Body of Evidence (1993)
Regie: Uli Edel | 101 minuten | drama, thriller, erotiek, romantiek | Acteurs: Madonna, Willem Dafoe, Joe Mantegna, Anne Archer, Julianne Moore, Jürgen Prochnow, Frank Langella, Lilian Lehman, Michael Forest, Charles Hallahan, Mark Rolston, Richard Riehle, D. Scot Douglas, Mario DePriest, John DeLay, Ross Huffman-Kerr, Mark C. Vincent, Frank Roberts, Aaron Corcoran, Timi Prulhiere, Corey Brunish, Stan Shaw, Jeff Perry, John Davis Chandler, Peter Paul Eastman, Bryan Clark, John Busse
In de jaren negentig was het een populair genre: de erotische thriller. Dankzij het succes van Paul Verhoevens ‘Basic Instinct’ waagden ook andere filmmakers zich aan het genre: een stevige dosis, liefst kinky, sex, al dan niet expliciet in beeld gebracht, gemixt met een moord of meer, een rechtszaak of politie-onderzoek om achter de ware toedracht te komen, filmliefhebbers smulden ervan. ‘Body of Evidence’ is één van de films die mee wilde surfen op het succes van zijn illustere voorganger en met popdiva Madonna in de rol als gevaarlijke femme fatale leek het bij voorbaat een hit. Niet geheel toevallig viel de release van de film samen met de restyling van Madonna als dominatrix. In diezelfde periode bracht de zangeres een boek uit, getiteld ‘Sex’ . Ondanks deze zweem van erotiek en sex om haar persoon, slaagt ‘Body of Evidence’ niet in het doel een opwindende film te zijn.
Grootste manco daarbij is het slappe verhaal. Het uitgangspunt van een vrouw die mannen verleid om na hun dood te kunnen profiteren van de vette bankrekening van het slachtoffer is niet nieuw, maar met een verfrissende draai aan het verhaal kan dit nog best leuk uitpakken. In ‘Body of Evidence’ is het de bijzondere seksuele voorkeuren van de personages die een nieuwe kijk op het oude principe moeten brengen. Echter, deze scènes zijn te karig om de film te dragen. De akte waarin Rebecca Carlson (Madonna) haar advocaat Frank Dulaney (Willem Dafoe) besprenkelt met gloeiend heet kaarsvet – en het vervolgens blust met een alcoholische versnapering – is simpelweg lachwekkend en nauwelijks erotisch. Daarentegen weet de scène in de parkeergarage weer wel te prikkelen en laten Dafoe en Madonna zien toch over wat chemie te beschikken. Dan is er nog een scène waarin Rebecca de woedende Frank al masturberend weet te manipuleren, maar hierbij voert ongeloof de boventoon en is het niet geloofwaardig dat Frank zich door haar laat verleiden. Overigens zijn Franks beweegredenen überhaupt onduidelijk: hij heeft geen slecht huwelijk, zijn seksleven met zijn aantrekkelijke vrouw (Julianne Moore) is prima, waarom Frank zich inlaat met Madonna’s personage en zo zijn carrière, reputatie en huwelijk op het spel zet is onbegrijpelijk.
De rest van de film speelt zich voornamelijk in de rechtszaal af, waarbij de overige cast als Joe Mantegna in de rol van aanklager Robert Garrett, Anne Archer als de secretaresse van Rebecca’s overleden minnaar, Jürgen Prochnow als Dokter Alan Paley en Frank Langella als Jeffrey Roston, voormalig minnaar van Rebecca, de meeste schermtijd opeisen. De acteerprestaties zijn over de gehele linie voldoende , alleen Madonna weet nauwelijks emotie in haar spel te brengen. Slechts in één scène toont ze iets van haar gevoelens; het is zo jammer dat ze verder alleen maar overkomt als een kille, berekenende tante. Dat er een plottwist in zit,voelt de kijker ook al vanaf het begin aankomen en deze is dan ook nauwelijks verrassend. ‘Body of Evidence’ is het allemaal net niet. Het is in ieder geval geen film waar je hart sneller van zal gaan kloppen.
Monica Meijer
Waardering: 2
Bioscooprelease: 25 februari 1993