Brüno (2009)
Regie: Larry Charles | 83 minuten | komedie | Acteurs: Sacha Baron Cohen, Alice Evans, Trishelle Cannatella, Candice Cunningham, Sandra Seeling, Todd Christian Hunter, Tom Yi, Ben Youcef, Emerson Brooks, David Hill, Amy Tiehel, Alexander von Roon, Kea Könneker, Paul Barba
Het leven is mooi voor de Oostenrijkse Brüno (Sacha Baron Cohen). Als reporter voor ‘Funkyzeit’ is hij een graag geziene gast bij modeshows, hij gaat altijd gekleed volgens de allerlaatste en duurste mode en hij is erg gelukkig met zijn vriend Diesel (Clifford Bañagale) met wie hij op het gebied van sex er lustig op los experimenteert.
In dit drukke, snelle leven ziet Brüno de brave Lutz (Gustaf Harmmarsten), de trouwe assistent van zijn assistent, niet staan. Hij weet niet eens wie deze onopvallende man is die hem vanaf een afstand aanbidt. Maar als Brüno door een uit de hand gelopen experiment een modeshow in Milaan in de soep laat lopen, is hij nergens meer welkom. Lutz is dan de enige die de door iedereen uitgekotste Brüno blijft steunen. Brüno raakt hierna geobsedeerd door maar een wraakgedachte: beroemd worden ten koste van alles om zich zo te revancheren voor de opgelopen blamage. Om dit doel te bereiken, vertrekt hij naar Amerika en probeert hier op verschillende manieren naam te maken. Hij bedenkt formats voor televisiehows, hij wil zich inzetten voor spraakmakende goede doelen en hij adopteert en passant een zwart kindje in Afrika dat hij tot verbijstering van de omstanders uit een kartonnen doos van de lopende band op het vliegveld haalt. In zijn jacht op succes is niets hem te gortig en hij weet dan ook de nodige mensen tegen zich in het harnas te jagen.
‘Ali G Indahouse’ (2002) is net als ‘Brüno’ gebaseerd op een typetje van Sacha Baron Cohen, maar het is wel een echte film met een kop en een staart en er is sprake van een karakterontwikkeling bij de hoofdpersoon. ‘Borat’ (2006) was een aaneenschakeling van grappige en effectief ongemakkelijk aandoende scènes, maar het was geen echte film door het ontbreken van voornoemde zaken. Voor ‘Brüno’ geldt hetzelfde. Veel scènes zijn hilarisch en de over-the-top meligheid maken het een plezier om naar de film te kijken. Maar als hij in stukjes wordt geknipt en op die manier op televisie wordt uitgezonden, zou er geen dramatische spanningsboog verloren gaan. Wel erg knap is de manier waarop Sacha Baron Cohen ook hier weer mensen uit hun evenwicht weet te brengen door ze op een serieuze manier vragen te stellen die geen normaal, welopgevoed mens ooit aan iemand anders zou stellen. Zoals aan de dominee bij wie Brüno te rade gaat omdat hij hetero wil worden en aan wie hij midden in het gesprek opeens vraagt of hij echt geen homo is, omdat zijn lippen uitstekend geschikt zijn om iemand te pijpen. De goede man blijft in de plooi bij deze vuilbekkerij, maar zijn vertwijfeling is zichtbaar. En de manier waarop Brüno oprechte woede bij verschillende mannen weet uit te lokken door hun mannelijkheid ter discussie te stellen, eigenlijk alleen door openlijk en met veel onbeschaamd plezier homo te zijn, is meer dan alleen maar grappig, het geeft een onthutsend beeld van werelden waarvan je eigenlijk niets wilt weten.
‘Brüno’ is een reeks uitbundige, hilarische scènes die op een leuke manier de modewereld en de wereld van beroemdheden op de hak neemt en die tegelijkertijd ook de homofobie die nog altijd welig tiert zonder al teveel inspanning blootlegt. Mooi daarbij is dat Sacha Baron Cohen geen typetje neer zet dat alleen maar belachelijk is in zijn zelfingenomen kleinheid, maar hij maakt van Brüno vooral een tragische held. Daarom is het des te jammer dat dit geen film is die je op een groot doek moet zien, een dvd daarentegen is echt iets om naar uit te kijken.
Diana Tjin-A Cheong
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 9 juli 2009