Black House – Geomeun jip (2007)
Regie: Shin Terra | 103 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Jeong-min Hwang, In-gi Jung, Shin-il Kang, Seo-hyeong Kim, Seung-Mok Yoo, Seon Yu
Juno, hoofdpersoon in ‘Black House’, is als klein duimpje, in de grote boze grote mensenwereld. De wereld van cynisme, achterdocht, manipulatie… en psychopaten. De beste man lijkt net ter wereld te zijn gekomen en is zich van niets van dit kwaad bewust. Bij de verzekeringsmaatschappij waar hij werkt is één van de belangrijkste regels om geen persoonlijke informatie aan klanten te verschaffen, maar Juno gaat hiermee tot twee keer toe de fout in, waarbij hij zelfs over een traumatische ervaring uit zijn jeugd spreekt met een onbekende beller. Hij blijft gewoonweg uitgaan van het goede van de mens, ook al proberen collega’s en vrienden hem te vertellen dat de wereld (deels) bestaat uit profiteurs en kwaad willenden. Tot het moment dat er een sterfgeval optreedt onder wel heel verdachte omstandigheden.
Juno moet snel zijn naïviteit zien te verliezen om achter de waarheid te kunnen komen in de sterke horrorthriller ‘Black House’. Zijn zwager geeft hem een boek over psychopaten – en vermeldt nog even het verschil met “psycho’s” – , een term waar Juno nog nooit van had gehoord. In “Jip en Janneke”-taal wordt uitgelegd dat psychopaten geen gevoel hebben. Het is allemaal wellicht wat kort door de bocht – in het boek staat letterlijk: “Deze mensen hebben geen hart.” – maar het is in feite alleen maar bedoeld als een symbool, als een manier om Juno uit zijn “roes” te laten komen en kennis te laten maken met de harde buitenwereld. Dat gaat Juno niet in de koude kleren zitten en hij lijkt zelfs door te slaan naar de andere kant.
‘Black House’ kent een interessante opbouw, zowel wat betreft de ontwikkeling van het hoofdpersonage als de tonenwisseling. Het begint als een simpel drama met thrillerelementen over een verzekeringsagent die de ware achtergrond van een claim probeert te achterhalen, waarbij de kijker een inkijkje krijgt in de berekenende wereld van dit soort maatschappijen en de mensen die hiervoor gebruik of misbruik van willen maken. Het is dan de vraag hoe iedereen zo rechtvaardig en menselijk mogelijk behandeld kan worden zonder.
Langzaam maar zeker verandert het drama echter in thriller, en krijgt de thriller zelfs nog enge horrorelementen in de laatste acte van de film, met enkele nagelbijtende confrontaties en achtervolgingen. Het “zwarte huis” uit de titel speelt hierbij een belangrijke rol.
De film komt regelmatig erg Hitchcockiaans over. Om te beginnen is de hoofdpersoon in de films van de “Master of Suspense” ook doorgaans een brave Hendrik die omgeven wordt door, en verwikkeld raakt in, een wereld van criminaliteit en geweld. Vervolgens lijkt de muziek erg op het werk van Bernard Herrmann, en doen vele verhaalelementen denken aan ‘Psycho’: het huis, het hanteren van een vleesmes door de killer, de psychopaat zelf, en er wordt zelfs een douchegordijn van de gordijnstang gerukt. Maar ook ‘Vertigo’ lijkt even kort naar verwezen te worden middels het trauma van Juno dat op een dak plaatsvindt.
‘Black House’ is een verrassend spannend horrorwerkje, dat hier en daar te veel expliciet maakt en soms wat teveel op geluidseffecten leunt, maar nauwelijks hinder ondervindt van deze kleine bezwaren. ‘Black House’ staat als een huis.
Bart Rietvink