Broken Flowers (2005)
Regie: Jim Jarmusch | 106 minuten | drama, komedie | Acteurs: Bill Murray, Julie Delpy, Heather Simms, Brea Frazier, Jeffrey Wright, Alexis Dziena, Sharon Stone, Frances Conroy, Christopher McDonald, Suzanne Hevner, Jessica Lange, Chris Bauer, Larry Fessenden, Tilda Swinton
Merg, been, hart en ziel, overal gaat die hopeloos melancholische blik van Bill Murray doorheen. Als een bejaarde pup die net de diagnose depressie heeft gekregen, zo ziet Murray er tegenwoordig uit in films en dat is helemaal zo slecht nog niet. Op één of andere manier wordt het met elke film een beetje erger, het zogenaamde acteren door niet te acteren, het in het niets staren. Voelde je in ‘Lost in Translation’ (2003) al de eenzaamheid van Murrays personage, in ‘Broken Flowers’ is die eenzaamheid overweldigend.
Voor een afgeleefde Don Juan als Murrays personage Don Johnston, wiens mooie vriendin (Julie Delpy) hem net verlaten heeft, lijkt het leven niet veel meer te bieden. Deze Don ziet er niet uit alsof hij ooit de fut had minnares na minnares te verslijten, passief als hij is, zappend op de bank. Het is zijn Ethiopische buurman die hem weer op gang moet brengen en al mokkend gaat Don dan toch maar op zoek naar de vrouw die hij twintig jaar geleden kan hebben bezwangerd. Zijn tocht voert hem langs vele blonde haren en sexy benen. Hij duikt zelfs nog even het bed in met oude vlam Laura (Sharon Stone), wiens dochter niet alleen Lolita heet, maar zich ook zo gedraagt. Veel wijzer lijkt hij er echter niet van te worden, is het de tocht waar het om gaat en niet het eindresultaat?
Dat lijkt toch wel de strekking van de film. Dons vreemde detective-avontuur is een reis naar het verleden, maar het verleden bestaat natuurlijk niet meer. Een bevredigend einde hoef je van regisseur Jim Jarmusch (van o.a. ‘Coffee and Cigarettes’, 2003) niet te verwachten. Licht komische situaties zijn er wel volop in ‘Broken Flowers’. Het is dan ook een thema wat zich daar uitstekend voor leent en wat in andere handen ongetwijfeld minder subtiel was gehanteerd.
Totaal niet subtiel zijn de grapjes met namen. Don Johnston heeft niet alleen een film over Don Juan opstaan, hij wordt ook herhaaldelijk zo genoemd, door zijn vriendin en zijn buurman. En dat terwijl het grapje ook al in zijn naam zit. Hetzelfde geldt voor Lolita, bij de eerste blik is die vergelijking al duidelijk, waarom dan ook precies dezelfde naam als de kleine ‘nymphette’? Juist omdat deze twee namen keer op keer herhaald worden lijkt het weer dieper te gaan dan een simpel woordgrapje. En goed, aangezien Lolita de dochter is van een vroegere minnares van de oude Don lijkt het spel van verleiden en verleid worden te worden doorgezet, tot het eind van de mensheid.
Waarschijnlijk zou ‘Broken Flowers’ zonder Bill Murray geen goede film geweest zijn, maar slechts een verzameling vreemde ontmoetingen van een oude versierder. Dankzij Bill Murray blijft de film fascineren, maar voor diegene die in schaterlachen wil uitbarsten is dit niet de juiste film.
Emy Koopman
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 24 november 2005