City Island (2009)

Regie: Raymond De Felitta | 104 minuten | drama, komedie | Acteurs: Andy Garcia, Julianna Margulies, Steven Strait, Emily Mortimer, Ezra Miller, Dominik García-Lorido, Carrie Baker Reynolds, Hope Glendon-Ross, Alan Arkin, Louis Mustillo, Jee Young Han, Curtiss Cook, Sharon Angela, Paul Romero, Paul Diomede, Vernon Campbell, Benjamin Mathes, Jennifer Larkin, Yevgeniy Dekhtyar, Marshall Efron, Lora Chio

Met de charmante prent ‘City Island’ krijgen we nog maar eens een disfunctionele Amerikaanse familie voorgeschoteld. De humor die je doorgaans verwacht in dit soort uithalen naar de hoeksteen van de maatschappij is deze keer echter minder bijtend of zwartgallig, wat deze indiefilm licht verteerbaar maar ook snel vergeten maakt.

Vince Rizzo woont met zijn gezin op ‘City Island’, een visserdorpje in de Bronx. Rizzo deelt zijn thuishaven op in mosselzuigers, mensen die naar het plekje zijn verhuisd en venusschelpenzoekers, dit zijn de oorspronkelijke bewoners. De gevangenisbewaarder heeft één geheime passie die hij voor zijn familieleden verborgen houdt: acteren. Onder het mom van spelletjes poker volgt hij stiekem lessen. Maar hij is lang niet de enige met een geheim. Zo heeft zijn opstandige zoon iets met mollige vrouwen en moet zijn dochter noodgedwongen aan een paal hangen om haar studie te financieren. Met de komst van een nieuwe gevangene duikt plotseling voor Rizzo nog een verborgen feit op.

In vergelijking met ‘American Beauty’ en ‘Little Miss Sunshine’ zijn de familieleden nog lang niet zo mesjogge en bevatten hun zogenaamde geheimen weinig wereldschokkends. Een coherent scenario werd er voor deze prent niet bedacht. ‘City Island’ hangt daarom een beetje te veel met haken en ogen vast. Voor uw kijkplezier maakt dit echter niets uit. Deze feel good is op z’n best in kleine situaties die meer weg hebben van een sketch. Het moment waarop Vince auditie moet doen voor een filmrol bezorgt je zonder omwegen de krampen en ook de scène waarin Alan Arkin het filmicoon Marlon Brando een schop onder de kont geeft, staat in vet aangestipt. De opeenstapeling van misverstanden mondt uiteindelijk uit in een kluchtmatige climax waarin alle verhaallijnen nogal snel afgerond worden. Vooral het weerzien van Vince met zijn verloren zoon dobbert maar wat rond aan de oppervlakte. Verder hadden we graag wat meer zendtijd gezien voor de zoon des huizes die met zijn snelle repliek voor de scherpe randjes zorgt.

In al zijn kleinschaligheid kunnen we ‘City Island’ toch aanprijzen als een leuke portie vertier met een hoge aaibaarheidsfactor.

Jochem Geelen