Crossfire – Les insoumis (2008)

Regie: Claude-Michel Rome | 95 minuten |actie, thriller, misdaad | Acteurs: Richard Berry, Pascal Elbé, Zabou Breitman, Aïssa Maïga, Bernard Blancan, Guilaine Londez, Moussa Maaskri, Frédéric Saurel, Gérald Laroche, Jean-Louis Loca, Aure Atika

Goh! Zelden een film gezien die zo een verwachtingspatroon creëert en dan pardoes naar de haaien gaat als ‘Crossfire’ (‘Les insoumis’). En dat door het geprul van de regisseur en een script dat waarschijnlijk tijdens het ontbijt werd geschreven. Het ongerijmde einde zorgt er voor dat deze prent bijna aan de haal gaat met de Oscar voor komedie van het jaar. En dat zal waarschijnlijk niet de bedoeling geweest zijn. Het predikaat van snoeiharde actiefilm op de hoes mag dan ook genomen worden met een grote zak zout.

Wanneer rechercheur Vincent Drieu (Richard Berry) op een verlaten station aankomt moeten we onwillekeurig denken aan de spaghettiwesterns van Sergio Leone. De lonesome cowboy die een stadje van de ondergang komt redden lijkt gearriveerd. Drieu is overgeplaatst naar Saint-Merrieux en komt terecht in de retirade van het Franse politiekorps. Een bouwvallig commissariaat, in de buurt van Marseille, waar de plaatselijke agenten hun kop hebben laten hangen tot groot jolijt van de misdadigers wordt zijn nieuwe uitvalsbasis. Drieu krijgt te maken met een reeks van voorvallen die verbonden zijn met de ontsnapping van gangster Vargas.

‘Crossfire’ lijkt aanvankelijk op weg om een sfeervolle thriller te worden. Een knap gefilmde vluchtpoging zet de toon. Maar de pret duurt niet lang. Een script waarvan ganse pagina’s verdwenen zijn, een nevenplot die gewoon slecht is uitgewerkt en Drieu die tot tweemaal toe op een bijzonder ongeloofwaardige manier aan de dood ontsnapt. Vooral zijn ontmoeting met een gewapende bende en de afloop daarvan roept vragen op over de mentale toestand van regisseur Claude-Michel Rome. Teveel Ricard genipt? Een off day op het werk? Een filmpubliek met een beetje hersenen slikt namelijk niet alle quatsch die hen opgedist wordt. Het laatste halfuur krijgen we opeens een Franse versie van ‘Assault on Precinct 13′ te zien waarbij het woord allerbelabberdst zelfs tekort komt om dit pijnlijk schouwspel te omschrijven. Rome was waarschijnlijk zijn eigen geklungel beu en besloot dan maar om de body count wat omhoog te jagen. Kwestie van de kijker en zichzelf uit het lijden te verlossen. De egomasturbatie van Richard Berry helpt ons ook geen flikker vooruit. Hij is hard, hij is rechtschapen, hij is slim, hij is zwijgzaam….. Pffff… Als we een Clint Eastwood imitatie willen zien kijken we wel naar… Clint Eastwood.

Een vreemd mengsel van onbedoelde apekool en geklieder. Een andere omschrijving kunnen we niet verzinnen. U moet trouwens niet denken dat iemand iets in uw drankje deed. ‘Crossfire’ is een schandvlek voor de policier.

Jochem Geelen