Bones (2001)

Regie: Ernest R. Dickerson | 96 minuten | horror | Acteurs: Snoop Dogg, Pam Grier, Michael T. Weiss, Clifton Powell, Ricky Harris, Bianca Lawson, Khalil Kain, Merwin Mondesi

Snoop Dogg: the guy you hate to love. Op de een of andere manier weet dit ontzettend foute mannetje je toch te raken. Ondanks z’n verwijfde gebaartjes, uitgekauwde pooierpose en ranzige haardos geniet de beste man veel aanzien. Zo ook in een complete film die geheel rond Snoops persoontje is opgebouwd.

In ‘Bones’ draait het om een ambitieus vriendenclubje dat voor een prikkie een vervallen pand koopt. De maatjes willen van het macabere krot een hippe dansclub maken. Maar zoals dat wel vaker gaat in spookhuisfilms is er een reden dat het pand zo goedkoop is: het spookt er! De geest van de bruut vermoorde Bones (Dogg) waart er rond, klaar om dood en verderf te zaaien. De vrienden duiken het roerige verleden van hun nieuwe stulpje in en ontdekken de gruwelijke waarheid.

Jawel, ‘Bones’ is een horrorfilm. En dan een die precies volgens het boekje verloopt. Het verhaal rond het steeds kleiner wordende vriendenclubje is bekend, het verloop van de film is ook al vaker te zien geweest en het einde is ook niet schokkend. Kortom, beste lezer, je hebt met een onvervalste formulefilm te maken. Is dat erg?

Nee, in het geval van ‘Bones’ niet. Origineel of verrassend kun je het allemaal niet noemen, maar amusant zeker wel. De film is vlot gemonteerd, het acteerwerk is degelijk en Snoop Dogg is ook erg genietbaar als schurk. Maar waarin ‘Bones’ zich onderscheidt van de rest is het groezelige, onheilspellende sfeertje. De film is van begin tot eind ondergedompeld in een duistere ambiance vol grauwe kleuren, veel schuttingtaal en ingehouden woede. Alle personages roepen met hun spel een onderhuids gevoel van onbehagen op. Er gaat iets ergs gebeuren, maar wanneer?

De spannende sfeer dankt ‘Bones’ vooral aan de sterke acteerprestaties van de cast. Nu zal niemand een Oscar winnen voor zijn of haar aandeel in dit product, maar het naturelle acteerwerk en de eerlijke vertolkingen passen bijzonder goed bij dit soort film. Een van de belangrijkste hoofdrolspelers is niet eens van vlees en bloed, maar bestaat uit cement en baksteen: het spookhuis! Het gebouw ziet er indrukwekkend uit en de getto waarin het pand is gebouwd, maakt de sfeer nog eens extra ‘creepy’.

De soundtrack van ‘Bones’ is degelijk en zit goed in elkaar. De enge geluiden zwellen op de juiste momenten aan en is niet al te nadrukkelijk aanwezig. Uiteraard hoor je ook de geijkte hiphop deuntjes van, juist ja, Snoop Dogg en consorten. Tot zover niets dan lof. Is er dan niks aan te merken op deze getto/horrorfilm?

Ja, zeker wel. Zo zien sommige special effects er wat knullig uit. Je kunt zien dat een merendeel van de trucages uit de pc komen. Een ander minpunt is Snoop Dogg. Hoewel hij zeker te pruimen is, moet je wel bestand zijn tegen zijn ‘laidback’ houding en vreemde getto gebrabbel. Zijn pooier-imago is een gimmick geworden en in deze film mag hij al helemaal los gaan, met felle, oerfoute maatpakken, groteske brillen en sluike haardos. Het souteneurschap van meneer wordt nogal flink uitgebuit door zowel Dogg als zijn regisseur. Soms zijn de ‘groovy’ teksten en dito kledingstijl gewoon too much. Iets minder mag ook wel. Of je ‘Bones’ kunt waarderen is sterk afhankelijk van je mening over Dogg.

De horror is redelijk goed in beeld gebracht. Er zijn veel ranzigere genregenoten te vinden, maar voor een Hollywoodslasher is deze film behoorlijk goor. Op sommige momenten doet ‘Bones’ denken aan ‘Hellraiser’ en dat is een groot compliment. Hoewel er zeker het een en ander mankeert aan deze film, is ‘Bones’ een vermakelijke horrorfilm. Fans van Snoop Dogg moeten deze film een kans geven, maar ook de reguliere horrorfan kan zeker wat plezier halen uit deze productie.

Frank v.d. Ven