Blind Date (2008)

Regie: Stanley Tucci | 80 minuten | drama | Acteurs: Stanley Tucci, Patricia Clarkson, Thijs Römer, Gerdy De Decker, Georgina Verbaan, Robin Holzauer, Sarah Hyland, Peer Mascini

‘Blind Date’ is een film die al in 1996 door Theo van Gogh werd gemaakt, met Renée Fokker en Peer Mascini in de hoofdrol. Acteur Stanley Tucci, die al drie films regisseerde waarvan de laatste in 2000 (‘Joe Gould’s Secret’), wilde zich wel wagen aan de regie van deze remake, die samen met de Amerikaanse ‘Interview’, (Steve Buscemi; 2007) en het nog te verschijnen ’06’, als een soort ‘van Gogh-trilogie’ een ode is aan de in 2004 vermoordde Nederlandse cineast. De locatie en de crew zijn ook in de buurt gezocht; de film is geschoten in Vlaanderen en de bijrollen zijn ingevuld door Thijs Römer, Peer Mascini en Georgina Verbaan. Wel een beetje gek, want de Amerikaanse film voelt vanaf het begin al Europees aan, vooral omdat de locatie heel Europees oogt.

Net ook bij ‘Interview’, is de Amerikaanse versie van ‘Blind Date’ enigszins aangepast. De kern van het drama wordt al snel weggeven en dat is jammer. Dat gebeurt al in de beschrijving (die je nog kan besluiten niet te lezen) en in de vorm van een voice-over: ‘een meisje’ legt uit wat haar ouders voelen en vertelt wat er met haar is gebeurd. Echt jammer, want het is een enorme stijlbreuk in een film die qua onderwerp en invulling (vier spelers, één locatie) meer weg heeft van een toneelstuk. Het trekt bovendien de spanning uit het verhaal door ons als kijker te snel met de beide benen op de grond te zetten. En dat is funest voor een film die het juist niet van ‘het verhaaltje’ moet hebben, maar van de psychologische ontwikkeling, waarbij de spanningsopbouw het meest gebaat is bij het mondjesmaat onthullen van de nodige feitjes. Daar had Stanley Tucci best een andere oplossing voor kunnen en mogen bedenken.

De interpretatie van Tucci verschilt behoorlijk van die van Van Gogh, hoe kan het ook anders. Van Gogh zou nooit een voice-over hebben gebruikt. Het script is ook bewerkt, door David Schechter en Tucci zelf, maar het is vooral de invulling van de personages die anders is, zachter, minder meedogenloos. Theo van Goghs films hebben allemaal zo’n rauw randje, waarbij het donkerste uit de personages wordt geperst. Dat gebeurt hier min of meer, maar toch is het allemaal iets gezelliger en zijn diverse passages zelfs behoorlijk grappig.

Het spel is overwegend goed, waarbij man en vrouw behoorlijk aan elkaar gewaagd zijn. Patricia Clarkson is mooi en zacht en kan daar bijna niet aan voorbij acteren, maar weet toch te overtuigen, vooral de sequentie van de ‘agressieve vrouw’ is hilarisch. Het zal moeite gekost hebben zo’n bitch neer te zetten, maar het lukt haar, zonder de nuance te verliezen en alleen maar te lopen schreeuwen. Het mooie is -en dat zie je bij beide acteurs- dat zij en Tucci zich heel bewust zijn van de gelaagdheid in hun rol: als hun personages zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn, blijft het basiskarakter duidelijk aanwezig en dat is knap acteerwerk.

Dit stuk moet het van goede acteurs hebben, vooral in de versie van Theo van Gogh. In de interpretatie van Stanley Tucci komen ze er iets makkelijker vanaf, omdat ze minder diep in hun eigen schaduw hoeven graven, wat niet wegneemt dat ze hier goed spel afleveren, prettig om naar te kijken. Het maakt de film alleen wat toegankelijker, menselijker ook eigenlijk, maar de ontknoping daarentegen wat minder schrijnend en verrassend.

Arjen Dijkstra

Waardering: 3

Bioscooprelease: 18 september 2008