Beverly Hills Chihuahua (2008)

Regie: Raja Gosnell | 92 minuten | drama, komedie, avontuur, familie, romantiek | Acteurs: Drew Barrymore, Piper Perabo, Jamie Lee Curtis, Andy Garcia, George Lopez, Cheech Marin, Paul Rodriguez, Plácido Domingo, Edward James Olmos, Loretta Devine, Luis Guzmán, Eddie ‘Piolin’ Sotelo, Carlos Juvera, Alex Mendoza, Lombardo Boyar

De reden voor het maken van ‘Beverly Hills Chihuahua’ wordt door de makers aan het eind gegeven: zij wensen dat elk (huis)dier een dierwaardig bestaan leidt en dat wanneer je erover denkt een huisdier te nemen, je goed na moet denken over de consequenties ervan. Een gerechtvaardigde reden en het is ook waar de film een beetje de spot mee drijft: met de rich and famous die een hond zien als een modeaccessoire. De trend lijkt aangewakkerd door Bruiser, het schattige chihuahua’tje van Elle Woods uit de ‘Legally Blonde’ films. Sinds hij de harten van Amerika veroverde, is het uitermate hip om met je harige viervoeter gespot te worden door de paparazzi. De nieuwste kleding mag uiteraard niet ontbreken, want een bloot hondje lijkt not done in Hollywood. De Paris Hiltons, Jessica Albas, Lindsay Lohans en Britney Spearses van deze generatie lopen allemaal graag met hun trouwe huisdiertjes in de laatste mode te pronken – zij én het dier dus.

‘Beverly Hills Chihuahua’ steekt hier voorzichtig de draak mee; voorzichtig, want het blijft natuurlijk een familiefilm. Er zit nog een moraal in, maar die is dankzij de Nederlandse nasynchronisatie verloren gegaan; het verwende nichtje Rachel Ashe Lynn (Piper Perabo) van tante Viv (Jamie Lee Curtis) valt na enige tijd  voor Sam Cortez, de tuinman, pardon, tuinarchitect, en – hemeltjelief – het is een Latino! Op behoedzame wijze wordt het publiek dus duidelijk gemaakt dat interraciale relaties best leuk kunnen zijn, maar in de Nederlandse versie wordt de stem van de knappe tuinier ingesproken door een Vlaming, waardoor deze hele boodschap niet meer overkomt.  Het doet er eigenlijk ook niet toe, want Rachel en Sam zijn slechts bijfiguren, die puur en alleen ter ondersteuning dienen van het verhaal waar ‘Beverly Hills Chihuahua’ echt om draait: de avonturen van het tot op het bot vertroetelde hondje Chloe. Zij belandt door toedoen van Rachel in Mexico (niet geheel toevallig ook nog het land waarvan geloofd wordt dat de oorsprong van de chihuahua er ligt) en wordt daar al snel ontvoerd door een criminele organisatie. Geholpen door de stoere ex-politiehond Delgado probeert het nuffige beestje de weg naar huis terug te vinden. Maar dat valt nog niet mee als je achterna gezeten wordt door een woeste Doberman Pincher, beroofd wordt van je diamanten Harry Winston halsband door een computergeanimeerde rat en zijn sidekick de leguaan en de mensen in je omgeving je niet verstaan, maar alleen geblaf horen. Het avontuur heeft ook positieve gevolgen, want Chloe ontmoet in een woestijn (na een bizarre confrontatie met een paar lynxen – je moet het zien om het te begrijpen) haar soortgenootjes, geleid door Montezuma. Deze wijze chihuahua brengt Chloe een belangrijke levensles bij: deze chihuahua’s zijn het zat om dat babygebrabbel van hun baasjes aan te horen en gebruikt te worden als aankleedpop. No-mas! is de bijbehorende kreet en er lijkt een heuse revolutie ontketent te worden. Dit gegeven levert een van de meest aanstekelijke scènes in de film op. Verder doet deze film van Raja Gosnell vooral sterk denken aan een andere Disney film, de klassieker ‘Lady en de vagebond’. Zelfs de niet ruikende Trusty die zijn reukzin terugkrijgt komt hier voor.

Technisch is ‘Beverly Hills Chihuahua’ uitstekend uitgevoerd: de honden ‘spreken’ erg geloofwaardig, jammer alleen dat je (als volwassen kijker) vaak goed kunt zien wat de oorspronkelijke Engelse tekst is. De locaties zijn kleurrijk en enkele actiescènes zijn spannend gefilmd (met als hoogtepunt de treinrit door Mexico).

Helaas wordt de satire die in het begin nog zo kundig werd opgevoerd niet volgehouden tot het eind en krijgt ‘Beverly Hills Chihuahua’ een voorspelbare afloop. Maar eigenlijk was dat ook wel te voorspellen. Voor de doelgroep zal het allemaal niet uitmaken; jonge kinderen (niet al te jong, met het oog op enkele spannende scènes) zullen zich best vermaken met deze luchtige familiefilm.

Monica Meijer

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 22 april 2009