Cry-Baby (1990)

Regie: John Waters | 91 minuten | komedie, romantiek, musical | Acteurs: Johnny Depp, Amy Locane, Susan Tyrrell, Polly Bergen, Iggy Pop, Ricki Lake, Traci Lords, Patty Hearst, Troy Donahue, Mink Stole, Joe Dallesandro, Joey Heatherton, Willem Dafoe

John Waters, de legendarische regisseur van cultclassics als ‘Pink Flamingos’ (1972) en ‘Hairspray’ (1988), maakte met ‘Cry-Baby’ zijn meest toegankelijke film tot dan toe. Waters verloochent zijn stijl echter niet, want de freaks en de buitenissige humor zijn nog volop aanwezig. Johnny Depp, ten tijde van de release van de film voornamelijk bekend van zijn rol als Tom Hanson in de tv-serie ’21 Jump Street’, steelt echter de show met zijn Elvis-achtige heupbewegingen, zijn over-the-top humor (toen al!) en die ene, prachtige traan. Die traan is verantwoordelijk voor zijn bijnaam en we zien ‘m dan ook regelmatig rollen. Al in de eerste scène, waarin een lange rij scholieren wacht op een inenting, ontmoeten de ogen van Wade ‘Cry-Baby’ Walker en Allison Vernon-Williams (Amy Locane) elkaar.

Terwijl de spuit zich in Cry-Baby’s getatoueerde arm dringt, biggelt er een traan over zijn wangen en Allison is in extase. Eenmaal buiten verzucht ze, terwijl ze in Cry-Baby’s richting kijkt: “Ik ben zo moe van het goed zijn.” Goed zijn, dat is waar het om draait als je een ‘square’ bent. In de door Waters bedachte samenleving bestaat de jeugd uit ‘drapes’, haren glad naar achteren, leren jacks en opstandig, of ‘squares’, jongeren die op het rechte pad blijven en wiens levensdoel bestaat uit studeren en trouwen. Cry-Baby is een drape. Zijn vrienden en familie zijn – op zijn zachtst uitgedrukt – kleurrijke figuren. Zusje Pepper (Ricki Lake, zo ongeveer Waters’ muze) is – alweer –zwanger, er lopen al twee kinderen van haar rond (waarbij je je afvraagt hoe oud ze was toen ze voor het eerst moeder werd!). Sexbom Wanda (Traci Lords) ziet er nog het normaalste uit van het stel en dat zegt wat!

De mooiste lelijkste vrouw die je waarschijnlijk ooit zult zien is Kim McGuire, die Hatchet-Face, ook een vriendin van Cry-Baby, speelt. Cry-Baby’s oma Ramona Rickettes (Susan Tyrrell) leidt samen met oom Belvedere (Iggy Pop) Turkey Point, een soort kamp, waar alle drapes graag rondhangen, muziek maken, drinken, feesten en tongzoenen. Cry-Baby en zijn vrienden vormen een band, waarvan hij de leadzanger is. Allison kent tot voor kort alleen maar muziek die door haar oma goedgekeurd wordt, “Mr. Sandman” bijvoorbeeld, zoals door haar vriendje Baldwin in kanon gezongen, of “Sh-Boom” (ook te horen in Disney’s ‘Cars’!). Lieflijk, dat wel, maar als Cry-Baby haar uitnodigt om zijn optreden bij te wonen, komt de verliefde tiener in opstand en verdwijnt ze achterop zijn motor naar Turkey Point. Baldwin en de andere squares laten dit niet op hen zitten en gaan Allison en Cry-Baby achterna. Het komt tot een groot gevecht, waarna Cry-Baby in de jeugdgevangenis belandt.

‘Cry-Baby’ is een absurde musical, met geweldige nummers. Het speelt zich geheel in de jaren vijftig af, met alle clichés die je je daarbij voor kunt stellen en meer. Zonderling? Jazeker! De vreemde weeshuisscène, waarin Pepper, Ramona en Belvedere verkleed Pepper’s kinderen terugstelen is misschien wel de meest ongemakkelijke. De bevalling van Pepper in de laatste akte is een goed teken van hoe serieus je de film moet nemen. Al zittend in een racende auto (Cry-Baby en Baldwin racen om hun eer), kijkt ze een beetje moeilijk en zie daar: ze tilt een schone baby omhoog! Heerlijk vermaak voor liefhebbers van afwijkende films, musicals, de jaren vijftig, Johnny Depp, John Waters en een collectie van excentriekelingen.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 27 juli 1990