Crazylove (2005)

Regie: Ellie Kanner | 95 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Reiko Aylesworth, Bruno Campos, JoBeth Williams, Meat Loaf, Marla Sokoloff, Greg Germann, David Alan Basche, Lizette Carrion, Paul Schulze, Michael Hyatt, K Callan, Miguel Sandoval, Randee Heller, Alex Rocco, John Terry, Diane Robin, David Groh, Jeanette O’Connor, Randy Crowder, Cheryl White, Jo Deodato Clark, Aaron Lipstadt, Chris D’Elia, Stewart Skelton, Pat Crawford Brown, Carlo Imperato, Lorna Scott, Jo Ann Dearing, Myrna Niles, Juliette Goglia, Elijah Runcorn, Arthur Young, Ashly Holloway

Aardig, maar bij vlagen onrealistisch drama, dat door de goede acteerprestatie van Reiko Aylesworth het gemiddelde ontstijgt. De film heeft als thematiek namelijk een hoog tv-film met “ziekte van de week” gehalte en het scenario is niet sterk en overtuigend genoeg om te blijven boeien, maar door Aylesworth is ‘Crazylove’ het aanzien meer dan waard. Zo wordt maar weer eens bewezen dat één acteur het verschil kàn maken.

Een goede zet van regisseur Ellie Kanner, die voorheen vooral furore maakte als… casting directeur. Wat dat betreft is Aylesworth een gouden greep geweest. Ze speelt de dwangmatig neurotische Letitia (Letty) Meyer, die de stress in haar leven niet meer aan kan. In een aantal goed uitgewerkte scènes, waarin haar vriend, haar zus, haar moeder en haar werk stuk voor stuk te veel van haar vragen, zie je Letty langzaam achteruitgaan, totdat ze haar breekpunt heeft bereikt. Haar situatie zal voor veel mensen toch wel herkenbaar zijn: een relatie die niet helemaal lekker loopt, omdat beide partners met andere dingen bezig zijn (Letty met haar naschoolse project en vriendje Paul (David Alan Basche) met zijn werk) of omdat zuslief Ruth (Marla Sokoloff) alleen maar bezig is met de voorbereidingen voor haar bruiloft en ook Letty’s moeder (veterane JoBeth Williams) daardoor in beslag wordt genomen. Met niemand om mee te praten en een al latent aanwezige bagage van neurotische spanningen, komt het tot een uitbarsting. Door een genuanceerde en gelaagde vertolking weet Aylesworth een geloofwaardig personage neer te zetten, waarbij het eigenlijk niet meer dan “logisch” is, dat de druk haar teveel wordt en ze er op een gegeven moment aan onderdoor gaat.

Na het sterke eerste deel, duiken de problemen op en wordt de zwakte van het scenario pijnlijk duidelijk. ‘Crazylove’ valt vervolgens in de klassieke Hollywood-val om een inrichting voor psychiatrische patiënten vol te stoppen met grappige, prettig gestoorde personages, die bedoeld lijken om een lichte vertedering op te roepen bij de kijker. Hier verliest de film het grootste deel van zijn geloofwaardigheid. Letty komt daar namelijk terecht na haar instorting en er lijkt niet al te veel mis te zijn met de patiënten in de kliniek, waarvan oude rocker Meat Loaf het bekendste gezicht is. Het enige doel van de af en toe in scènes opduikende bewoners lijkt om sympathie te kweken bij de kijker. De redenen en schaduwkanten van zijn opname in de inrichting blijven grotendeels onbelicht. Het geeft een onevenwichtig beeld van de psychiatrische zorg, mede door de portrettering van de niet echt doeltreffende doktersstaf, arts Emlee (Greg Germann) voorop. Zo wordt een al te rooskleurig beeld geschetst van de toestand van mensen die lijden aan een ernstige psychische aandoening.

Als alternatief voor een standaard liefdesverhaal, is de ontluikende romance tussen Letty en mede-patiënt Michael (Bruno Campos) tamelijk origineel (hoewel ook al eerder op film vertoond) en mooi in beeld gebracht. Maar Michael is schizofreen, wat in de film eigenlijk ook nauwelijks tot serieuze problemen lijkt te leiden. De boodschap van de film lijkt lang te zijn: ware liefde overwint alles, ondanks alles. Gelet op de context waarin het verhaal zich afspeelt, lijkt dat te goed om waar te zijn. Dat lijken de makers uiteindelijk ook – te laat – te beseffen. In het laatste segment, als Letty en Michael ook buiten de inrichting proberen een leven samen op te bouwen, steken de serieuze obstakels van een psychische ziekte weer de kop op. De film maakt dan een enorme bocht in thema en boodschap en werkt zich dan naar een halfslachtige rehabilitatie toe, met een poging om tot een geloofwaardig einde te komen. Daar slaagt men helaas maar nauwelijks in.

‘Crazylove’ is zo een film geworden die het hart ongetwijfeld op de juiste plaats heeft, maar gaandeweg de verkeerde keuzes maakt in de uitwerking van het centrale liefdesdrama, waardoor er een merkwaardige mengelmoes ontstaat van een goede film en een drakerige tranentrekker. De balans slaat nog wel positief door, maar een heel bevredigende kijkervaring is het niet.

Hans Geurts