Chôjin densetsu Urotsukidôji – Legend of the Overfiend (1989)

Regie: Hideki Takayama | 108 minuten | animatie, fantasie, horror | Originele stemmencast: Christopher Courage, Rebel Joy, Danny Bush, Jurgen Offen, Hirotaka Suzuoki, Tomohiro Nishimura, Yumi Takada, Daisuke Gôri, Norio Wakamoto, Bick Balse, Lucy Morales, Rose Palmer, Bill Timoney

Wie dacht dat Japanse tekenfilms enkel bestaan uit chaotisch schreeuwende kinderlijke figuurtjes met ogen zo groot als struisvogeleieren en onmogelijke kapsels heeft het mis. Vergeet alles wat je weet over die onschuldig ogende poppetjes die hun dagen vullen met hun gele, elektrisch geladen knuffeldiertjes of vreemde speelkaarten: ‘Urotsukidoji’ is heel andere kost!

‘Chôjin densetsu Urotsukidôji’ zoals deze film voluit heet, gaat over de Chojin. Deze demoon wil dood en verderf zaaien op onze planeet aarde. De Chojin wil dat bereiken door drie werelden samen te voegen: onze wereld, de demonenwereld en de wereld van de halfbeesten. Naar goed gebruik zal er bij die fusie een machtsstrijd ontstaan waarbij het recht van de sterkste zal zegevieren. De mensheid zal zonder twijfel de zwakste van de drie blijken. Het is dus aan Amano Jaku, om de Chojin te stoppen. De demoon heeft zich echter op aarde verschanst en heeft bezit weten te leggen op het lichaam van de onzekere puber Nagumo. Onder invloed van de Chojin verandert de jongen van een schuchtere ‘loser’ in een sterke, meedogenloze seksmachine die niet veel goeds in de zin heeft voor onze aardkloot.

Nadat je de synopsis hebt gelezen, zul je wel begrijpen dat deze tekenfilm op een wat volwassener publiek mikt. Verwacht dus geen Pokémon-achtige toestanden in deze anime. ‘Urotsukidoji: Legend of the Overfiend’ moet je zien als een porno-film met een verhaal, dat klinkt als een contradictie en dat is het eigenlijk ook. Het vreemde, soms zelfs complexe verhaal wordt compleet overschaduwd door de vele seksueel getinte scènes. Hoewel de Westerse wereld nog niet erg bekend is met films als deze ‘Urotsukidoji’, zijn films met dezelfde pornografische inhoud in thuisland Japan de gewoonste zaak van de wereld.

De mix van geweld, sadisme en seks in tekenfilms heeft een vast plekje weten te veroveren in de Japanse popcultuur. Onder de noemer ‘hentai’, wat ‘pervers’ betekent in het Japans, zijn de cartoons overal te koop en te huur in het land van de rijzende zon. In het land van herkomst is ‘Urotsukidoji: Legend of the Overfiend’ slechts één van de vele hentai-films, maar in Europa en Amerika ligt dat anders. Omdat dergelijke animes maar mondjesmaat in de schappen worden gelegd, is het genre in het Westen relatief onbekend. En juist omdat ‘Urotsukidoji’ één van de weinige hentai-films is die hier te verkrijgen is, geniet de prent in ons land een cultstatus en wordt als dè blauwdruk voor het genre gezien.

‘Urotsukidoji’ heeft nog drie vervolgfilms opgeleverd. En ja, ook de sequels draaiden om perverse seks en een flinke dosis geweld. Het begrip pervers moet je in deze serie heel erg letterlijk nemen. De prent is absoluut niet geschikt voor kinderen, maar ook gevoelige mensen kunnen beter deze film aan zich voorbij laten gaan. ‘Urotsukidoji’ kun je namelijk niet betichten van goede smaak. Zo zit er onder andere een personage met Nazi-sympathie-en en een castratiescène in deze film. Ook kent de film een naar ondertoontje, door de zeer seksistische houding richting vrouwen. Vrouwen zijn in deze film letterlijk het lijdend voorwerp van de dominerende mannen uit de film. Maar niet alleen mannen onderwerpen vrouwen, ook de meest afzichtelijke monsters vergrijpen zich aan het vrouwelijk schoon. En regisseur Hideki Takayama is bepaald niet kinderachtig met de manier waarop hij dit alles in beeld brengt. ‘Urotsukidoji’ is zeer expliciet. Je zult heel wat harde scènes te verwerken krijgen waarin verkrachtingen centraal staan. Een term als ’tentacle rape’ is ontstaan door deze anime en die benoeming dekt de lading van deze film nog het beste.

De film veroorzaakte bij de Westerse release dan ook enige opschudding. In Engeland werd de derde ‘Urotsukidoji’-film verboden en uit de winkelschappen verbannen. Zelfs ons land heeft, net als Amerika uiteraard, te maken gehad met een gecensureerde versie. Helemaal apart is dat zelfs de Engelse voice-cast schuilnamen heeft aangenomen om onherkenbaar op de credits te staan, puur uit angst om geboycot te worden bij latere klussen. In Japan was de originele film gewoon te huur. Alle controverse heeft ervoor gezorgd dat de anime een ware ‘underground-status’ heeft weten te bereiken en een haast mythische reputatie wist op te bouwen. Dat valt nog wel te begrijpen, omdat dergelijke films volkomen nieuw zijn voor ons Westerlingen. ‘Urotsukidoji’ is hoe je het wendt of keert een fascinerende tekenfilm, wat overigens niet wil zeggen dat het ook een goede tekenfilm is.

Zowel verhaaltechnisch als visueel schiet de film heel wat tekort. Het tekenwerk verloopt niet vloeiend en de mate van detail is pover. Het verhaal wordt wat warrig vertelt en helemaal ondergesneeuwd door vaak nutteloze seksscènes. De wreedheid en de achteloosheid waarmee Takayama alles in beeld brengt is vrij shockerend. Je kunt ‘Urotsukidoji’ misschien wel het beste zien als een gekanaliseerde uitlaatklep voor Japanners. Een getekende seksuele fantasie waarin explosieve emoties, schoolmeisjes en seksuele agressie centraal staan.

De transformatie van de schuchtere, onzekere en introverte Nagumo in de seksueel onverzadigbare en knappe Chojin zal een stille droom zijn voor veel Japanse mannen. De strenge leefcultuur van Japan, vol sociale controle en onderdrukte emoties dwingt je om in het keurslijf van de maatschappij te lopen waarbij individualiteit niet in zo’n hoog vaandel staat. Het groepsgevoel staat voorop. Tel daarbij op dat tekenfilms en stripverhalen een onlosmakelijk onderdeel zijn van de Japanse popcultuur en dan is ‘hentai’ een mooie uitlaatklep. Een genre waarin alles kan, zonder mensen te schaden. Als je ‘Urotsukidoji’ in dat licht bekijkt, kun je de film iets makkelijker plaatsen.

‘Urotsukidoji’ is zeker niet voor iedereen. Het is een getekende fantasie voor onderdanige (Japanse) mannen waarin zij eens de baas zijn. De film is zeer grof jegens vrouwen en de fusie tussen hardcore geweld en seks, is ook geen alledaagse kost. Je bent dus gewaarschuwd als je deze film in de onderste schappen van je filmboer ziet staan.

Frank v.d. Ven