Campo de’ fiori (1943)
Regie: Mario Bonnard | 95 minuten | drama, komedie | Acteurs: Caterina Boratto, Cristiano Cristiani, Peppino De Filippo, Aldo Fabrizi, Rina Franchetti, Anna Magnani, Olga Solbelli
Campo de’ Fiori is een marktplaats in Rome, waar vishandelaar Peppino (Aldo Fabrizi) en groenteverkoopster Elide (Anna Magnani) met elkaar lopen te bekvechten over alles en niets. Maar ze lijken toch een zwak voor elkaar te hebben, al komt dat er niet helemaal uit. Die sluimerende spanning wordt abrupt de kop ingedrukt als de blonde schoonheid Elsa (Caterina Boratto) in beeld verschijnt. Peppino is verkocht en probeert haar direct het hof te maken. Opzichtig is het allemaal wel, maar het lijkt eventjes toch te lukken. Lang duurt dat echter niet en Peppino slaagt er niet in haar aan te haak te slaan. Het loopt al helemaal anders dan gepland als hij in een illegaal kaartspelletje terechtkomt en zelfs het kind van Elsa onder zijn hoede krijgt. Peppino raakt steeds verder verstrikt in zijn eigen hoffelijkheid, maar schiet er niets mee op. Ondertussen is Elide zichtbaar niet blij met de verschoven interesses van Peppino.
‘Campo de’ fiori’ begint als een luchtige komedie, maar verandert op de helft in een iets serieuzere film. Consequenties van spontane acties worden aan de personages opgedrongen en de verantwoordelijkheden moeten worden genomen. De bevlogen versierpogingen van Peppino blijken dan toch wat minder vrijblijvend dan gedacht. en vooral als hij Elsa niet voor zich lijkt te gaan winnen begint hij zelf ook te twijfelen. De verliefdheid van Peppino, de teleurstelling van Elide en de uiteindelijke noodzaak om keuzes te maken komen in de film helaas niet helemaal uit de verf, maar ze geven het verhaal toch net iets meer gewicht.
Het humoristische element doet het hoe dan ook beter. Wanneer Elide bij een eerste ontmoeting op de markt Peppino om vis vraagt en hij haar vis probeert te verkopen die hij uit de handen van een andere klant heeft gegrist, ontstaat een vermakelijke rel. Alles dat in de Romeinse straten gebeurt is immers een publieke aangelegenheid en het duurt dan ook niet lang voordat iedereen zich ermee bemoeit. Het is allemaal op en top Italiaans. Mannen die zich te pas en te onpas als gentleman weten te gedragen, het oog voor vrouwelijk blond, het nimmer gezapige leven (ondanks de net zo verveelde als typerende blik van Anna Magnani) en wilde gebaren. Zelfs bij het kind van Elsa, Carletto, een kleuter van amper drie jaar oud, zijn de theatrale charmes al zichtbaar.
Daarbij gaan er achter de façade van theatrale typeringen overtuigende menselijke karakters schuil. Magnani als de opvliegerige, cynische marktvrouw, blijkt toch wel degelijk lief te kunnen hebben. En Fabrizi mag als Peppino op het eerste gezicht een lege charmeur lijken, maar in de loop van de film ontwikkelt hij zich toch tot een mooi en innemend personage. Helaas krijgt niet alles in de film de nodige tijd zich te ontwikkelen. Zo had de relatie tussen Peppino en Elide iets meer aandacht mogen krijgen en lijkt Elide iets teveel naar de achtergrond te zijn geschoven. Het zijn hoe dan ook kleine smetjes op een verder prima film, die vooral dankzij de kleine typeringen zeer de moeite waard is.
David Croese