Boychoir (2014)

Regie: François Girard | 104 minuten | drama | Acteurs: Garrett Wareing, Dustin Hoffman, Kevin McHale, Josh Lucas, Debra Winger, Joe West, River Alexander, Sam Poon, Dante Soriano, Erica Piccininni, Grant Venable, Janine DiVita, Tijuana Ricks

In de categorie ‘je wist niet dat het bestond’: jongenskoor-kostscholen. Er zijn er twee van in de Verenigde Staten, Jongens vanaf een jaar of zeven tot een jaar of twaalf met engelenstemmetjes kunnen er terecht voor een basisschoolopleiding met een sterke nadruk op hun muzikale ontwikkeling. De film ‘Boychoir’ van François Girard (‘The Red Violin’) gaat over zo’n school.

Stet (Garrett Wareing) is elf. Hij is onhandelbaar op school, heeft geen respect voor zijn onderwijzers en maakt ruzie met klasgenootjes. In de eerste scène bij hem thuis wordt duidelijk wat de reden is van zijn opstandigheid. Stets moeder ligt laveloos op de bank, een lege fles binnen handbereik. Stet is op zichzelf aangewezen, dus wanneer een ongeluk zijn moeder noodlottig wordt, heeft dat niet veel effect voor hem, anders dan dat hij natuurlijk als minderjarige niet alleen mag wonen en er een oplossing gezocht moet worden. Stets vader is gelukkig nog te lokaliseren, maar als getrouwde man (ook al die status toen hij Stet verwekte tijdens een korte affaire met zijn moeder) heeft hij weinig zin in deze nieuwkomer in zijn leven, laat staan in zijn gezin. Financieel heeft het de jongen nooit aan iets ontbroken, maar meer input mag hij van zijn vader – die hij nog nooit eerder zag – niet verwachten. Desondanks begeleidt vaderlief Stet naar zijn nieuwe onderkomen: het prestigieuze jongensinternaat in New Jersey, waar de veeleisende koorleider Carvelle (Dustin Hoffman) niet om te kopen blijkt met de vette cheque die onder zijn neus gehouden wordt. Gelukkig voor Stet is de directrice (Kathy Bates) wel genegen een ‘uitzondering’ te maken voor de leerling, die eigenlijk al te oud is, en gezien zijn gebrek aan muzikale basiskennis, puur vanwege zijn gouden strot toegelaten kan worden.

‘Boychoir’ bewandelt de geijkte paden van films waarin de underdog allerlei obstakels moet zien te overwinnen om op het rechte pad te komen en blijven. Het is een beproefd concept, dat al door talloze filmmakers is uitgevoerd. De afloop van dit feelgoodverhaal is niet verrassend, de uitvoering is dat helaas ook niet. Stet krijgt te maken met de doortrapte acties van een rivaal, die net als hij gebrand is op de positie van solist in het koor dat op wereldtournee mag. De relatie tussen Stet en Carvelle krijgt eveneens aandacht, waarbij het traumatische verleden van Hoffmans personage geen verbazing wekt, maar ook niet echt overtuigend doorwerkt in zijn optreden. Ook de overige acteurs steken niet echt boven het maaiveld uit. Ze voldoen, maar maken geen indruk. ‘Boychoir’ voelt vooral gehaast. De belangrijke gebeurtenissen in Stets leven worden er snel doorheen gejast, en zo krijgt de empathie van de kijker, die al amper tijd krijgt om zich aan het joch te hechten, niet echt kans om te ontluiken. Het lijkt wel of Girard met opzet sentimentaliteit heeft willen vermijden. En afgezien van een aansprekende scène die vrij laat in de film komt, maakt ‘Boychoir’ nauwelijks gebruik van het boeiende gegeven dat de zangcarrière van de jongens slechts een kort leven beschoren is. Zodra ze de baard in de keel krijgen, is het voor de meesten einde oefening. Was daar niet meer mee te doen geweest?

Jammer van bovenstaande, maar het familievriendelijke ‘Boychoir’ is toch geen tijdsverspilling. Voor wie er van houdt, zijn de muzikale fragmenten erg fraai. De locaties zijn sfeervol en het camerawerk is op zijn minst degelijk te noemen. Uit enkele melodramatische momenten spreekt een sterke moraal, maar wel eentje die staat als een huis. Zonde dat de film dat niet doet.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 2 april 2015
DVD- en blu-ray-release: 26 augustus 2015