Black Dynamite (2009)
Regie: Scott Sanders | 84 minuten | actie, komedie | Acteurs: Michael Jai White, Arsenio Hall, Tommy Davidson, Kevin Chapman, Richard Edson, Darrel Heath, Buddy Lewis, Pete Antico, Phyllis Applegate, Obba Babatundé, William Bassett, Cheryl Carter, Juka Ceesay, Sean Christopher, Jason Jack Edwards, Dionne Gipson, Cory Gluck, Paul Hayes, Andray Johnson, John Kerry, Irwin Keyes, Neil Lewis, Brian McKnight, James McManus, Byron Minns, Phil Morris, Miguel A. Núñez Jr., Loren Oden, Nicole Ari Parker, Candace Rice, Salli Richardson-Whitfield, John Salley, Tucker Smallwood, Charmane Star, Mike Starr, Nicole Sullivan, Nakia Syvonne, Paul Taylor, Baron Vaughn, Al Vicente, Erika Vution, Jimmy Walker Jr., Kym Whitley, Lee Whittaker, Billy ‘Sly’ Williams, Mykelti Williamson, Bokeem Woodbine, Cedric Yarbrough, Andre Younge, Roger Yuan
‘Black Dynamite ‘is een heerlijke parodie op Blaxpoitationfilms, films die aanvankelijk voornamelijk gemaakt werden voor het zwarte publiek (‘Blackenstein’, ‘Cleopatra Jones’) en is grotendeels een persiflage op ‘Shaft’. Meerdere scènes komen bekend voor en lijken rechtstreeks afkomstig uit film als ‘James Bond’ en ‘Pulp Fiction’.
Bij een parodie is er voor enige vorm van een verhaal vaak niet veel ruimte, in zekere zin is dit bij ‘Black Dynamite’ ook niet het geval. Natuurlijk, het verhaal slaat nergens op en bestaat uit een opeenvolging van bizarre situaties, toch is er wel degelijk een verhaallijn en blijf je benieuwd waar het allemaal in hemelsnaam nu weer heen gaat.
Nadat de broer van Black Dynamite is vermoord gaat onze held op onderzoek uit. Hij stuit al snel op een spoor dat leidt tot de drugswereld. Door meedogenloze drugsbarons wordt crack in weeshuizen gepompt en de weerloze weesjes veranderen hierdoor in junkies. Aangezien Black Dynamite vroeger zelf ook wees was is dit de druppel en zal de hele drugswereld er aan moeten geloven.
De film kent een ritme, een funky ritme dat aaneenhangt van one-liners, funky muziek en hele, maar dan ook echt hele slechte grappen. Doordat het over the top acteerwerk er zo dik bovenop ligt, de close-ups ook al typisch jaren zeventig aandoen en de niet voor verschillende interpretatie opvattende gezichtsuitdrukkingen van Michael Jai White (‘The Dark Knight’) daarin precies voor de juiste sfeer zorgen is de hoofdrolspeler fenomenaal in zijn spel.
Ook de dramatische flashback mag natuurlijk niet ontbreken, we zien Black Dynamite terugblikken op zijn periode in Vietnam en hoe hij hier een kindje omschrijft waarvan de benen zijn afgeschoten. Een omschrijving die nooit meer op lijkt te houden en daardoor het bijna onmogelijk wordt om tijdens het tragische relaas niet in een bulderend gelach uit te barsten. Nog veel erger zijn de theorieën over het complot en wie de bad guy eigenlijk is. De zinloze doch constructieve opbouw hiervan is werkelijk geniaal, iets waarvoor regisseur Scott Sanders een grote pluim verdient.
De ene grap is nog fouter dan de andere, zo is er in plaats van een dr. Who een Chinese dr. Wu, een donut die ontmaskert wordt omdat een donut geen schoenen van alligatorleer draagt en een aantal pimps met namen als Chocolate Giddy-up en Captain Kangaroo Pimp die zo uit een clip van 50 Cent en Snoop Dogg weggelopen lijken te zijn. Auto’s exploderen terwijl ze door de lucht vliegen of worden door een helikopter met een magneet opgetakeld, Black Dynamite blinkt uit in kungfu en deelt rake klappen uit die de slechteriken overigens lijken te raken. Enfin, je begrijpt het wel, een bizarre trip.
‘Black Dynamite’ is een film waar je voor open moet staan en die je niet voor het briljante verhaal gaat kijken, maar dan heb je ook een hilarisch toppertje te pakken.
Meinte van Egmond