Colic – Colic: dek hen pee (2006)
Regie: Patchanon Thammajira | 108 minuten | horror | Acteurs: Pimpan Chalaikupp, Vittaya Wasukraipaisan, Kulthida Sattabongkoch
Toen de film ‘Colic’ in 2006 uitgebracht werd in Thailand, zorgde de filmposter al meteen voor veel consternatie in de hoofdstad Bangkok. Op de filmposter en hoes staat namelijk een baby die naast een met bloed doordrenkte blender zit en een hand mist. Dit tafereel verwijst naar een (droom)scène waarin de baby zijn hand in de blender stopt. Veel automobilisten of motorrijders die de grote billboards passeerden, reageerden nogal geschokt. In werkelijkheid bevat ‘Colic’ maar weinig van zulke schokkende scènes. Net zoals veel andere Aziatische horrorfilms moet ‘Colic’ het vooral hebben van spanning en psychologische horror. In dit geval gaat het om een ogenschijnlijk succesvol en gelukkig koppel dat met blijde verwachting een eerste zoon verwelkomt. Maar al snel werpt zich de vraag of op de komst van het jongetje uiteindelijk een zegen of een vloek is. De baby blijft namelijk huilen, nagenoeg aan een stuk door. Als de medische wereld geen bevredigende oplossingen aandraagt, besluit het echtpaar om op aanraden van Phrae’s moeder een monnik te bezoeken. Die adviseert om het kind in ieder geval tot de leeftijd van een jaar met uiterste waakzaamheid in de gaten te houden.
Vanaf het moment dat het kind wordt geboren, krijgt ‘Colic’ een steeds bovennatuurlijker karakter. Vóór deze gebeurtenis ligt de nadruk op de relatie tussen Phrae Ploy en Pongpop. De uiteindelijke verklaring voor het huilgedrag van de baby en de mysterieuze sterfgevallen die hiermee gepaard gaan, wordt niet heel duidelijk uit de doeken gedaan en blijft voor interpretatie vatbaar. Het heeft in ieder geval iets te maken met zielsverhuizing en slechte karma’s, oosterse thema’s bij uitstek. Het probleem van ‘Colic’ is dat de film een beetje lijkt te hinken op twee gedachten: wil ik nu een relationeel drama of een psychologische horrorfilm zijn? Er komen wel een aantal aardige scènes met klopgeesten en andere spookverschijningen langs, maar die hebben we al veelvuldig in een hele rits andere Aziatische griezelfilms gezien. Bovendien worden bepaalde dialogen of scènes te lang uitgesponnen, waardoor de spanning bij tijd en wijle wegebt.
‘Colic’ is zeker geen ongenietbare film. Het is alleen jammer dat regisseur Thammajira het verzuimt om op cruciale punten duidelijke keuzes te maken. Hierdoor komt zowel het relationele als het paranormale aspect niet helemaal tot zijn recht. Een bijzondere film in de dop blijft op die manier een degelijk, maar zeker niet baanbrekend geestenepos.
Frank Heinen