Blood: The Last Vampire (2009)
Regie: Chris Nahon | 91 minuten | actie, horror, thriller | Acteurs: Gianna Jun, Allison Miller, Liam Cunningham, JJ Feild, Yasuaki Kurata, Koyuki, Yasuaki Kurata, Larry Lamb, Andrew Pleavin, Michael Byrne, Colin Salmon, Masiela Lusha, Ailish O’Connor, Constantine Gregory, Joey Anaya, Khary Payton, Liu Lei, Héctor Alonso, Santiago Alonso, Chun Yihe
In ‘Blood: The Last Vampire’ komen we de nukkige demonenslachter Saya weer tegen. Deze norse heldin sneedt al eerder monsters in reepers in een animatiefilm, maar nu mag ze haar nobele werk in een heuse live action film voortzetten. Is Saya leuker als plat cartoonpersonage (in 2D) of moet je haar toch echt als mens (in 3D) zien?
‘Blood: The Last Vampire’ begint vrijwel identiek als de cartoon uit 2000. In een metro in Japan zit een pubermeisje naar een oud verschrikt mannetje te staren. Als de lichten uitvallen, rent de Japanse naar de vluchtende man toe. Met getrokken zwaard. Een paar bloedspatten later, blijkt dat deze Saya geen puber is, maar een 400 jaar oude vampier. Op zoek naar wraak. Haar superieuren (de Amerikaanse overheid) sturen haar naar een school in Japan om daar een stel monsters op te sporen. Saya hoopt dat Onigen er bij zit. Deze opperdemon is verantwoordelijk voor de dood van haar mentor.
Het verhaal van ‘Blood: The Last Vampire’ is best aardig. Helaas zijn zowel de anime als de speelfilm er niet in geslaagd om het idee goed in een verhaalvorm te gieten. Er wordt van de hak op de tak gesprongen, de personages worden niet erg goed uitgediept. De tragiek van de heldin (onsterfelijke eenzaat met het uiterlijk van een kind vindt nergens aansluiting en leeft voor wraak) wordt nergens invoelbaar. Daarnaast zijn de personages rondom haar erg vlak (hulpeloze vrouw, foute regeringsambtenaar).
De anime had geweldig tekenwerk, vlotte animaties en een opvallend sober kleurgebruik. Visueel gezien was het een van de betere animatiefilms van de afgelopen jaren. Een zeer compacte speelduur (dik uur), een afgeraffeld verhaal en vlakke personages zorgden ervoor dat de film niet meer dan aardig werd. De film lijdt aan hetzelfde euvel. Maar dan net iets anders.
De speelfilm besteedt veel aandacht aan de origine van Saya (wat de anime niet deed). Best interessant, maar slap acteerwerk voorkomt dat dit clichématige verhaal je echt bij de strot grijpt. De actiescènes zijn middelmatig. De man tegen man gevechten mogen er zijn, maar als er monsters aan te pas komen, valt op hoe gedateerd de computereffecten zijn en hoe nep het rondspuitend bloed oogt. Er zijn concessies gedaan. De speelfilm is voor een Westers publiek gemaakt en dat vertaalt zich in de komst van een sidekick voor Saya. Een jong meisje (Allison Miller) dat er in is gedaan om de puberjongens die de doelgroep uitmaken van dit soort films te plezieren. Helaas voegt Miller niets toe en mag ze vooral gillen. Als beeldvulling is ze te kleurloos en als volwaardig personage te nietszeggend. Het acteerwerk is niet erg sterk.
De finale van de film is een onvervalste anticlimax. Jammer, want er zat zeker potentie in deze vrouwelijke versie van ‘Blade’. Nu blijft het bij een aardige zondagmiddagfilm. Prima kijkbaar, maar net zo leeg als een slachtoffer van een vampier.
Frank v.d. Ven