Blue Caprice (2013)

Regie: Alexandre Moors | 93 minuten | biografie, misdaad, drama | Acteurs: Tequan Richmond, Isaiah Washington, Tim Blake Nelson, Joey Lauren Adams, April Yvette Thompson, Abner Expósito, Raúl Aquino, Laura Aquino, Cassandra Freeman, J.W. Cortes, Maul Donte Davis, Nick Soviecke, Laine Melendy

Lee is 15 als zijn moeder hem achterlaat op Antigua. Ze gaat ergens anders wonen om te werken, maar laat geen adres achter. Vlakbij Lee woont een Amerikaanse man, John, met wie hij later op moordtocht zal gaan in de ‘Beltway sniper attacks’ (de sluipmoorden rond Washington) van oktober 2002.

John woont met zijn drie kinderen. De moeder van die kinderen is er niet, en als de kinderen vragen waarom niet, krijgen ze te horen dat als ze hun moeder zouden zien, ze hun vader niet meer kunnen zien. John ontfermt zich over Lee. Hij neemt hem, als zijn ex-vrouw zijn kinderen heeft ‘afgepakt’, zelfs mee naar Amerika, waar ze eerst bij een vriendin logeren, en later bij vriend Ray en zijn vrouw.

John en Lee zijn alles voor elkaar, ze noemen elkaar zelfs vader en zoon. Met subtiele manipulaties wurmt John zich in het hoofd van Lee. Hij vertelt hem over zijn ex-vrouw, en de vrouw die tegen hem getuigde in de zaak om de voogdij. Hij wou dat ze stierf. Hij vertelt dat mensen niet beseffen dat het leven zo voorbij kan zijn, dat ze wakker geschud moeten worden. Hij gaat met Lee hardlopen, hij en Ray leren hem schieten. Hij stoomt hem klaar, en uiteindelijk gaan ze samen op pad in een blauwe Caprice om willekeurige mensen op straat neer te schieten.

De aanloop naar de moorden wordt breed uitgemeten, en de emotionele reis van Lee staat centraal. De moorden komen dan aan het eind, snel, onpersoonlijk, als afronding van het verhaal met als toegift de gevangenis. Dat doet geen eer aan de levens van de slachtoffers, maar benadrukt juist de willekeurigheid en zinloosheid van de doden.

Uiteindelijk is er nog veel onduidelijk en is het verbijsterend dat iemand zo gemanipuleerd kan worden. Het is wel begrijpelijk dat Lee erg vatbaar was, en dat is misschien het doel geweest van ‘Blue Caprice’. De film vult de kijker met vraagtekens, waar niemand een antwoord op kan hebben. Er komt wel een soort reden voorbij, die van afpersing van de regering, wat weinig verband lijkt te hebben met de motivatie van John en Lee. Aan deze reden wordt weinig of geen aandacht gegeven, en lijkt vooral in de film te zitten als historisch feit.

Door een losse, documentaire-achtige stijl toe te passen en geluidsfragmenten van de telefoongesprekken met de alarmcentrale, voelt de film echt aan. Er is altijd een kleine scherptediepte, alsof de mannen geïsoleerd zijn van de wereld en alleen zij ertoe doen. De filmmuziek is precies goed, niet dramatiserend, maar wel een zekere nadruk leggend door soms ook afwezig te zijn. Enkele beelden springen er cinematografisch gezien wel uit, zoals wanneer ze in de auto zitten en de lantaarnpaal een schaduw werpt van de regendruppels op het raam. Maar de ster van ‘Blue Caprice’ is de psychologie, en het onbegrip van de kijker. Het is vreemd om eens een film te zien waarbij je juist niet wordt uitgenodigd de hoofdrolspeler sympathiek te vinden. De jongen wordt zeer neutraal aanschouwd en gevolgd. ‘Blue Caprice’ is een letterlijk maar ook figuurlijk duistere film, waarin alleen het hoognodige wordt uitgesproken en in een oogopslag ligt al de halve plot. Een makkelijke film is het zeker niet.

Mirte Brethouwer

Waardering: 3

VOD-release: 18 mei 2015