Charlie Wilson’s War (2007)

Regie: Mike Nichols | 102 minuten | drama, komedie, biografie | Acteurs: Tom Hanks, Julia Roberts, Amy Adams, Emily Blunt, Philip Seymour Hoffman, Rachel Nichols, Ned Beatty, Shiri Appleby, Erick Avari, Mayte Garcia, John Slattery, Maulik Pancholy, Jud Tylor, Nazanin Boniadi, Shaun Toub, Om Puri, Mary Page Keller, Faran Tahir, Lorna Scott, Cyia Batten, P.J. Byrne, Takayo Fischer, Ron Fassler, Jackie Swanson, Hilary Angelo, Brian Markinson, Nathalie Walker, Spencer Garrett, Carly Reeves, Alexandra Rieger, Kevin Cooney, Anthony Azizi  

‘Charlie Wilson’s War’ is een film waarvan je op basis van de credits het nodige mag verwachten. Regisseur is Mike Nichols, een Hollywoodveteraan die in de jaren 60 verantwoordelijk was voor klassiekers als ‘The Graduate’ en ‘Who’s afraid of Virginia Woolf’, en die in 2004 een nieuw hoogtepunt aan zijn oeuvre toevoegde met de knetterende toneeladaptatie ‘Closer’. Schrijver van dienst is Aaron Sorkin, die zowel voor film (‘A Few Good Men’) als televisie (‘West Wing’) puike scenario’s bij elkaar krabbelde. En dan is er ook nog een sterrencast met acteurs als Tom Hanks, Philip Seymour Hoffman en Julia Roberts.

Met al dat talent is het bijna onmogelijk om een slechte film af te leveren, en een slechte film is ‘Charlie Wilson’s War’ dan ook niet geworden. Ondanks het gecompliceerde onderwerp wordt het verhaal, over een congreslid die zowat in zijn eentje de koude oorlog beëindigt, vlot en helder uiteengezet. Omdat ‘Charlie Wilson’s War’ vooral een satire wil zijn, is het prettig dat de humor ook echt om te lachen is. De dialogen zijn geestig en intelligent, hoewel soms iets té. Maar ook de acteurs leveren vakwerk, wat opnieuw Nichols’ faam als acteursregisseur bevestigt.

Dat ‘Charlie Wilson’s War’ toch niet helemaal geslaagd is, ligt voor een deel aan de merkwaardige combinatie van genres waarvoor is gekozen. Hoewel de film een satire heet te zijn, claimt het tegelijk het ware verhaal te vertellen van Charles Wilson en de politieke gebeurtenissen van diens tijd. Probleem is daarbij dat de twee genres (die elkaar in wezen uitsluiten) telkens botsen. Zo staat tegenover karikaturale Russische piloten en onnozele Afghaanse strijders, een liberaal congreslid van vlees en bloed, die ondanks zijn liederlijke levensstijl een hart van goud heeft.

Al even problematisch is de claim op historische correctheid. Het idee dat de geheime Amerikaanse training en bewapening van Afghaanse rebellen een eenmansactie was van een goedwillende Amerikaans congreslid, is op zijn vriendelijkst gezegd niet erg geloofwaardig. Het lijkt er meer op dat een breed gedragen (maar inmiddels fel bekritiseerde) inmenging, wordt afgeschoven op de goede bedoelingen van een individu.

Deze boodschap is helaas niet de enige die door de semi-satire heen schemert. Als Charlie Wilson op het eind van de film oppert dat Amerikanen langer moeten blijven in de gebieden die zij hebben bevrijd – om te helpen met de wederopbouw – lijkt zo’n opmerking evenveel te refereren aan de tijd waarin deze film is gemaakt (2007) als aan de tijd waarin Wilson congreslid was. Waardoor ook deze (op zich sympathieke) boodschap een politiek luchtje krijgt. Die verhulde politieke boodschappen zorgen er samen met de ongemakkelijke genrevermenging voor dat deze komedie nooit helemaal geslaagd is. Tel je daar het opzichtig chauvinisme en de impliciete claim op Amerika’s morele superioriteit bij op, dan mag je gerust stellen dat ‘Charlie Wilson’s War’ niet de film is geworden waarop we hadden gehoopt.

Henny Wouters

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 31 januari 2008