Clubland (2007)

Regie: Cherie Nowlan | 105 minuten | drama | Acteurs: Brenda Blethyn, Rebecca Gibney, Khan Chittenden, Richard Wilson, Russell Dykstra, Emma Booth, Katie Wall, Philip Quast, Frankie J. Holden, Tracie Sammut, Justin Martin, David Webb, Susan Kennedy, Paul Barry, Brendan Clearkin

Jeannie Dwight is geen gemakkelijk mens. Zonen Tim en Mark moeten thuis naar haar wispelturige pijpen dansen en ze heeft ook nog eens een kwaaie dronk; schitteren doet ze alleen wanneer ze op bingo-avonden van de bejaardenhuizen in Sydney haar vrouwelijke Benny Hill-act doet, met als openingszin: Hello ladies and genital-fondling enthousiasts. Dat had ooit wat kunnen worden, vindt Jean zelf, ware het niet dat ze op het punt van haar doorbraak trouwde met een country-zanger wiens broekgesp groter was dan zijn talent (Frankie J. Holden) en beviel van de gehandicapte Mark.

Geknipt verhaal voor een hilarische tranentrekker of mild-zwarte komedie zou je zeggen, en of ze nu een sympathiek of onsympathiek personage speelt, Brenda Blethyn is een groot tragicomediènne; bovendien een actrice die altijd waar voor haar geld levert, maar ‘Clubland’ kan ze niet redden. Blethyn moet de film in haar eentje dragen en meedeinen op de misplaatste feelgood van de makers, die de onvergeeflijke fout maakten de karakterloze Tim tot centrum van handeling te benoemen. OK: het moet vreselijk zijn op te groeien met een bezitterig drankorgel van een moeder en altijd maar op je spastische broer te letten, maar die omstandigheden maken je nog niet tot een interessant personage.

Wat de mooie Jill – een redelijke bijrol van Emma Booth – ziet in de horkerige Tim wordt de kijker in ieder geval niet duidelijk – mede door het vlakke spel van Chittenden. Dat moeder Jean strontjaloers is – en dat niet met liefde laat merken – staat wel als een paal boven water. Blethyn schmiert en snikt als in haar beste dagen (lees: ‘Secrets and Lies’) en blaast haar medespelers letterlijk weg. Waar de film zich in de tweede helft beter had gericht op de ondergang van een mens worden we vooral opgezadeld met het humorloze liefdespad van Tim en moeten we ook nog gaan geloven dat hij de enige is naar wie moeders nog luistert, als ze de rest van de familie allang een fles naar het hoofd heeft geslingerd. Wanneer Tim voor het eerst in zijn leven naar zijn moeder uitvalt is het definitief genoeg voor Jean: tijd voor een family-hug. En ze leefden nog lang en gelukkig …

Jan-Kees Verschuure