pups). Maar alleen het feit dat deze hondjes praten en mensendingen doen is niet genoeg voor een geslaagde film – hoewel kinderen hier anders over kunnen denken. Daarbij moeten Chihuahua’s het ook nog eens zonder het hoge aaibaarheids- en schattigheidsgehalte doen van meer fotogenieke soortgenoten (als de Golden Retriever). Gelukkig is Papi zelf soms nog best grappig en heeft hij een leuke stem, maar de pups zijn in feite inwisselbaar en hebben nauwelijks enige persoonlijkheid gekregen. ‘Beverly Hills Chihuahua 2’ is weliswaar onschuldig en verantwoord vermaak, maar helaas niet erg vermakelijk.
Bart Rietvink