Cellmates (2011)

Regie: Jesse Baget | 108 minuten | komedie, drama | Acteurs: Tom Sizemore, Stacy Keach, Kevin P. Farley, Héctor Jiménez, Olga Segura, Bob Rickard, Rock Williams, Tom Gulager, Kaj Sturdivant, Leighton R. Sheilds, Orock Orock, Scott Forrester, Pedro Alvarado, Darrell Britt, Carlos Soto-Montes

In ‘Cellmates’ van regisseur Jesse Baget zien we Tom Sizemore in de (hoofd)rol van Leroy ‘de Witte Ridder’ Lowe. Witte Ridder, want al 45 jaar trots lid van de Texaanse afdeling van de Ku Klux Klan. Hij schopte het op een gegeven moment zelfs tot ‘Grote Draak’ binnen deze obscure organisatie. Maar de tijden veranderen en in 1976 wordt Leroy vanwege samenzweren tegen de staat tot een verblijf in de gevangenis veroordeeld. Hij komt in de Low Lee State Prison in Texas terecht, dat met harde én corrupte hand geleid wordt door directeur Merve Merville (amusante rol van oudgediende Stacy Keach).

Leroy deelt eerst een cel met zijn dommige mede-Klanlid Bubba McCarthy (Kevin Farley), maar een verkeerd ingeslikte aardappel veroordeelt de laatste tot een permanent verblijf op de psychiatrische afdeling. Leroy krijgt een Mexicaan, Emilio Ortiz (Hector Jimenez), als nieuwe celgenoot toegewezen. Een zware beproeving natuurlijk voor een overtuigd KKK-aanhanger! Vooral als Emilio ook nog eens een zeer drukke prater blijkt te zijn. Hij kletst bijna onafgebroken over het ‘mooie haar’ van de Amerikanen, vooral over dat van Dr. Ben Casey uit de gelijknamige tv-serie. Leroy moet echt op de blaren zitten. Zowel binnen als buiten zijn cel wordt hij gekastijd: binnen door Emilio en daarbuiten door het harde werken in het veld (verbouwen en rooien van de speciale soorten aardappels waar de gevangenis beroemd om is) en door het dagelijkse, educatieve reclasseringsuurtje in het kantoor van directeur Merve.

Langzaamaan ontwikkelt Leroy een zwak voor Madalena, de Mexicaanse werkster, die elke dag in het kantoor van de directeur aan het werk is. Op het eerste briefje dat zij hem in handen weet te spelen, vraagt ze waarom hij nooit lacht. Dankzij Emilio, die als vertaler optreedt, ontstaat er een levendige correspondentie tussen Leroy en Madalena. Op zijn beurt helpt Leroy Emilio met het schrijven van brieven naar bevoegde instanties om de arbeidsomstandigheden van illegale werknemers op te krikken. Door omstandigheden gedwongen zien we Leroy steeds milder worden: “De wereld is aan het veranderen. Misschien wilde ik het wel niet zien.” Hij helpt Emilio zelfs aan zijn zo gewenste ‘nieuwe haar’. Na de vrijlating van Emilio ziet Leroy het licht. Driftig corresponderend zet hij zich in voor zijn Mexicaanse medegevangenen die vaak onwettig opgesloten zitten. In 1979 opent de gevangenispoort zich ook voor Leroy. Met een pak aan liefdesbrieven onder zijn arm gaat hij op pad naar Deseo, waar zijn zo geliefde Madalena woont…

‘Cellmates’ kan het best worden omschreven als een lieve film. Er gebeurt niets wereldschokkends, de humor is van glimlachniveau en toch blijft het vermakelijk genoeg. Met een paar krenten in de pap (de ‘geluidjesscène’ in het kantoor van de directeur en het aanstekelijke acteren van de hoofdrolspelers) stijgt ‘Cellmates’ net boven de middelmaat uit. En dat iets te zwaar aangezette Zuidse accent van Leroy en zijn al te snelle ommezwaai nemen we maar gewoon voor lief. Van ‘White Knight’ naar ‘Witte Prins op het paard’? In films kan alles, zo blijkt maar weer.

Ruud Stift

‘Cellmates’ verschijnt woensdag 27 maart 2013 op DVD.