Blind Pig Who Wants to Fly (2008)

Regie: Edwin | 77 minuten | drama | Acteurs: Ladya Cheryl, Pong Harjatmo, Carlo Genta    

‘Blind Pig Who Wants to Fly’ is een Indonesische film, die gemaakt is met hulp van het Hubert Bals Fonds. Hierdoor heeft regisseur Edwin zijn persoonlijke visie op imposante wijze in beeld kunnen brengen. Dit is echter ook meteen het sterkste en het zwakste punt van de film. De mooie, professionele beelden en postproductie worden onderuit gehaald door een onduidelijk, persoonlijk verhaal.

‘Blind Pig Who Wants to Fly’ begint met een dames badmintonwedstrijd tussen China en Indonesië. De sporters bewegen zich sierlijk, geholpen door het originele en mooie camerastandpunt en het effect van slow-motion. Alles is stil. Dan opeens opent de wereld van Edwin zich in één klap van het racket. De smash van één van de speelsters dreunt bij de kijker naar binnen. En dan: zwart beeld en een stem van een jongetje: ‘Wie van de twee speelsters is Indonesisch?’ Deze eerste scène verbeeldt het thema van de film in al zijn simpelheid. Welke rol speelt nationaliteit in persoonlijke identiteit? In Indonesië wonen veel mensen van Chinese origine. Zij worden in het dagelijkse leven op uiteenlopende manieren gediscrimineerd, puur vanwege hun uiterlijk. Zij voelen zich vaak Indonesisch, maar toch dragen ze hun Chinese afkomst altijd met hun mee. Regisseur Edwin heeft met ‘Blind Pig Who Wants to Fly’ een dappere poging gedaan deze thematiek in al zijn verscheidenheid weer te geven. De film slaagt hier echter niet in. De complexiteit van de film is hiervoor te groot. Edwin heeft goed naar de films van Robert Altman en Paul Thomas Andersons ‘Magnolia’ gekeken in zijn mozaïekvertelling, maar waar die eerdere films belangrijke stijlmiddelen als muziek en lokatie gebruikten om personages te koppelen en onderscheiden, lukt dit Edwin niet. Er is een enorme bende aan personages en lokaties die elkaar af en toe ook doorkruisen. Daarnaast zijn er flashbacks die naadloos overgaan in de huidige tijd van de film. De tekstborden met de namen die af en toe verschijnen maken het enkel onduidelijker omdat je als kijker dan ook de diverse namen bij de personen moet proberen te koppelen. Wat overblijft zijn de mooie beelden, de professionele montage en geluid, de leuke karaokescènes als Stevie Wonder weer eens wordt opgezet, en natuurlijk de big, die zonder complex en moeilijk te doen het meest onvergetelijke moment van de film op zich neemt.

Jelmer van der Lucht

Waardering: 2.5