Blue Sunshine (1976)
Regie: Jeff Lieberman | 89 minuten | horror, thriller | Acteurs: Zalman King, Deborah Winters, Mark Goddard, Robert Walden, Charles Siebert, Ann Cooper, Ray Young, Alice Ghostley, Stefan Gierasch, Richard Chrystal, Bill Adler, Barbara Quinn, Adriana Shaw, Bill Sorrells, Jeffrey Druce, Meegan King, Argentina Brunetti, Laura Booker, David Schwartz, Steve Tannes, Brion James, Jim Storm, Sandy Robertson, Mary Moon, De Ette Adams, Bill Cameron, Brandy Carson, Marcy Hanson, Phyllis Glick, Rock Riddle, Richmond Johnson, James Lough
Jeff Liebermans ‘Blue Sunshine’ is een bizarre film die het midden houdt tussen een B-horrorfilm en een paranoiathriller. Ondanks matige dialogen, amateuristisch acteerwerk en weinig soepel gemonteerde beelden, heeft de film iets dat het doet uitstijgen boven de grauwe middelmaat. Zijn het de niet vermoedde gevolgen van overmatig drugsgebruik, de sluimerende woede-aanvallen van voormalige gebruikers of de angstaanjagende muziek? Wie het weet, mag het zeggen, maar deze film is het kijken zeker waard.
Een film over excessief drugsgebruik, zoals ‘Fear and Loathing in Las Vegas’, is zeker niet nieuw, maar een horrorfilm over de desastreuze gevolgen van te veel inname van verdovende middelen kom je niet vaak tegen. ‘Blue Sunshine’ betekent niet ‘blauw zonlicht’ en staat ook niet voor een goedkope pornofilm, maar betreft een LSD-soort dat een aantal van de hoofdrolspelers van ‘Sunshine’ in 1967 tot zich nam. Eén van de gebreken van de film is dat we die periode, die bekend stond als summer of love, niet terugzien; er is geen enkele terugblik of flashback naar die tijd, waardoor we meer begrip zouden kunnen krijgen voor de problematiek waarmee de hoofdrolspelers rondlopen. Nee, we moeten aannemen dat het zo was, waardoor de woede-uitbarstingen, moordneigingen en plotselinge haaruitval van de ‘slachtoffers’ soms wat vreemd overkomen. Het gaat wellicht wat te ver om ‘Sunshine’ te betitelen als anti-drugsfilm, maar de boodschap die er onbetwist vanuit gaat, is dat te veel verdovende middelen leiden tot waanzin.
‘Blue Sunshine’ is net te geraffineerd en steekt net wat te goed in elkaar om als B-film door het leven te gaan. Neemt niet weg dat er wel B-filmelementen voorkomen: zo laat de make-up van de mensen wiens haar plotseling uitvalt vaak nogal te wensen over. Wanneer iemand aan het begin van de film bijvoorbeeld de haardos van het hoofd trekt van de populaire Frannie Scott en deze niet veel later zijn gram komt halen bij een aantal schaars geklede dames in een blokhut, bekruipen je wel de nodige twijfels. Veel enger is dat je niet weet wie nu de potentiële moordenaars zijn in de film. Net als in ‘Invasion of the Body Snatchers’ uit 1978, heb je wel vermoedens wie zich opeens aandient als nieuwbakken moordenaar, maar regisseur Lieberman zet je ook enkele malen knap op het verkeerde been. Maar toch: als bij iemand de haren beginnen uit te vallen, berg je dan maar!
De hoofdrol van de onterecht van moord beschuldigde Jerry Zipkin wordt gespeeld door Zalman King, een relatief onbekende acteur die optrad in grote televisieseries zoals ‘Gunsmoke’ en ‘Charlie’s Angels’ en verdacht veel wegheeft van de psychopaat Scorpio uit ‘Dirty Harry’ met Clint Eastwood uit 1971. King steekt ver uit boven de rest van de cast, met Deborah Winters en Robert Walden als goede tweede. Walden was jarenlang Joe Rossi, de rechterhand van Lou Grant in de gelijknamige politieserie van eind jaren 70, begin jaren 80. De rest van de cast is van mindere kwaliteit, maar gek genoeg is dit niet funest voor de film in z’n geheel.
‘Blue Sunshine’ blijft namelijk overeind door het interessante gegeven van de schadelijke gevolgen van drugs en de onvoorspelbare daden van de potentiële moordenaars. Het spannende ongenoegen wordt gekoppeld aan onheilspellende vioolmuziek en sfeerverhogende close-ups van de hoofdrolspelers. De vraag is: wie kun je vertrouwen en wie niet? Interessante film die de rechtgeaarde horrorliefhebber niet mag missen.
Robbert Bitter