Boogiepop Phantom-Bûgipoppu fantomu: Bûgipoppu wa warawanai (2000)

Regie: Takashi Watanabe | 300 minuten | animatie, horror, thriller | Originele stemmencast: Hisao Egawa, Jun Fukuyama, Kaori Shimizu, Kazuo Konta, Mayumi Asano, Miki It, Saeko Chiba, Shizuma Hodoshima, Wasei Chikada, Yu Asakawa

Sommige films laten je achter met een mengeling van ongeloof, blijdschap, twijfel en totale verwarring. Na afloop besef je echter dat je iets heel bijzonders hebt gezien. De Japanse animatieserie ‘Boogiepop Phantom’ is zo’n speciale film. De reeks is nergens mee te vergelijken, maar om toch een referentiekader te maken, zou je kunnen zeggen dat de film een bizarre kruising is tussen ‘The X-Files’, ‘Serial Experiments: Lain’ en ‘The Twilight Zone’. Maar dan op z’n Japans.

Het verhaal begint als er een witte lichtbundel op de stad neerdaalt. Langzaamaan worden de gevolgen van de straal duidelijk. De afschuwelijke waarheid omtrent dit vreemde fenomeen wordt snel duidelijk.

Om meer te vertellen over het verloop van de serie zou zonde zijn. ‘Boogiepop Phantom’ moet je ondergaan. De plot zit erg ingenieus in elkaar en de serie verlangt dan ook opperste concentratie van de kijker. Scriptschrijver en regisseur Takashi Watanabe vuurt een ware ‘mindfuck’ op je af, waarbij je goed op moet letten om het verhaal te kunnen volgen. Niets is wat het lijkt in een bevreemdende, maar tegelijkertijd ook intrigerende wereld van ‘Boogiepop Phantom’.

De geheimzinnigheid en het mysterie van de serie maken de reeks zo spannend en fascinerend. De film bestaat uit schijnbaar ‘losse’ afleveringen die samen één geheel vormen. Als kijker mag je gaan puzzelen hoe het verhaal ook al weer precies in elkaar steekt. In de traditie van de betere anime, zit ‘Boogiepop Phantom’ vol symboliek en filosofie. De tekenfilm schuwt moeilijke en zware onderwerpen als zelfmoord, zelfhaat, drugsmisbruik en vervreemding van de maatschappij niet.

De troosteloze aanblik van de serie zal niet bij iedereen in de smaak vallen. De eerste helft van de serie is dan ook bijzonder verwarrend en mistroostig. De animatie is minimaal en zeer donker en sober. De rauwe en ietwat deprimerende ‘feel’ van de anime is echter perfect gekozen. Het versterkt juist de diepere en zware thematiek van de reeks. De tweede acte van de serie kent een wat vrolijker kleurenpalet. Want ondanks het naargeestige uiterlijk en verhaal van ‘Boogiepop Phantom’ schuilt een verhaal over hoop en belangrijke levensvragen. Dat klinkt pretentieus en dat is het eigenlijk ook.

De kern van de serie is de keuze tussen apathie (vormgegeven als kinderlijke onschuld) of empathie. Hoe zou je je leven indelen als je kunt kiezen tussen de veilige, beperkte naïeve wereld van onwetendheid of actieve deelname in een maatschappij waarin egoïsme en onverschilligheid centraal staan? Dit volwassen vraagstuk is verpakt in een stilistische tekenfilm. De soundtrack bestaat uit zogenaamde ‘noise’. Een Japanse muziekstroming die bestaat uit vreemde, bizarre geluiden die voorzien zijn van een uiterst luguber sfeertje.

De muziek zorgt voor een constant gevoel van spanning. De dreigende soundtrack en de naargeestige sfeer van de serie zorgen ervoor dat deze serie bij vlagen enorm beklemmend en claustrofobisch over komt. Je zou deze anime in het hokje van de psychologische horror kunnen stoppen. De dreiging van suggestie en korte scènes met wel erg freaky beelden, in combinatie met de mysterieuze Aziatische symboliek zullen je geregeld doen schrikken.

‘Boogiepop Phantom’ zal nooit een grote, (Westerse) schare aanhangers aan zich binden. Daar is de serie te complex en te ontoegankelijk voor. Ook het sobere, kille tekenwerk zal niet zoveel fans weten te trekken. Maar als je iets dieper kijkt, zul je een prachtige, gevoelige tekenfilm vinden.

Maar de echte doorzetter zal worden beloond met een indrukwekkende serie. De reeks kiest niet voor de gemakkelijke weg en laat je grijze massa hard werken. ‘Boogiepop Phantom’ is zo’n zeldzame instant cultklassieker die pas na meerdere kijkbeurten je alle geheimen laat zien.

Frank v.d. Ven