Bonjour Monsieur Shlomi – Ha-Kochavim Shel Shlomi (2003)

Regie: Shemi Zarhin | 94 minuten | drama, komedie | Acteurs: Oshri Cohen, Arieh Elias, Esti Zakheim, Aya Steinovitz, Yigal Naor, Albert Iluz, Jonathan Rozen, Rotem Abuhab, Assi Cohen, Rotem Zussman, Nisso Keavia, Hilla Sarjon, Gili Biton, Nissim Dayan, Rita Shukrun

Het gegeven: een knappe, ietwat ‘langzame’ jongen uit een niet functionerend, uit elkaar gevallen gezin. De jongen wordt door iedereen gezien als iemand die niet al te snugger is maar blijkt dan halverwege de film een genie te zijn en wint uiteindelijk ook nog het leukste meisje voor zich; eind goed al goed. Een scenario dat al honderden malen verfilmd is.

Toch weet de Israëlische regisseur Shemi Zarhin een film neer te zetten die zeer de moeite waard is om naar te kijken. ‘Ha Kochavim Shel Shlomi’ werkt op je lachspieren maar zorgt er tegelijkertijd ook voor dat je medelijden krijgt met Shlomi, die je met zijn mooie groene ogen bijna smeekt om je arm om hem heen te slaan. Omdat niemand hem deze leent, zoekt hij zijn toevlucht in de keuken waar hij zich voornamelijk bezig houdt met het bakken van taarten met sterren erop (de letterlijke betekenis van de Israëlische titel is dan ook ‘de sterren van Shlomi’). Deze lekkernijen trekken ook de aandacht van het nieuwe buurmeisje Rona.

De manier waarop Zarhin de karakters neerzet is geweldig en het gezin Bar-Dayan is werkelijk een genot om naar te kijken. Moeder heeft vader het huis uit getrapt omdat hij vreemd is gegaan, maar wil ondertussen niets liever dan dat manlief weer thuis komt wonen. Beide ouders zijn Joden van Marokkaanse afkomst die met hun uitspraken (“Als je moeder mij niet terugneemt, pleeg ik zelfmoord, ik zweer het je”) en heftige handgebaren een geweldig stel vormen. Shlomi’s zus komt zo nu en dan terug naar huis met haar pasgeboren tweeling omdat haar man naar naakte dames op het Internet kijkt (en tevens roept dat hij zelfmoord zal plegen als zij hem niet terugneemt). De grootvader van Shlomi spant echter de kroon. De oude man zit in een rolstoel en is geheel afhankelijk van de leden van het gezin. Zo nu en dan saboteert hij kleine dingen in het huis om zijn schoondochter en oudste kleinzoon dwars te liggen. Zijn liefde voor zijn jongste kleinzoon is vertederend en ook zijn wijze levenslessen (“Meisjes zijn net als bussen, als je er een mist, komt er wel een volgende”) zijn zeer vermakelijk.

Een minpuntje is misschien wel dat het einde van de film erg cliché is. Maar ja, hoort het einde bij dit soort films dan ook wel niet cliché te zijn? Uiteindelijk wil je toch met een goed gevoel de televisie uitzetten. Bij dit soort films móet de held juist ‘winnen’: moet hij voor zichzelf opkomen en het meisje krijgen. En heren, een cursusje taart bakken komt dan heel goed van pas.

Daphna Berger