Certi bambini – A Children’s Story (2004)
Regie: Andrea Frazzi, Antonio Frazzi | 94 minuten | drama | Acteurs: Gianluca di Gennaro, Carmine Recano, Arturo Paglia, Sergio Solli, Rolando Ravello, Mario Giordano, Nuccia Fumo, Marcello Romolo, Terence Guida, Miriam Candurro, Allessandro Guasco, Maria Laura Rondanini
Je zult maar opgroeien in Napels, de woeligste stad op het Italiaanse vasteland. Het leven in de zuidelijke metropool in de laars van Italië wordt sterk beïnvloed – zoniet beheerst – door de plaatselijke maffia en corrupte politici. Het Italiaanse leger wordt ingeschakeld om de bendeoorlogen op straat onder controle te krijgen en de stad leefbaar te houden voor de bewoners. In die woelige poel speelt ‘Certi Bambini’ zich af; niet gebaseerd op waargebeurde feiten maar wel geïnspireerd door reële situaties.
Rosario, een elfjarige weesjongen die bij zijn seniele oma in huis woont, is een straatschoffie die zijn tijd doodt met het opknappen van (kleine) criminele klusjes in de krottenwijken van Napoli. De wereld van volwassenen waar hij in groeit, zonder toekomst of hoop, heeft hem zelfs de fundamentele rechten op een onbezorgde jeugd ontzegd. De jongen is niet kwaadaardig, maar de criminaliteit is eigenlijk zijn enige optie. Hij vertrekt van huis en neemt de metro. Tijdens deze reis, met onbekende bestemming, wordt aan de hand van diverse flashbacks het verhaal achter Rosario getoond. Ogenblikken, fragmenten, vreugden en verdriet van de kleine jongen brengen zijn hoofd in verwarring. Hij herdenkt zijn onbeantwoorde liefde voor de veel oudere Caterina, zijn bewondering voor Santino, een sociale arbeider die alles is dat hij zou willen zijn en zijn vrees voor de keiharde crimineel Damiano. Een onmogelijke wens voor een ander leven.
De gebroeders Andrea en Antonio Frazzi lazen zonder het van elkaar te weten het boek van Diego De Silva en waren er zo van onder de indruk dat ze besloten het verhaal te verfilmen. Ze gebruikten zoveel mogelijk niet-professionele acteurs. Zo werd de vriendenkring van Rosario gewoon van de straat geplukt. Het geeft de film een sterk waarachtig karakter ook al omdat de broers het verhaal op geen enkel moment aandikken. Ze laten de gebeurtenissen voor zich spreken, ze zoeken geen excuses en uiten geen beschuldigingen. Hoofdrolspeler Gianluca di Gennaro speelt verrassend volwassen de tragische Rosario en ook de rest van de cast is behoorlijk overtuigend. Het sterkste aan deze film is echter de ingenieuze vertelstructuur.
Naarmate de metroreis vordert, wordt duidelijk dat er onheil op komst is. Rosario’s herinneringen zijn willekeurig gerangschikt, hun onderlinge verband is niet altijd duidelijk, maar in zijn hoofd hebben ze hun plaats. Hij rangschikt ze zodanig dat hij rust vindt en een uitleg vindt voor zijn daden. Daarnaast wint de film ook intensiteit omdat de kijker niet weet waar Rosario naartoe reist. De indringende climax die uiteindelijk volgt dreunt bij de kijker nog lang na. Overigens wordt er niet gesproken over ‘goed en kwaad’. De gebroeders Frazzi willen slechts een verhaal vertellen, zonder te oordelen. Ook dat draagt bij aan de overtuigingskracht van de film.
De aankleding is – zeker gezien het feit dat het een kleine productie is – uitmuntend. De cinematografie van Paolo Carnera, die perfect gebruik maakt van artistieke lichtcontrasten die naadloos aansluiten bij het verhaal, maakt het geheel af. Als slagroom op de taart is er gekozen voor een soundtrack van de Napolitaanse band Almamegretta, wiens authentieke ‘sound’ net zoveel aan de sfeer bijdraagt als de beeldschone locaties. Op een wrede manier toont deze fascinerende film hoe makkelijk het is om als kind verstrikt te raken in de Napolitaanse maffia. Een bijzonder sterk scenario, gekoppeld aan een levendige stad en verrassend volwassen acterende jongeren leidt tot een prachtig Italiaans meesterwerk.
Patricia Smagge
Waardering: 4
Bioscooprelease: 7 juli 2005