Big Momma’s House (2000)

Regie: Raja Gosnell | 95 minuten | actie, komedie, misdaad | Acteurs: Martin Lawrence, Nia Long, Paul Giamatti, Jascha Washington, Terrence Howard, Anthony Anderson, Ella Mitchell, Carl Wright, Phyllis Applegate, Starletta DuPois, Jessie Mae Holmes, Nicole Prescott, Octavia Spencer, Tichina Arnold, Cedric the Entertainer, Philip Tan, Edwin Hodge, Aldis Hodge, Brian Palermo, Brian Paul Stuart, Sarah Zinsser, Sean Lampkin, Tony McEwing, Sean Thibodeau, Ramsey Luke, Rosi Rosi, Minnie O. Burton, Rita Fagan-Lewis, John Eddings, Louis Archie Shackles, Tameka Holmes, Ellis Hall

Pretentieloze, vlotte komedie met een paar aardige actiescènes die een onverwacht grote bioscoophit bleek te zijn.

Martin Lawrence is de geharde FBI-agent Malcolm Turner, die bekend staat als een meester in vermommingen. Samen met zijn partner John Maxwell (een hier nog dunne Paul Giamatti) vormt hij een ijzersterk duo. Een nieuwe opdracht leidt hen naar het stadje Cartersville in Georgia, diep in het Amerikaanse Zuiden. Daar woont Hattie Mae Pierce (Ella Mitchell), beter bekend als Big Momma. Zij is de oma van Sherri (Nia Long), die er door de FBI van verdacht wordt haar voormalige vriendje Lester (Terrence Howard) te hebben geholpen bij een bankroof. Van die buit is nog altijd twee miljoen dollar zoek en als Lester ontsnapt uit de gevangenis en Sherri onvindbaar blijkt, gokt de federale opsporingsdienst erop dat Sherri mogelijk bij haar oma langs zal gaan. Dat blijkt, weinig verrassend, ook inderdaad zo te zijn. Op dat moment is Big Momma zelf echter dagenlang weg, om op ziekenbezoek te gaan. Malcolm besluit de plaats van Big Momma in te nemen en zo erachter te komen waar Lester zich schuilhoudt, of Sherri deel uitmaakte van zijn plan en waar het geld is gebleven.

Verwisselde identiteiten, vermommingen en verkleedpartijen: het is geen nieuwe uitvinding in de wereld van de komedie. Shakespeare maakte er al gretig gebruik van in verschillende van zijn toneelstukken en ook sinds de uitvinding van de film is het talloze malen aan het publiek vertoond: mannen verkleed als vrouwen, vrouwen verkleed als mannen, mannen in vrouwenlichamen en omgekeerd, volwassenen in het lichaam van een kind, of kinderen in het lichaam van een volwassene. De potentie van komische voorvallen die resulteren uit dergelijke situaties, met alle misverstanden van dien, lijkt onuitputtelijk. Alles is wel zo’n beetje gedaan sinds Laurel en Hardy, van ‘Some Like it Hot’, waarin Tony Curtis én Jack Lemmon zich verkleden als vrouw, tot Oscarwinnaars als Tom Hanks (‘Big’), Dustin Hoffman (‘Tootsie’) of Robin Williams (‘Mrs. Doubtfire’), de Wayans broers (‘White Chicks’) of, zoals hier, Martin Lawrence – veel origineels is er niet meer te bedenken. Het hangt van de kwaliteit van het spel van de desbetreffende acteur/actrice af en uiteraard van de grappen of het concept slaagt. Feitelijk kent de film maar één echte grap en dat is dat Lawrence verkleed is als zwaarlijvige Zuidelijke vrouw. Dit concept wordt tot het uiterste toe uitgemolken, maar is zeker goed voor een aantal geslaagde grappen. Zeker de wat minder kritische kijker zal zich wel degelijk vermaken. Uiteraard levert de situatie ook nodige complicaties op, als Malcolm verliefd wordt op de aantrekkelijke Sherri en moet hij ook de scepsis van haar zoontje Trent (Jascha Washington) overwinnen.

Lawrence is zijn energieke zelf en hoewel er nog wel eens aan zijn talenten als komiek wordt getwijfeld, is hij hier goed op dreef. Hij wordt overigens bekwaam ondersteund door een getalenteerde cast: Paul Giamatti (die eigenlijk beter verdient) is betrouwbaar als altijd, Nia Long een schattige Sherri (maar wel onnozel dat ze niet ziet dat haar oma is vervangen door een vent met een niet al te overtuigend latex masker) en Terrence Howard mag lekker dreigend kijken als de gevaarlijke bankrover annex moordenaar Lester.

Helaas kan de film het niet laten om ook op de platte toer te gaan. Een scène waarin de echte Big Momma hoognodig naar de wc moet – en vervolgens gaat douchen, terwijl Malcolm zich schuilhoudt achter haar douchegordijn, blinkt niet echt uit in subtiliteit. Toch is ‘Big Momma’s House’ een aardige komedie geworden voor een groot publiek, wat onder meer bevestigd werd toen datzelfde publiek in groten getale op kwam draven om de strapatsen van Lawrence te volgen.

Hans Geurts

Waardering: 3

Bioscooprelease: 14 september 2000