Cold Prey – Fritt vilt (2006)

Regie: Roar Uthaug | 97 minuten | drama, horror | Acteurs: Ingrid Bolsø Berdal, Rolf Kristian Larsen, Tomas Alf Larsen, Endre Martin Midtstigen, Viktoria Winge, Rune Melby, Erik Skjeggedal, Tonie Lunde, Hallvard Holmen

Tegenwoordig vliegen in menig horrorfilm de ledematen en bloedspetters je om de oren, terwijl men ieder excuus aangrijpt om ergens een blote tiet tevoorschijn te toveren. Zo niet het Noorse ‘Cold Prey’, dat geheel minimalistisch zijn slachtoffers maakt.

‘Cold Prey’ gaat tegen de stroom in en moet niets weten van hoog oplopende ‘bodycounts’ of disfunctioneel naakt. In plaats daarvan wordt hier een film gepresenteerd die bijna lijkt te vergeten dat het horrorminnend publiek al sinds de jaren 70 wordt getrakteerd op de ene ‘slasher’ na de andere, waarin nietsvermoedende vakantiegangers in tweeën worden gekliefd door onherkenbare killers. Nee, zichzelf heerlijk van de domme houdend negeren de schrijvers van ‘Cold Prey’ al deze films en presenteren zij hun film alsof het hier de introductie van een nieuw genre betreft. Je zou verwachten dat hierdoor een saaie voorspelbaarheid zich van de film meester maakt, maar opvallend genoeg werkt ‘Cold Prey’ met inbegrip van al zijn clichés wonderlijk goed om ouderwetse spanning op te roepen.

Aan het concept kunnen we dit niet toeschrijven. Inderdaad gaat ‘Cold Prey’ ‘gewoon’ over een stel jongeren dat op weg is naar een skivakantie. Hun bestemming bereiken ze, maar wanneer één van hen een been breekt zien zij zichzelf genoodzaakt om onderdak te zoeken in een nabij gelegen hotel, niet wetende dat dit hotel al decennialang een uitvalsbasis vormt voor een maniakale moordenaar met een jeugdtrauma. Het is inderdaad een verhaal dat al vele malen eerder en zelfs enkele malen beter is verteld.

Waar men het succes van de film wel in moet zoeken is de regie van Roar Uthaug, die met een ijzeren discipline zijn cast onder controle houdt. De alledaagse jongeren verliezen nergens hun geloofwaardigheid en in tegenstelling tot menig blockbuster vertoont Uthaug niet de neiging om te willen imponeren. Hij lijkt dondersgoed aan te voelen dat wanneer men een verhaal als dit wil vertellen dat het essentieel is voor de kijker om zich te kunnen identificeren met de karakters. Dat is ook de reden dat Uthaug er niet voor terug deinst om zijn film uiterst langzaam op te bouwen. Het eerste gedeelte van de film besteedt hij helemaal aan het klaar zetten van zijn pionnen om vervolgens des te harder de klappen aan te laten komen wanneer de actie los barst.

Behalve in de psychologisch goed opgebouwde scènes weet Uthaug dit oog voor detail ook vast te houden in de stilering van de film, met name waar het gaat om het kleurgebruik in de film. Het interieur van het hotel steekt met zijn donkere muren en vervuilde gangen grauw af tegen de met sneeuw bedekte natuurlandschappen waarin het is gelegen. Ooit een plek van ontspanning en plezier lijkt het hotel nu vooral een plek te zijn die door de wereld is vergeten. Door de sepia-kleuren waarin de hele film is gedrenkt ademt de omgeving bovendien een sfeer van verstikkende reddeloosheid. De montage is daarbij opvallend langzaam, waardoor de dreiging vanuit de kelder langzaamaan steeds voelbaarder wordt, ook al verkeren de hoofdpersonen het eerste gedeelte van de film nog in het ongewisse. Het eindresultaat is een film die eraan herinnert hoe het slashergenre hoort te zijn. Een film waarin aan de oppervlakte weinig lijkt te gebeuren, maar waar het onderhuids broeit van betekenis.

Sander Colin

Waardering: 4

DVD-release: 25 mei 2012 (in de ‘Cold Prey Trilogy’ box).