Coraline (2009)

Regie: Henry Selick | 101 minuten | animatie, familie, fantasie | Originele stemmencast: Dakota Fanning, Teri Hatcher, Jennifer Saunders, Dawn French, Keith David, John Hodgman, Robert Bailey Jr., Ian McShane, Aankha Neal, George Selick, Hannah Kaiser, Harry Selick, Marina Budovsky, Emerson Hatcher, Jerome Ranft Nederlandse stemmencast: Isabel Loef, Monic Hendrickx, Joost Buitenweg, Dré Hazes, Marjan Luif, Manuela Kemp, Sander de Heer, Pim Koopman, Holly Brood, Olivier Buitenweg

Het valt niet mee om te verhuizen en je trouwe vrienden achter te moeten laten, maar als je ouders in deze vreemde omgeving meer aandacht voor hun computer hebben dan voor jou, kan het leven in een nieuw huis behoorlijk eenzaam zijn. Coraline verveelt zich dan ook en zelfs de andere, excentrieke, maar erg aardige bewoners van de villa kunnen bij haar het gevoel van verwaarlozing niet wegnemen. En aan de praatgrage Wybie, die graag vrienden met haar wil zijn, ergert ze zich alleen maar. Wel accepteert ze de lappenpop waarvan hij beweert dat die afkomstig is uit de oude spullen van zijn grootmoeder. De pop zou erg oud moeten zijn, maar lijkt sprekend op Coraline, draagt ook nog eens dezelfde kleren, en ze noemt haar daarom ‘little me’.

’s Nachts wordt Coraline wakker door het getrippel van een muis die ze nieuwsgierig volgt naar de woonkamer. Eerder op de dag had ze haar moeder gevraagd om daarin een kleine, geheimzinnige deur voor haar te openen. Haar moeder wilde dat alleen doen onder voorwaarde dat Coraline haar verder niet meer zou lastigvallen. Tot Coraline’s teleurstelling bleek achter dit deurtje alleen maar een muur van bakstenen te zitten. Nu glipt de muis zo achter het deurtje langs en na een lichte aarzeling volgt Coraline hem door een fraai gekleurde tunnel.

Aan het einde van de tunnel komt ze weer in haar eigen huis terecht, maar toch is het er anders. De verhuisdozen zijn uitgepakt en het is er mooi en gezellig. Bovendien staat haar moeder, die een weerzin heeft tegen koken, in de keuken een heerlijke maaltijd te bereiden en haar vader kan opeens piano spelen. Maar het belangrijkste is dat ze opeens ontzettend veel aandacht voor haar hebben. Dit is volgens Coraline het ideale gezin en dat deze voorbeeldige ouders net als ‘little me’ knopen in hun gezicht hebben in plaats van ogen, is een verwaarloosbaar detail.

Het is bijna ondoenlijk om de visuele pracht van ‘Coraline’ te beschrijven. Dit is nu typisch zo’n film die je zelf moet zien, zoveel vakmanschap, liefde en originaliteit in zulke grote hoeveelheden, zie je toch maar weinig. En na afloop kun je eindeloos blijven nadenken hoe fraai dit detail was en hoe indrukwekkend die manier van in beeld brengen. Of je bekijkt hem gewoon een paar keer achter elkaar om alles nog even extra op je te laten inwerken.

Ook het verhaal is erg apart. Regisseur Henry Selick heeft van Neil Gaiman, de schrijver en bedenker van Coraline, de vrije hand gekregen wat betreft het scenario. Dat is te merken. Waar een film als ‘The Tale of Despereaux’ (2008) in de vertaling naar het witte doek is mislukt door een onontwarbare kluwen verhaallijnen om toch vooral aan het boek vast te houden, is dit een samenhangend, ontroerend, grappig en spannend schouwspel geworden. Door de heldere verhaallijn krijgen de gebeurtenissen en de karaktereigenschappen van de verschillende personages veel meer diepgang dan als ze er doorheen waren gejaagd. Het zijn echte persoonlijkheden en geen vluchtige karikaturen, de tragiek en de emotionele diepgang zijn fascinerend.

Dat Coraline een muis achterna gaat en via een tunnel in een andere wereld terechtkomt, doet natuurlijk aan ‘Alice in Wonderland’ denken. Maar het gegeven van Coraline is veel intrigerender. De parallelle, ‘normale’ wereld waarin ouders en anderen zijn zoals Coraline ze volgens zichzelf het liefste ziet, kan eigenlijk alleen maar bestaan door haar eigen ontevredenheid met haar de mensen om haar heen. In feite veroorzaakt ze haar eigen problemen en kan die alleen maar met de grootst mogelijke moeite weer oplossen.

‘Coraline’ is een kinderfilm met een zeer volwassen problematiek en van een bijna onnavolgbare visuele schoonheid. Verplicht stellen om ernaar te kijken kan niet, maar dat zou eigenlijk wel moeten.

Diana Tjin-A Cheong

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 13 mei 2009