Blackjack (1998)

Regie: John Woo | 108 minuten | actie, thriller | Acteurs: Dolph Lundgren, Kate Vernon, Phillip MacKenzie, Kam Heskin, Fred Williamson, Andrew Jackson, Padraigin Murphy, Tony De Santis, Albert Schultz, Janet Bailey, Saul Rubinek, Peter Keleghan, Scott Nichol, Géza Kovács, Christie MacFadyen

Mensen maken soms rare keuzes in hun leven. Vaak zijn de dingen die ze doen weloverwogen, veelal gebeuren de gemaakte beslissingen ook onbewust. Voor iedereen geldt echter dat een keuze maken gebeurt op basis van allerlei factoren, bij iedereen is dit verschillend, ieder mens is tenslotte uniek. Regisseurs zijn ook mensen en uiteraard moet een regisseur na een film te hebben afgerond de keuze maken om een volgend script te gaan verfilmen. Hij zal dit waarschijnlijk doen op basis van het potentieel succes, de artistieke uitdaging, de mogelijkheid om met bepaalde acteurs te werken en de zelfvoldoening die het project kan opleveren.

John Woo was in China al een hele grote meneer voordat hij de overstap maakte naar Amerika. Hij maakte daar een paar films voordat hij in 1997 echt doorbrak met ‘Face/Off’. Tussen deze spectaculaire actiefilm en het grootse ‘Mission: Impossible II’ uit 2000, maakte hij dit ‘Blackjack’, notabene een film gemaakt voor de tv. Een hele rare keuze dus, hij had ongetwijfeld de scripts en acteurs voor het uitkiezen en dan kiest hij voor een matige B-film als ‘Blackjack’ met in de hoofdrol de Zweedse variant van Arnold Schwarzenegger; Dolph Lundgren.

Lundgren maakt al jaren dezelfde soort films, eendimensionale, hersenloze actiefilms zonder al te veel diepgang en van een goed verhaal is zelden sprake. Toch raar eigenlijk, als je kijkt naar de achtergrond van Lundgren. Hij is namelijk beslist geen domme jongen. In Zweden heeft hij het Koninklijk Technologisch Instituut afgerond om vervolgens naar Amerika te trekken. Hij heeft gestudeerd aan twee verschillende universiteiten tot hij een beurs kreeg om z’n bul in chemical engineering te halen in Sydney. Nadat hij dat had afgerond werd hem een volledige beurs toegekend door het Massachusetts Institute of Technology in Boston, het meest vooraanstaande ingenieursinstituut ter wereld. Daar kom je echt niet zo maar tussen, dus Dolph heeft heel wat intellectuele capaciteiten. Kennelijk zag hij toch meer in acteren, want toen dat eenmaal een beetje begon te lopen in de jaren 80 na rollen in ‘A View to a Kill’ en ‘Rocky 4′ kreeg hij de smaak te pakken en heeft hij al z’n energie daar op toegespitst.

In ‘Blackjack’ speelt hij Jack Devlin, een ex-FBI beveiligingsagent die plotseling geconfronteerd wordt met de dood van Bobby, een goede vriend van hem. Het blijkt dat deze wil dat Jack de opvoeding van Casey, Bobby’s dochtertje op zich neemt. Jack denkt een rustig leven met Casey te gaan leiden totdat een voormalig collega en goede vriend gewond raakt bij een schietpartij. Jack neemt vervolgens zijn opdracht over, het beschermen van een aantrekkelijk topmodel. Een volkomen onorigineel script dus en het wordt ook nog eens niet al te best uitgewerkt.

John Woo’s films hebben altijd een aantal overeenkomsten. Hij hanteert een overtrokken, bombastische manier van filmen en de hoofdrolspelers worden vaak gedreven door dezelfde thema’s; loyaliteit, vriendschap en vooral wraak. De geweldsscènes zijn enorm gestileerd en hangen tegen het kunstzinnige aan. In elke Woo-film worden duizenden kogels in slow motion afgeschoten en zien we helden met in elke hand een pistool al schietend door de lucht vliegen.

In ‘Blackjack’ is het allemaal wat minder, een stuk minder eigenlijk. Er wordt nog steeds veel geschoten en bijna elk schot dat afgevuurd wordt is in slowmotion, toch is het allemaal niet zo fantastisch als in z’n andere films. Het lijkt net alsof Woo er geen zin in had. De apotheose bijvoorbeeld, de confrontatie tussen de schurk en Jack, vindt plaats in een pakhuis dat volstaat met allerlei kitscherige beelden en overal hangen doeken. Dit decor lijkt wel verdacht veel op de setting van de eindscène in Woo’s klassieker ‘The Killer’.

De thema’s komen ook wel terug, alleen van Lundgren als acteur mag je eigenlijk niks verwachten. Van enige diepgang, karakterontwikkeling of goed acteerwerk is geen sprake. Waar je op rekent krijg je ook; veel schieten en een paar mooie knokpartijen, Lundgren heeft tenslotte zwarte band karate in de derde dan. Lundgrens karakter Jack Devlin is het standaardtype coole actieheld. Onverstoorbaar, constant in control, altijd de winnaar et cetera. Deze kan zelfs kaarttrucs waarmee hij veel indruk maakt op het meisje Casey. Ondanks dat heeft hij echter wel een zwakte, hij is namelijk bang voor de kleur wit, ja echt waar. Waarschijnlijk hebben de schrijvers dit zo bedacht om hem wat menselijker te maken, maar dat is niet echt gelukt. Het geheel komt nogal potsierlijk en stompzinnig over. Ongelukkig genoeg komt de held ook nog eens terecht in een zuivelfabriek waar hij voor het eerst geconfronteerd wordt met de schurk. Het geschutter en gejammer van Jack als hij ligt te spartelen in een plas melk is echt te triest voor woorden, totaal ongeloofwaardig.De hele film is ook nogal traag en tussen de explosies en vechtpartijen door verveel je je dan ook behoorlijk. Een nadeel van de film is ook de lengte, een B-film als dit hoort niet richting de twee uur te gaan.

De actiescènes zijn dus niet zo geweldig als in Woo’s andere films, toch zijn ze nog steeds wel aardig en heerlijk overdreven. In het begin van de film zit er bijvoorbeeld een scène waarin Jack met het meisje Casey in z’n armen een brandend huis uit vlucht. Vlak voor de ontploffing gooit Jack Casey in het zwembad en zelf wordt hij door de luchtverplaatsing weggeslingerd. Hij stuitert op een trampoline, springt omhoog, draait zich in de lucht om en schiet met twee pistolen een aantal gangsters neer om vervolgens zonder een schrammetje in het zwembad te belanden. Heel erg over the top dus, typisch Woo; totaal onrealistisch, maar wel vermakelijk.

Toch is ‘Blackjack’ geen geweldige film en dat komt vooral door de traagheid tussen de actiescènes door. Van John Woo mag je gewoon meer verwachten, maar van Dolph Lundgren? De vraag dringt zich op of Dolph een aanwinst is voor de acteerwereld of een gemis voor de wereld der ingenieurs. Een niet heel erg moeilijk te maken keuze.

Hendrik Dijkhuis

Waardering: 2.5