Bio Zombie – Sun faa sau si (1998)

Regie: Wilson Yip | 94 minuten | horror, komedie | Acteurs: Jordan Chan, Kam Ching Cheung, Sam Lee, Yiu-Cheung Lai, Angela Tong Ying-Ying, Suk Yin Lai, Tat-Wah Lok, Frankie Chan, Tak Chi Tam, Chi Chuen Chan, Pou Soi Cheang, Siu-Lung Ching, Matt Chow, Chi On Leung, Suk Mooi Tam, Reiko Takagi

In deze Aziatische ‘Sun faa sau si’, ook uitgebracht onder de naam ‘Bio Zombie’ is het de wetenschap die de veroorzaker van alle onheil is, en wel door toedoen van het leger dat experimenteert met chemicaliën en zombies. Voorspelbaar genoeg gaat er wat fout met een losbrekende zombie. Een op de loop gaande legerofficier wordt vervolgens door het duo Woody en Crazy aangereden en ze nemen hem mee naar het warenhuis waar ze werken. Dankzij hen verandert hij in een zombie en daarmee is de setting geschapen voor de nodige losbarstende zombietaferelen.

Allereerst concentreert ‘Bio Zombie’ zich echter op de hoofdpersonen Woody en Crazy, op hun collega’s en vrienden en de perikelen die ze tijdens hun werk meemaken. En maar al te gauw valt de komische insteek van deze productie op. Humoristisch van aard door de vreemde personages met wie Woody en Crazy omgaan, door de situaties waarin ze verzeild raken, de dialogen die er plaatsvinden en de gezichtsuitdrukkingen die er tegenaan gegooid worden. Er lijkt eerder sprake te zijn van een ‘screwball comedy’ dan van een zombiefilm. Deels is dit inderdaad grappig, maar soms ook wat flauw en melig van aard. Wat echter ook opvalt is de relatief lange tijdsduur dat er, afgezien van de scène waarin de eerste zombie voorkomt, er van geen noemenswaardig zombiegehalte in deze film sprake is. Het geduld van de zombieliefhebber wordt dan ook wel wat op de proef gesteld en een sneller tempo aangaande de in het verschiet liggende zombieperikelen waren, alsmede wat meer tussentijdse zombieconfrontaties, dan ook welkom geweest.

In het tweede deel echter komen de zombies echter flink in beeld. Voor de kenners zal het niet moeilijk zijn te herkennen waar regisseur Wilson Yip zijn inspiratie vandaan heeft gehaald: een aantal personages dat zit opgesloten in een groot warenhuis en die zich de daar rondlopende en hongerige zombies van het lijf moeten zien te houden? Het doet maar al teveel denken aan de ontwikkelingen in George Romero’s zombieklassieker ‘Dawn of the Dead’. Niet dat eenzelfde horrorgehalte in Yips film wordt bereikt, want de humoristische insteek die vanaf het begin van deze productie opvalt, blijft ook in dit latere stadium aanwezig, zij het in een duidelijk minder luchtige mate. Maar ten koste van de nodige actie gaat het een en ander in elk geval niet. Tal van achtervolgingen door gangen en ruimtes, confrontaties, slachtoffers en vooral uit alle hoeken en gaten opduikende en zich vermeerderende zombies. Het zijn beelden en taferelen die de zombiefans herhaaldelijk zullen doen denken aan die in Romero’s film.

Echter niet zozeer doordat er, in tegenstelling tot in Romero’s film, mede van speciale effecten veel sprake is. Integendeel, dit blijft vrij beperkt in deze productie. En ze zijn ook niet altijd even overtuigend. Hoewel her en der verdienstelijk genoeg, is het uiterlijk van verschillende zombies vaak genoeg wel voor wat verbetering vatbaar. Hetzelfde geldt voor de scènes waarin de zombies hun slachtoffers te grazen nemen of er zelf met hen wordt afgerekend. Wellicht wordt dit ook mede veroorzaakt door het lage budget dat regisseur Yip tot zijn beschikking had. Niettemin passeren er wat dit betreft toch wat aardige zombietaferelen de revue. Zeker voor wat betreft de scènes waarin de zombies op ‘traditionele’ wijze al dan niet massaal strompelend en rochelend of onder het uitslaken van half rauwe kreten hun beoogde slachtoffers naderen. Maar het grootste entertainment dat de film in dit latere stadium te bieden heeft, komt door de herhaaldelijk onmogelijke situaties waarin Woody en Crazy en hun vrienden en collega’s terechtkomen, en door de capriolen die deze steeds verder uitgedund wordende groep moet uithalen om nog aan de zombies te ontkomen of wanneer ze noodgedwongen het gevecht met hen aangaan. Iets dat, vermengd met de nodige horrormomenten en doordat deze productie zichzelf overduidelijk niet bepaald serieus neemt ervoor zorgt dat de liefhebbers van horror met de nodige humor dit ook als zodanig zullen weten te waarderen.

Aardig acteerwerk van de diverse betrokkenen. Joran Chan en Sam Lee lijken geknipt voor de rol van de ietwat sukkelige en half patserige Woody Invincible en Crazy Bee die met hun vrienden en collega’s het doelwit van de zombies zijn. Ook hun gezichtsuitdrukkingen en hun typetjesjachtige manier van doen dragen bij aan de humor die er herhaaldelijk van hun optreden uitgaat, evenals het genoegen waarmee ze duidelijk hun rol neerzetten. Verder lopen er een aantal ‘weirdo’s’ om hen heen die met soortgelijk gedrag passen binnen de screwball sfeer die deze productie kenmerkt en dat ook herhaaldelijk zorgt voor nogal opmerkelijk zombiegedrag. De zombie die gerechten serveert aan zijn medezombies? De in een eettent werkende en in een zombie veranderde ‘Sushi-boy’ die Woody en zijn vriendin in bescherming neemt tegen de overige zombies omdat hij op Woody’s vriendin verliefd is? Het zijn niet bepaald handelingen die overeenkomen met wat van traditionele rechtgeaarde zombies verwacht zou worden. Ook zullen de kijkers van de Engelstalige versie wel even moeten wennen aan de niet altijd even natuurlijk overkomende gedubde stemgeluiden. Maar het zijn wel aspecten die eens te meer kunnen bijdragen aan de amusementswaarde van deze productie.

Het maakt deze ‘Bio Zombie’ al met al tot een vrij vermakelijke zombiekomedie. Het is er wel een waarin de zombiefans het nodige geduld moeten opbrengen voor datgene wat van hun gading is aan bod komt. Het is niet de beste horrorkomedie ooit, maar wel een die voor liefhebbers van horrorkomedies en zombiefilms genoeg oplevert om het de moeite van het bekijken meer dan waard te maken.

Frans Buitendijk